κακίας, ἐρεῖς περὶ τοῦ τοιούτου ὅτι τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ ἐσκορπίσθη. «Πάντα τὰ ὀστᾶ μου ἐροῦ σιν· Κύριε, τίς ὅμοιός σοι;» Ταῦτα τὰ ὀστᾶ λαλεῖ, διαλέγεται, λέγει, αἰσθάνεται τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα ἀναίσθητα ὡς ἰατρῶν παῖδες παριστᾶσιν πρίζοντες ὀστᾶ τοῦ μὴ αἰσθανομένου ἐν τῇ πρίσει. «Πάντα οὖν τὰ ὀστᾶ μου ἐροῦσιν· Κύριε, τίς ὅμοιός σοι;» Ὀστᾶ 22 πάντα ἔχει ὁ ἔσω ἄνθρωπος. Ἔχει καρδίαν ὁ ἔσω ἄνθρωπος· «Ἀκούσατέ μου οἱ ἀπολωλεκότες τὴν καρδίαν.» Ἐκεῖνοι καρδίαν εἶχον ταύτην τὴν τοῦ σώματος· οὐ γὰρ ἀπόλλυται ἐκείνη ἡ καρδία. Ὅταν δέ τις ἀμελήσῃ τῆς γεωργίας τῆς ἕξεως νοητικῆς, καὶ ἀπὸ πολλῆς ἀργίας ἀποθῆται τὸ διανοητικόν, ἀπολώλεκεν τὴν καρδίαν, καὶ λέγεται πρὸς τὸν τοιοῦτον. «Ἀκούσατέ μου οἱ ἀπολωλεκότες τὴν καρδίαν.» «Ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠρι θμημέναι εἰσίν.» Ποῖαι τρίχες; ∆ι' ὃ ἦσαν πνευματικῶς ναζιραῖοι. Ἐπεὶ ἔχεις ταῦτα πάντα τοῦ αἰσθητοῦ σώματος περὶ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, μηκέτι δίσταζε καὶ περὶ τοῦ αἵματος ὅτι ὁμωνύμως τῷ αἰσθητῷ αἵματι, ὡς καὶ τὰ ἄλλα μέλη τοῦ σώματος, ἐστὶν κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρω πον. Ἐκεῖνο τὸ αἷμα ψυχῆς ἁμαρτωλοῦ ἐκχεῖται· καὶ γὰρ «Τὸ αἷμα τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἐκζητηθήσεται». Οὐκ εἶπεν Τὸ αἷμα ὑμῶν, ἀλλὰ «Τὸ αἷμα τῶν ψυχῶν ὑμῶν». Καὶ «Τὸ αἷμα ἐκ χειρὸς τοῦ σκοποῦ ἐκζητήσω». Ποῖον αἷμα ἐκζητεῖ ὁ Θεὸς «ἐκ χειρὸς τοῦ σκοποῦ» ἢ ἐκεῖνο τὸ ἐκχεόμενον τοῦ ἁμαρτωλοῦ; Οὕτως ἀπόλλυ ται καρδία τοῦ ἄφρονος, καὶ λέγεται «Ἀκούσατέ μου οἱ ἀπολωλεκότες τὴν καρδίαν», ὡς ἐκχεῖται τὸ αἷμα 23 καὶ ἡ δύναμις ἡ ζωτικὴ τῆς ψυχῆς. Εἰ νενόηται ἡ ψυχή, καὶ νενόηται κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, καὶ νενόηται ὅτι ἐν ἐκείνῃ ἐστὶν τὸ «κατ' εἰκόνα», δῆλον ὅτι καλῶς ὁ Παῦλος λέγει· «Κάλλιον γὰρ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι.» Πρὸ τῆς ἀνα στάσεως σὺν Χριστῷ ἐστιν ὁ δίκαιος καὶ ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ ζῇ μετὰ Χριστοῦ. ∆ιὰ τοῦτο «κάλλιον γὰρ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι». Κατὰ δὲ ὑμᾶς τοὺς λέγοντας ὅτι ἡ ψυχὴ κεῖται ἐν τῷ μνημείῳ μετὰ τοῦ σώματος, οὐκ ἐξῆλθεν ἀπὸ τοῦ σώματος, οὐκ ἀνα παύεται, οὐ γέγονεν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ, οὐκ ἀναπαύεται ἐν κόλποις Ἀβραάμ· κατὰ δὲ ὑμᾶς τοὺς τὰ τοσαῦτα λέγοντας οὐ «κάλλιον ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι»· οὐ γὰρ σὺν Χριστῷ ἐστιν ἅμα τῷ ἀναλῦσαι, εἰ ἡ ψυχὴ αἷμα. Εἰ ἡ ψυχὴ κεῖται ἐν τοῖς μνημείοις, πῶς δύναται «εἶναι σὺν Χριστῷ»; Κατὰ δὲ ἐμὲ καὶ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀναλύσασα ἀπὸ τῶν καμάτων, ἡ ἀναλύσασα ἀπὸ τῶν ἱδρώτων ψυχή, ἡ ἀπολυθεῖσα τοῦ σώματος, ἡ δυναμένη λέγειν «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, μετ' εἰρήνης», ἐξέρχεται ἐν εἰρήνῃ καὶ μετὰ Χριστοῦ ἀναπαύεται. Οὕτως ἡ ψυχὴ τοῦ Ἀβραὰμ ἤκουσεν· «Σὺ δὲ ἀπελεύσει πρὸς τοὺς πατέρας σου μετ' εἰρήνης τραφεὶς ἐν γήρει καλῷ.» Ἀπέρχεται πρὸς τοὺς πατέρας. Ποίους 24 πατέρας; Περὶ ὧν λέγει ὁ Παῦλος· «Τούτου χάριν κάμπτω μου τὰ γόνατα πρὸς τὸν Πατέρα ἐξ οὗ πᾶσα πατριά.» Οὕτω καθ' ἡμᾶς «ἀπελύθη Ἀαρών»· καὶ γὰρ ἐν τῷ Ἐκκλησιαστῇ γέγραπται περὶ τοῦ δικαίου τοῦ καλῶς ἀγωνισαμένου, τοῦ ἐξελθόντος ἀπὸ τοῦ σωματι κοῦ δεσμοῦ ὅτι «Ἐξ οἴκου τῶν δεσμίων ἐξελεύσε [τα]ι τοῦ βασιλεῦσαι». Οὕτω πείθομαι ἀποθνῄσκειν ὑπὲρ ἀληθείας, οὕτως ἑτοίμου τοῦ λεγομένου θανάτου καταφρονῶ, οὕτως φέρε θηρία, φέρε σταυρούς, φέρε πῦρ, φέρε βασάνους. Οἶδα ὅτι ἅμα τῷ ἀπαλλαγῆναι ἐξέρχομαι τοῦ σώματος, μετὰ Χριστοῦ ἀναπαύομαι. ∆ιὰ τοῦτο ἀγωνισώμεθα, διὰ τοῦτο παλαίσωμεν, στενάζωμεν ὄντες ἐν τῷ σώματι, οὐχ ὡς πάλιν ἐσό μενοι ἄρτι ἐν τοῖς μνημείοις ἐν τῷ σώματι, ἀλλ' ἀπο λυθησόμενοι μέν, μεταβαλοῦντες δὲ τὸ σῶμα ἐπὶ τὸ πνευματικώτερον· ἀναλύσοντες δὲ καὶ σὺν Χριστῷ ἐσόμενοι, πῶς στενάζομεν οἱ ὄντες ἐν τῷ σώματι;» Εἰσελθόντος Φιλίππου ἐπισκόπου, ∆ημήτριος, ἄλλος ἐπίσκοπος, εἶπεν· «∆ιδάσκει ὁ ἀδελφὸς Ὠριγένης ὅτι ἡ ψυχὴ ἀθάνατός ἐστιν.» Ὠριγένης εἶπεν· «Ὁ λόγος τοῦ πάπα ∆ημητρίου ἄλλου προβλήματος δέδωκεν ἡμῖν ἀρχήν. Ἔφασκεν ἡμᾶς εἰρηκέναι ὅτι ἀθάνατος ἡ ψυχή. Πρὸς τοῦτον τὸν 25 λόγον ἐρῶ ὅτι καὶ ἀθάνατος ἡ ψυχὴ καὶ οὐκ ἀθάνα τος ἡ ψυχή. Τὸ ὄνομα τοῦ θανάτου πρῶτον διαστείλω μεν καὶ ὅσα σημαίνεται ἐκ τῆς τοῦ