LIBER AD DEMETRIANUM.

 ARGUMENTUM.

 0544B I. OBLATRANTEM te et adversus Deum, qui unus et verus est, ore sacrilego et verbis impiis obstrepentem frequenter, Demetriane, contempseram, ver

 II. Haec considerans, saepe conticui, et impatientem patientia vici, cum nec docere indocilem possem, nec impium religione comprimere, nec furentem le

 III. Dixisti per nos fieri et quod nobis debeant imputari omnia ista quibus nunc mundus quatitur et urgetur, quod dii vestri a nobis non colantur. Qua

 IV. Christianis imputas quod minuantur singula, mundo senescente. Quid si et senes imputent Christianis quod minus valeant in senectute, quod non peri

 V. Quod autem crebrius bella continuant, quod sterilitas et fames sollicitudinem cumulant, quod, saevientibus morbis, valetudo frangitur, quod humanum

 0548B VI. Ipsum denique audi loquentem, ipsum voce divina instruentem nos pariter ac monentem: Dominum Deum tuum adorabis, inquit, et illi soli servie

 VII. Indignatur ecce Dominus et irascitur, et quod ad eum non convertamini comminatur et tu miraris aut quereris, in hac obstinatione et contemptu ve

 VIII. Quereris quod minus nunc tibi uberes fontes et aurae salubres et frequens pluvia et fertilis terra obsequium praebeant, quod non ita utilitatibu

 IX. Merito ergo incursantibus plagis non desunt 0550B Dei flagella nec verbera: quae cum nihil istic promoveant, nec ad Deum singulos tanto cladium te

 X. Qui alios judicas, aliquando et tu esto tui judex conscientiae tuae latebras intuere, immo, quia nullus jam delinquendi metus vel pudor est, et si

 XI. Tantus cladium terror dare non potest innocentiae disciplinam , et inter populum frequenti strage morientem, nemo considerat se esse mortalem. Pas

 XII. Ecce id ipsum quale est unde nobis vobiscum maxime sermo est, quod nos infestatis innoxios, quod in contumeliam Dei impugnatis atque opprimitis D

 XIII. Quae haec est insatiabilis carnificinae rabies? quae inexplebilis libido saevitiae? Quin potius elige tibi alterum de duobus: Christianum esse a

 XIV. Quid te ad infirmitatem corporis vertis? quid cum terrenae carnis imbecillitate contendis? Cum animi vigore congredere, virtutem mentis infringe,

 XV. O si audire eos velles et videre quando a nobis adjurantur et torquentur spiritalibus flagris, et verborum tormentis de obsessis corporibus ejiciu

 XVI. Quae ergo mentis ignavia est, immo quae desipientium caeca et stulta dementia, ad lucem de tenebris nolle venire et mortis aeternae laqueis vinct

 XVII. Inde est quod nemo nostrum, quando apprehenditur, reluctatur, nec se adversus injustam violentiam vestram, quamvis nimius et copiosus noster sit

 XVIII. Nec ideo quis putet Christianos iis quae accidunt non vindicari, quod et ipsi videantur accidentium incursione perstringi: poenam de adversis m

 XIX. Putatis nos adversa vobiscum aequaliter perpeti, cum eadem adversa videatis a nobis et vobis non aequaliter sustineri? Apud vos impatientia clamo

 XX. Viget apud nos spei robur et firmitas fidei inter ipsas saeculi labentis ruinas erecta mens est et immobilis virtus, et numquam non laeta patient

 XXI. Nemo itaque sibi blandiatur quod nobis et profanis Dei cultoribus et Deo adversantibus sit interim, per aequalitatem carnis et corporis, laborum

 XXII. Et quanta sunt quae istic pro nobis interim fiunt? In exemplum aliquid datur, ut Dei vindicis ira noscatur. Caeterum retro est judicii dies, que

 XXIII. Respicite itaque, dum tempus est, ad veram 0561B et aeternam salutem et quia jam mundi finis in proximo est, ad Deum mentes vestras Dei timore

 XXIV. Quae tunc erit fidei gloria, quae poena perfidiae, cum judicii dies venerit? quae laetitia credentium, quae moestitia perfidorum, noluisse istic

 XXV. Securitati igitur et vitae, dum licet, providete. Offerimus vobis animi et consilii nostri salutare 0562C munus. Et quia odisse non licet nobis,

20. There flourishes with us the strength of hope and the firmness of faith. Among these very ruins of a decaying world our soul is lifted up, and our courage unshaken:  our patience is never anything but joyous; and the mind is always secure of its God, even as the Holy Spirit speaks through the prophet, and exhorts us, strengthening with a heavenly word the firmness of our hope and faith. “The fig-tree,” says He, “shall not bear fruit, and there shall be no blossom in the vines. The labour of the olive shall fail, and the fields shall yield no meat. The flock shall be cut off from the fold, and there shall be no herd in the stalls. But I will rejoice in the Lord, and I will joy in the God of my salvation.”32    Hab. iii. 17. He says that the man of God and the worshipper of God, depending on the truth of his hope, and founded on the stedfastness of his faith, is not moved by the attacks of this world and this life. Although the vine should fail, and the olive deceive, and the field parched with grass dying with drought should wither, what is this to Christians? what to God’s servants whom paradise is inviting, whom all the grace and all the abundance of the kingdom of heaven is waiting for? They always exult in the Lord, and rejoice and are glad in their God; and the evils and adversities of the world they bravely suffer, because they are looking forward to gifts and prosperities to come: for we who have put off our earthly birth, and are now created and regenerated by the Spirit, and no longer live to the world but to God, shall not receive God’s gifts and promises until we arrive at the presence of God. And yet we always ask for the repulse of enemies, and for obtaining showers, and either for the removal or the moderating of adversity; and we pour forth our prayers, and, propitiating and appeasing God, we entreat constantly and urgently, day and night, for your peace and salvation.

XX. Viget apud nos spei robur et firmitas fidei; inter ipsas saeculi labentis ruinas erecta mens est et immobilis virtus, et numquam non laeta patientia, et de Deo suo semper anima secura, sicut per Prophetam Spiritus sanctus loquitur et hortatur, spei ac fidei nostrae firmitatem coelesti voce corroborans: Ficus, 0559B inquit, non afferet fructum, et non erunt nascentia in vineis. Mentietur opus olivae , et campi non praestabunt cibum. Deficient a pabulo oves , et non erunt in praesepibus boves. Ego autem in Domino exultabo, et gaudebo in Deo salutari meo (Abac. III, 17-20). De Dei hominem et cultorem Dei, subnixum spei veritate et fidei stabilitate fundatum, negat mundi hujus et saeculi infestationibus commoveri. Vinea licet fallat et olea decipiat, et herbis siccitate morientibus aestuans campus arescat, quid hoc ad Christianos? quid ad Dei servos, quos paradisus invitat, quos gratia omnis et copia regni coelestis exspectat? Exsultant semper in Domino, et laetantur et gaudent in Deo suo, et mala atque adversa mundi fortiter tolerant, dum dona et prospera futura prospectant . Nam qui, exposita 0559C nativitate terrena, spiritu recreati et renati sumus, nec jam mundo sed Deo vivimus, non, nisi cum ad Deum venerimus, Dei munera et promissa capiemus. Et tamen pro arcendis hostibus et imbribus impetrandis, et vel auferendis vel temperandis adversis, rogamus semper et preces fundimus, et pro pace ac salute vestra propitiantes ac placantes Deum 0560A diebus ac noctibus jugiter atque instanter oramus.