143. De sancto Emmeramo.

1. Gaudens ecclesia
hanc dieculam
venerando celebret
atque canat altis vocibus,

2. Quae beatus superi
promeruit
regna regis lucida
Emmeramus flatu scandere.

3. Quem carne
mater Pictavis
gravida

civitatum Aquitaniae
felicissima
omnium,
enixa est dulcem filium;

4. Qui ipsa
pueritiae
tempora

rerum quoque refutaverat
transeuntium
gaudia
meditando iam caelestia.

5. Tum stola
gloriae teguntur
colla speciosa
huic, et caput
et corda
spiritalis unctio
mox impleverat.

6. Quem suis

ovibus pastorem

pastor subrogarat,

ne mansuetum

ovile

circuiret callide

lupi rabies.

7. Tunc instructo grege commisso
accinxit vir sese
alacriter studio
dilatandi semina
fidei in campo
sterili.

8. Sic peragrans loca iam plura
et linquens ubique
memoriam suavem
Ratisponam venerat
ad sedem regalem
Noricae.

9. O quam gens .
fortunata

tali tunc peregrino
ministrando terrea,
qui te pasceret
spiritali copia !

10. Ipse te
confortavit
fuso cruore suo
et ornavit tumulo,
nunc amplectitur
adiuvando sedulo.

11. Nam ad lectum illius
caeci lumine
claro videre solent ;
vocem hauriunt
surdi liquidam;

12. Restituto debiles
ovant corpore ;
salit ut cervus claudus ;
daemoniacus
liber iubilat.

13. Laus ergo personet
ab ore consono
principum ac plebium
pro tanto
medicinae gaudio,

14. Cunctique pariter
precemur Dominum,
quatinus concedere
dignetur
nos potiri requie

15. Cum Emmeramo

iam caeli sede locato.