Ep. CCXVII.

[217] ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ

Μετὰ τὸν πόλεμον ἡ συμμαχία: καὶ δέον βουλεύσασθαι πρότερον, εἶτα πρᾶξαι, τὴν τάξιν ἀνεστρέψαμεν: μετὰ τὴν πρᾶξιν βουλευόμεθα. Εἰ μὲν οὖν κολακεύειν ἔδει καὶ χείρω ποιεῖν, πολλὰς ἂν εὗρον κολακείας ὁδούς, ὅσῳ καὶ ῥᾷον τὸ πρᾶγμα καὶ πολλοῖς νῦν κατορθούμενον. Ἐπεὶ δὲ τὸ βλάπτειν οὐ πρὸς ἡμῶν, καὶ μάλιστα ψυχὴν ἔτι νεοτελῆ καὶ ἄρτι τῷ καλῷ προσβαίνουσαν, ἄκουε τἀληθῆ. Ἀφιλόσοφος ἡ ἀρχή, καὶ κακῶς ἠγάπησάν σε οἱ θεραπεύσαντες καὶ ὑπ' ἄλλῳ προσωπείῳ τὰ ἑαυτῶν παίξαντες. Εἰ μὲν οὖν ἀλλὰ νῦν μεταβάλοις καὶ θεραπεύσεις τὴν ἁμαρτίαν, τάχα ἄν τις ὑμῖν ἔλθοι συνούλωσις, εἰ καὶ μόγις: εἰ δ' ἐπὶ τῶν αὐτῶν μένοις καὶ τῇ κακῇ νίκῃ μέγα φρονοίης, « Ἀλγηρὰ ἡ πληγή μου », φησὶν ἡ θεία Γραφή, « πόθεν ἰαθήσομαι »; ποιοῦμαι γὰρ ἐμαυτοῦ τὰ ὑμέτερα. Καίπερ δὲ οὕτως ἔχων καὶ γράφων, εἰ τὴν συντυχίαν ποθεῖς, οὐκ ἀρνήσομαι.