Anacoluthon.

§ 285. Ἀνακολουθίας seu constructiones inconsequentes, quae scilicet, plerumque post sententias parentheticas occurrentes, in eo consistunt, quod aliter sententia pergat, atque ex initio spectaretur. 1226 Gothus cum Graeco soepissime communes habet, ex. gr. Joan. VIII, 53 ïbai þu maiza ïs abrahama, saei gadauþnoda, jah praufeteis gadauþnodedun, pro jah praufetum, þaiei gadauþnodedun; Cor. I, VII, 13 qens soei aig aban ungalaubjandan jah sa gavilja ïst bauan miþ ïzai, ni afletai þana aban, pro jah gaviljan vel saltem jah saei gavilja ïst; Rom. VIII, 3 þata unmahteigo vitodis, ïn þammei siuks vas þairh leik, guþ seinana sunu ïnsandjands—gavargida fravaurht ïn leika, quod anacoluthon est, suo quisque modo explicaturus, haud difficile solaecismum deprehendet, quo scilicet interpres siuks pro siuk, nempe vitoþ, posuerit. Gal. II, 4, 5 ïn þize ufsliupandane galiugabroþre, þaiei ïnnufslupun biniuhsjan freihals unsarana, þanei aihum ïn xristau, ei unsis gaþivaidedeina, þaimei ni weilohun gakunþedum ufhnaivein, coll. vs. 6; Eph. I, 21; Cor. II, V, 6 et 8; Col. I, 22 etc. Anacoluthon praecipue in constructionibus participialibus occurrit: Cor. II, IX, 10 sq. sa andstaldands fraiva vahsjan gataujai akrana usvaurhtais ïzvaraizos, ïn allamma gabignandans pro gabignandane; vs 13; Col. III, 16; Eph. III, 17 sq. Duplex est anacoluthon in Eph. IV, 2 sq. usdaudjandans— usþulandans; Skeir, VIII, d at jainaim qiþandam, þatei ni ainshun þize reike jah fareisaiei galaubida, ni fraþjandans, þatei sa raihtis fareisaius vas—ïþ eis ni usþulandans, ubi constructionis inconsequentia non solum in incorrecto casu participii fraþjandans consistit, sed etiam in eo, quod consequens antecendi non conveniat. Similiter IV, a siponjam bi sviknein du judaium sokjandam jah qiþandam sïs· rabbei—du ïmma. nauh unkunnandans þo bi nasjand, ïnuh þis laiseiþïns, et sic in genere apud Skeireins plurimas a recta concordantiae via praecipue participiarum et appositionis (coll. II, d) deflectiones prae se ferens.

E contra nonnulla dantur in bibliorum versione loca, ubi Gothus ἀνακολούθως scribens, Graecum praeeuntem non habet, ut excusetur, ex. gr.: Luc. IX, 13 nist hindar uns maizo fimf hlaibam jah fiskos tvai, ubi constructionem cum inmutare voluerit (coll. § 286, 6) , jah þau fiskos tvai saltem adhibere debuisset; Mc. III, 17 gavaurhta tvalif du visan miþ sis——jah gasatida seimona namo paitrus. jah ïakobau þamma zaibaidaiaus jah ïohanne broþr ïakobaus, jah gasatida ïm namna bauanairgais, ubi ïakobu et ïohannen a gavaurhta dependentia, scribi deberent, ut deinde correctius pergit andraian— filippu etc.

Aliquando etiam gothi interpretes ἀνακολουθίας textus graeci evitarunt, ut Cor. II, XII, 17 ïbai þairh wana þizeei ïnsandida du ïzvis bifaihoda ïzvis? correctius quam μή τινα—δι᾽ αὐτοῦ ἐπλεονέκτησα; Eph. III, 18 biuga kniva meina du guþa, ei gibai ïzvis—bauan xristu þairh galaubein ïn hairtam ïzvaraim, ei ïn friaþvai gavaurhtai jah gasulidai mageiþ gafahan miþ allaim þaim veiham, ubi omn. codd. ἐν ἀγὰπῃ ἐῤῥιζωμένοι καὶ τεθεμελιωμένοι, ἵνα ἐξισχύσητε legunt, ita ut participia ἀνακολούθως ad praecedentia 1227 referantur, prorsus ut Cor. II, IX, 10 sq., Gothus autem locum legit et connexuit, uti Griesbachius, Knappius et Lachmannius connectere et legere vellent (coll. Winer p. 497 *) ; Col. I, 26 runa sei gafulgina vas fram aivam, ïþ nu gasvikunþida varþ þaim veiham ïs, ubi participium ἀποκεκρυμένον ita relative resoluit, ut cum ïþ correcte pergere posset; vice versa nec minus legitime verbum finitum loco participii usurpavit: Joan VI, 22 managei sei stoþ hindar marein, sewun (ὶδών) þatei etc., ubi jam codices plures pluresque versiones εἶδον vel εἶδεν indifferenter legunt.