IV. Auxiliante articulo substantivi vicem gerunt:

1) Numeralia: Mc. VI, 7 ïesus athaihait þans tvalif (scilicet discipulos, ut Mth. X, 1 ponitur); Luc. X, 17 gavandidedun sik þai sibuntehund (hi septuaginta ((juvenes))) miþ fahedai; Mc. X, 41 þai taihun dugunnun unverjan bi ïakobu jah ïohannen. Alia exempla vid. Gloss. V. þata c).

2) Adverbia, praepositionales formulae et sententiae: Mth. XXVI, 71 qaþ du þaim jainar (ad hos illic ((stantes))); Cor. I, V, 12 niu þans ïnna jus stojiþ, ïþ þans uta guþ stojiþ; Joan. VIII, 23 jus us þaim dalaþro (ἐκ τῶν κάτω) sijuþ, ïþ ïk us þaim ïupaþro (ἐκ τῶν ἄνω) ïm; Mc. IV, 11; Phil. III, 14; Tim. I, III, 7; Cor. II, I, 17 nist af mis þata ja ja jah þata ne ne; V, 16 fram þamma nu ni ainnohun kunnum.—Mc. III, 8 laistidedun afar ïmma þai bi tyra; IV, 10 frehun ïna þai bi ïna; Luc. V, 9 sildaleik dishabaida ïna jah allans þans miþ ïmma (qui cum eo, comites ejus) Tit. I, 10 sind managai ungawairbai þishun þai us bimaita; Cor. II, X, 7 þo bi andvairþja saiwiþ; XI, 28 ïnuh þo afar þata arbaiþs meïna sinteina; Luc. XVII, 21 lauhmoni lauhatjandei us þamma uf himina ïn þata uf himina skeiniþ.—Mc. IX, 10 wa ïst þata us dauþaim usstandan? XII, 33 þata du frijon newundjan sve sik silban managizo ïst allaim þaim allbrunstim; Rom. XIII, 9 þata ni horinos, ni maurþrjais, ni hlifais, nih faihugeironjais ïn þamma vaurda usfulljada þamma frijos newundjan þeinana sve þuk silban. Alia exempla vid. Gloss. V. þata d) e) g).

3) Substantive more Graeco ponitur etiam neutrum plur. articuli ( þo) cum genitivo: Mc. XII, 17 usgibiþ þo kaisaris (hoc ad Caesarem ((pertinens))) kaisara jah þo guþs guþa; Luc. II, 49 ïn þaim attins meinis skulda visan; Phil. II, 4 ni þo seina warjizuh mitondans ak jah þo anþaraize warjizuh. Alia exempla vid. Gloss. V. þata f).

V. Cum plura substantiva copulative vel adversative construuntur:

a) Unicuique articulus repetitur, ubi praecipue diversi sunt generis vel numeri: Mc. VII, 5 frehun ïna 1074 þai fareisaieis jah þai bokarjos; XII, 13 wis ïst sa manleika jah so ufarmeleins? III, 33 wo ïst so aiþei meina aiþþau þai broþrjus meinai? Phil. III, 2 saiwiþ þans hundans, saiwiþ þans ubilans vaurstvjans, saiwiþ þo gamaitanon; Cor. I, XIV, 22 razdos du bandvai sind ni þaim galaubjandam ak þaim ungalaubjandam, et ita ordinario;

b) Vel articulum nonnisi semel poni opus est: Joan. VI, 27 vaurkjaiþ ni þana mat þana fralusanan ak mat þana visandan du libainai aiveinon; Mth. XXVII. 12 vrohiþs vas ïesus fram þaim gudjam jah sinistam; Joan. VII, 48 sai jau ainshun þize reike galaubidedi ïmma aiþþau fareisaie (in Skeir. VIII, c ubi hic locus laudatus est, legitur, articulo repetito, þize fareisaie;) Mc. XIV, 43 qam ïudas jah miþ ïmma managei fram þaim auhumistam gudjam jah bokarjam jah sinistam; Mth. XXVII, 12; Mc. X, 33; XI, 27; XII, 33; XIV 54; Luc. V, 21; VI, 7; IX, 16; XIX, 47; XX, 1, 19; Joan. VII, 45; XI, 25, etc.—Mth. VII, 14 wan aggvu þata daur jah þraihans vigs sa brigganda; Luc. VIII, 51 ïesus ni fralailot ainohun ïnngaggan alja þana attan þizos maujos jah aiþein; Cor. I, VII, 8 qiþa þaim unqenidam jah viduvom; Joan. XIV, 6 ïk ïm sa vigsjah sunja jah libains; Cor. II, X, 10 þos bokos kaurjos sind jah svinþos, ïþ qums leikis lasivs jah vaurd frakunþ;

c) Quandoque etiam articulus posteriori tantum substantivo praeponitur, a priori deficiens: Luc. VIII, 24 gasok vinda jah þamma vega vatins; Mth. XXVII, 1; Mc. XIV, 54; tertio autem substantivo sequente, sive articulus iterum omittitur, sive etiam adhibetur: Neh. V, 17 ïudaieis jah þai fauramaþljos ·r· jah ·n· gumane jah þai qimandans at unsis ana biuda meinamma andnumanai veisun; Joan. XVIII, 12 þaruh hansa jah sa þusundifaþs jah andbahtos ïudaie undgripun ïesu. Propria autem sunt haec loca: Mc. VIII, 31 sunus mans uskiusan skulds ïst fram þaim sinistam jah þaim auhumistam gudjam jah bokarjam; XIV, 53 garunnun auhumistans gudjans allai jah þai sinistans jah bokarjos; Luc. XIX, 47 þai auhumistans gudjans jah bokarjos sokidedun ïna usqistjan jah þai frumistans manageins.

VI. Articulum inter et substantivum induci possunt initio sententiae particulae et aliae hujusmodi determinationes: Joan. VI, 33 so auk hlaifs guþs ïst; XVIII, 55 sah þan siponeis vas kunþs þamma gudjin; Rom. X, 1 sa raihtis vilja meinis hairtins.—Mth. IX, 12 þaurbun lekeis þai unhaili habandans; Rom. VIII, 5 þai bi leika visandans; Cor. I, V, 3 þana þata sva gataujandan.

2. Adjectivum.
(Graff, Ueber die deutsche schwache Declination, in Neuen Jahrbuch der Berlinischen Gesellschaft für deutsche Sprache II, 1, 1 seqq.)

§ 196. Quod in tractandis adjectivis maxime interest, 1075 in eo praesertim consistit, ut praecise determinetur, in quonam differant vocalica (fortis) et consonantica (debilis) declinationes. Jam vero hoc est earum essentiale discrimen, quod scilicet vocalica declinatio indeterminata, et generalia nec non et abstracta, consonantica vero determinata, individua atque concreta significet. Sed sine ratione assertum est, consonanticam formam recentiorem esse quam vocalicam et sese non nisi posterius evolvisse; errant etiam qui putant, hanc formam addito mere articulo constare, cum articulus ex fortuito tantum casu in adjectivum incidat, scilicet ad designandum quod prius est nominatum (coll. § 195, I, 1) a). Multo autem rectius diceretur, hanc formam in se continere articulum, qui in antiquis sermonibus minime existens, tunc primum in eo tempore explicite apparuit, ad quod nostra gothicae linguae monumenta referenda sunt. Ut ut est, eadem regula etiam pro participio pass. valet, dum participium act. consonanticam tantum formam praeter masc. habet.