Τάδε ἔνεστιν ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων ἐλέγχου: Τίνα τὰ δόξαντα τοῖς φυσικοῖς φιλοσόφοις καὶ τίνες οὗτοι: καὶ τίνα τὰ τοῖς ἠθικοῖς καὶ τίνες

 Οὐδένα μῦθον τῶν παρ' Ἕλλησιν ὠνομασμένων παραιτητέον: πιστὰ γὰρ καὶ [πιθανὰ] τὰ ἀσύστατα αὐτῶν δόγματα ἡγητέον διὰ τὴν ὑπερβάλλουσαν τῶν αἱρετικῶν μα

 [1] Λέγεται Θαλῆν τὸν Μιλήσιον, ἕνα τῶν ἑπτὰ σοφῶν, πρῶτον ἐπικεχειρηκέναι φιλοσοφίαν φυσικήν. οὗτος ἔφη ἀρχὴν τοῦ παντὸς εἶναι καὶ τέλος τὸ ὕδωρ: ἐκ

 [2] Ἔστι δὲ καὶ ἑτέρα φιλοσοφία οὐ μακρὰν τῶν αὐτῶν χρόνων, ἧς ἦρξε Πυθαγόρας, ὃν Σάμιόν τινες λέγουσιν. ἣν Ἰταλικὴν προσηγόρευσαν διὰ τὸ τὸν Πυθαγόρα

 [3] Ἐμπεδοκλῆς δὲ μετὰ τούτους γενόμενος καὶ [αὐτὸς] περὶ δαιμόνων φύσεως εἶπε πολλά, [καὶ] ὡς ἀναστρέφονται διοικοῦντες τὰ κατὰ τὴν γῆν, ὄντες πλεῖστ

 [4] Ἡράκλειτος δὲ φυσικὸς φιλόσοφος ὁ Ἐφέσιος τὰ πάντα ἔκλαιεν, ἄγνοιαν τοῦ παντὸς βίου καταγινώσκων καὶ πάντων ἀνθρώπων, ἐλεῶν τε τὸν τῶν θνητῶν βίον

 [5] Μετὰ τούτους ἐγένοντο καὶ ἕτεροι φυσικοί, ὧν οὐκ ἀναγκαῖον ἡγησάμεθα τὰς δόξας εἰπεῖν, μηδὲν τῶν προειρημένων ἀπεμφαινούσας. ἀλλ' ἐπεὶ καθόλου οὐ

 [6] Θαλοῦ τοίνυν Ἀναξίμανδρος γίνεται ἀκροατής: Ἀναξίμανδρος Πραξιάδου Μιλήσιος. οὗτος ἀρχὴν ἔφη τῶν ὄντων φύσιν τινὰ τοῦ ἀπείρου, ἐξ ἧς γίνεσθαι τοὺς

 [7] Ἀναξιμένης δέ, καὶ αὐτὸς ὢν Μιλήσιος, υἱὸς δὲ Εὐρυστράτου, ἀέρα ἄπειρον ἔφη τὴν ἀρχὴν εἶναι, ἐξ οὗ [τὰ γινόμενα [καὶ] τὰ γεγονότα καὶ τὰ ἐσόμενα κ

 [8] Μετὰ τοῦτον γίνεται Ἀναξαγόρας Ἡγησιβούλου ὁ Κλαζομένιος. οὗτος ἔφη τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν νοῦν καὶ ὕλην: τὸν μὲν νοῦν ποιοῦντα, τὴν δὲ ὕλην γινομέν

 [9] Ἀρχέλαος τὸ μὲν γένος Ἀθηναῖος, υἱὸς δὲ Ἀπολλοδώρου. οὗτος ἔφη τὴν μίξιν τῆς ὕλης ὁμοίως Ἀναξαγόρᾳ, τάς τε ἀρχὰς ὡσαύτως, αὐτὸς δὲ τοῦ νοῦ ἐνυπάρχ

 [10] Ἡ μὲν οὖν φυσικὴ φιλοσοφία ἀπὸ Θάλητος ἕως Ἀρχελάου διέμεινε: τούτου γίνεται Σωκράτης ἀκροατής. εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι πλεῖστοι διαφόρους δόξας προεν

 [11] Καὶ γὰρ καὶ Παρμενίδης ἓν μὲν τὸ πᾶν ὑποτίθεται ἀίδιόν τε καὶ ἀγένητον καὶ σφαιροειδές, οὐδ' αὐτὸς [δὲ] ἐκφυγὼν τὴν τῶν πολλῶν δόξαν πῦρ λέγει κα

 [12] Λεύκιππος δὲ Ζήνωνος ἑταῖρος οὐ τὴν αὐτὴν δόξαν διετήρησεν, ἀλλά φησιν ἄπειρα [τὰ ὄντα] εἶναι καὶ ἀεὶ κινούμενα, καὶ γένεσιν καὶ μεταβολὴν συνεχῶ

 [13] Δημόκριτος δὲ Λευκίππου γίνεται γνώριμος: Δημόκριτος Δαμασίππου Ἀβδηρίτης, πολλοῖς συμβαλών, γυμνοσοφισταῖς ἐν Ἰνδοῖς καὶ ἱερεῦσιν ἐν Αἰγύπτῳ καὶ

 [14] Ξενοφάνης δὲ ὁ Κολοφώνιος Ὀρθομένους υἱός: οὗτος ἕως Κύρου διέμεινεν. οὗτος ἔφη πρῶτος ἀκαταληψίαν εἶναι πάντων, εἰπὼν οὕτως: εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλισ

 [15] Ἔκφαντός τις Συρακούσιος ἔφη μὴ εἶναι ἀληθινὴν τῶν ὄντων λαβεῖν γνῶσιν, ὁρίζει[ν] δὲ [ἕκαστον] ὡς νομίζει[ν]. τὰ μὲν [γὰρ] πρῶτα ἀδιαίρετα εἶναι

 [16] Ἵππων δὲ [ὁ] Ῥηγῖνος ἀρχὰς ἔφη ψυχρὸν τὸ ὕδωρ καὶ θερμὸν τὸ πῦρ. γεννώμενον δὲ τὸ πῦρ ὑπὸ [τοῦ] ὕδατος κατανικῆσαι τὴν τοῦ γεννήσαντος δύναμιν συ

 [17] Ταῦτα μὲν οὖν ἱκανῶς δοκοῦμεν παρατεθεικέναι: διὸ δοκεῖ λοιπὸν αὐτάρκως διαδραμόντων ἡμῶν τὰ τοῖς φυσικοῖς δόξαντα ἀναδραμεῖν ἐπὶ Σωκράτην καὶ Πλ

 [18] Ὁ μὲν οὖν Σωκράτης γίνεται Ἀρχελάου τοῦ φυσικοῦ ἀκροατής: ὃς τὸ «γνῶθι σαυτὸν» προτιμήσας καὶ μεγάλην σχολὴν συστήσας ἔσχε πάντων τῶν μαθητῶν ἱκα

 [19] [Πλάτων] Ἀρχὰς εἶναι τοῦ παντὸς θεὸν καὶ ὕλην καὶ παράδειγμα: θεὸν μὲν τὸν ποιητὴν καὶ διακοσμήσαντα τόδε τὸ πᾶν καὶ προνοούμενον αὐτοῦ: ὕλην δὲ

 [20] Ἀριστοτέλης τούτου γενόμενος ἀκροατὴς εἰς τέχνην τὴν φιλοσοφίαν ἤγαγεν καὶ λογικώτερος ἐγένετο, τὰ μὲν στοιχεῖα τῶν πάντων ὑποθέμενος οὐσίαν καὶ

 [21] Στωϊκοὶ καὶ αὐτοὶ μὲν ἐπὶ τὸ συλλογιστικώτερον τὴν φιλοσοφίαν ηὔξησαν καὶ σχεδὸν ὅροις περιέλαβον, ὁμόδοξοι γενόμενοι ὅ τε Χρύσιππος καὶ [ὁ] Ζήνω

 [22] Ἐπίκουρος δὲ σχεδὸν ἐναντίαν πᾶσι δόξαν ἔθετο. ἀρχὰς μὲν τῶν ὅλων ὑπέθετο ἀτόμους καὶ κενόν_κενὸν μὲν οἷον τόπον τῶν ἐσομένων, ἀτόμους δὲ τὴν ὕλη

 [23] Ἄλλη δὲ αἵρεσις φιλοσόφων ἐκλήθη Ἀκαδημαϊκὴ διὰ τὸ ἐν τῇ Ἀκαδημίᾳ τὰς διατριβὰς αὐτοὺς ποιεῖσθαι. ὧν ἄρξας ὁ Πύρρων, ἀφ' οὗ Πυρρώνειοι ἐκλήθησαν

 [24] Ἔστι δὲ καὶ παρὰ Ἰνδοῖς αἵρεσις φιλοσοφουμένων ἐν τοῖς Βραχμάναις. οἳ βίον μὲν αὐτάρκη προβάλλονται, ἐμψύχων δὲ καὶ τῶν διὰ πυρὸς βρωμάτων πάντων

 [25] Δρυΐδαι [δὲ] οἱ ἐν Κελτοῖς τῇ Πυθαγορείῳ φιλοσοφίᾳ κατ' ἄκρον ἐγκύψαντες, αἰτίου αὐτοῖς γενομένου ταύτης τῆς ἀσκήσεως Ζαμόλξιδος δούλου Πυθαγόρου

 [26] Ἡσίοδος δὲ ὁ ποιητὴς καὶ αὐτὸς περὶ φύσεως οὕτω λέγει ἀκηκοέναι παρὰ Μουσῶν. Διὸς δὲ εἶναι τὰς Μούσας θυγατέρας: ἐννέα γὰρ νύκτας ὁμοῦ καὶ ἡμέρας

 [ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ Δ] [1] ** [ὅρια δὲ ἀστέρων προσαγορεύουσιν ἐν ἑκάστῳ ζῳδίῳ, ἐν οἷς ἕκαστος τῶν ἀστέρων ἀπὸ ποστῆς] (μ)οί(ρ)ας ἐπ(ὶ) π

 [2] Τούτοις χρησάμενοι Εὐφράτης ὁ Περατ(ικὸς) καὶ Ἀκεμβὴς ὁ Καρύστιος καὶ ὁ λοιπὸς τούτων χορός, τῷ λό(γ)ῳ τ(ῷ) τῆς ἀληθείας ἐπονομάσαντες, αἰώνων στά

 [3] Ἀρχὴ μ(ὲν) οὖν καὶ ὥσπερ θεμέλιος [τῆς Χαλδαϊκῆς] ἐστι στῆναι τὸν ὡροσκόπον: ἀπὸ τούτου γὰρ τὰ λοιπὰ τῶν κέντρων λαμβάνεται, τά τε ἀποκλίματα καὶ

 [4] Τούτῳ τῷ λόγῳ ἀδύνατόν ἐστιν ἐκ τῆς συλλήψεως στῆσαι τὸν ὡροσκόπον. ἀλλ' οὐδ' ἐξ ἀποτέξεως. πρῶτον μὲν γὰρ ἄπορόν ἐστ(ι) τὸ πότε ῥηθήσεται ἀπότεξι

 [5] Οὕτως ἀσύστατος [ἐ]δείχθη εἶναι ἡ κατὰ Χαλδαίους τέχνη. εἰ δὲ ἐξ ἐπερωτήσεων φάσκοι τις τοῦ πυνθανομένου σκοπεῖσθαι τὴν γένεσιν [ἡ] περὶ οὗ ἐπερωτ

 [6] Ἀλλ' ἐπεὶ καὶ περὶ τῆς τῶν ζῳδίων ἐνεργείας λόγον ποιοῦνται, οἷς φασι προσομοιοῦσθαι τὰ ἀποτικτόμενα, οὐδὲ τοῦτον παραλείψομεν: οἷον τὸν ἐν Λέοντι

 [7] [Οὕ]τως καὶ ταῦτα οὐκ ἄξια τοσούτου πόνου δείκνυται τοῖς εὖ φρονεῖν προῃρημένοις καὶ μὴ προσέχουσι τῇ τῶν Χαλδαίων ἐμφυσιώσει, οἳ καὶ βασιλεῖς ἐξα

 [8] Ἱκανὸν οὖν λογίζομαι ἐξειπεῖν τὰ ὑπ' αὐτῶν τερατολογούμενα: διὸ τοῖς ἐπιτόμοις χρησάμενος ὧν αὐτοὶ λέγουσιν, ἐπὶ τὰ ἕτερα τραπήσομαι. λέγουσι δὲ τ

 [9] Τὰ μέν[τοι] ἀπ' ἀλλήλων διαστήματα τῶν κύκλων καὶ τῶν σφαιρῶν βάθη [ἑ]τέ[ρως] ὑπὸ τ(οῦ) Ἀρχιμήδους ἀποδίδοται. τοῦ γὰρ ζῳδιακοῦ τὴν περίμετρον λαμ

 [10] Τὰ μὲν οὖν ἀποστήματα καὶ βάθη τῶν σφαιρῶν οὕτως Ἀρχιμήδης ἀποδίδωσιν, ἑτέρως δὲ ὑπὲρ αὐτῶν Ἱππάρχῳ εἴρηται καὶ ἑτέρως Ἀπολλωνίῳ τῷ μαθηματικῷ. ἡ

 [11] Οὗτοι δὴ οἱ λόγοι ὅ τε πλείω[ν] ἢ [ἐννεαπλάσιος καὶ] ἐλάττων ἢ ἥμισυς καὶ πλείων ἢ διπλάσιος καὶ ἐλάττων ἢ ἐπιτέταρτος καὶ πλείων ἢ ἥμισυς καὶ ἐλ

 [12] Τίς οὐ θαυμάσει τὴν τοσαύτην φροντίδα μετὰ τοσούτου πόνου γεγενημένην οὐκ ἀχρεῖος δέ μοι οὑτοσὶ ὁ Πτολεμαῖος ὁ τούτων μεριμνητὴς δοκεῖ, τοῦτο δὲ

 [13] Τούτοις ἐν μέρει ἐπισχόντες τινές, ὡς μεγάλα κρίναντες καὶ λόγου ἄξια νομίσαντες, αἱρέσεις ἀμέτρους καὶ ἀπείρους συνεστήσαντο: ὧν εἷς μὲν Κολάρβα

 [14] Οἱ μὲν οὖν διὰ ψήφων τε καὶ ἀριθμῶν, στοιχείων τε καὶ ὀνομάτων μαντεύεσθαι νομίζοντες ταύτην ἀρχὴν ἐπιχειρήσεως τοῦ κατ' αὐτοὺς λόγου ποιοῦνται,

 [15] Οἶμαι δὲ ἐκδήλως ἐκτεθεῖσθαι καὶ τὴν τῶν ἀριθμητικῶν ἐπίνοιαν, δι' ἀριθμῶν καὶ ὀνομάτων τὸ ζῆν διακρίνειν νομιζόντων. τούτους δὲ κατανοῶ σχολὴν ἄ

 [16] Οἱ δὲ ἐν Ταύρῳ τύπῳ ἔσονται τῷδε: κεφαλῇ στρογγύλῃ, τριχὶ παχείᾳ, μετώπῳ πλατεῖ τετραγώνῳ, ὀφθαλμοῖς μέλασι καὶ ὀφρύσι μεγάλαις, ἐν τῷ λευκῷ φλέβ

 [17] Ἐν Διδύμοις τύπος: προσώπῳ κοκκίνῳ, μεγέθει οὐ λίαν μεγάλῳ, μέρεσιν ἴσοις, ὀφθαλμοῖς μέλασιν ὡς ἠλειμμένοις, μήλοις καλοῖς γεγενημένοι, στόματι π

 [18] Ἐν Καρκίνῳ τύπος: μεγέθει οὐ μεγάλῳ, τριχὶ ὥσπερ κυνείᾳ, χρώματι ὑποπύρρῳ, στόματι ὀλίγῳ, κεφαλῇ στρογγύλῃ, μετώπῳ ὀξεῖ, ὀφθαλμοῖς ὑπογλαύκοις, ἱ

 [19] Ἐν Λέοντι τύπος: κεφαλῇ στρογγύλῃ, τριχὶ ὑποπύρρῳ, μετώπῳ μεγάλῳ ῥυσῷ, ὠτίοις παχέσι, τραχηλιώδεις, ἐν μέρει ὑποφάλακροι, πυρροί, ὀφθαλμοῖς γλαυκ

 [20] Ἐν Παρθένῳ τύπος: ὁράσει καλῇ, ὀφθαλμοῖς οὐ μεγάλοις, ἐπαφροδίτοις, μέλασιν, ὀρθοῖς, συντεθειμένοις, ἱλαροῖς, κολυμβῶσιν: εἰσὶ δὲ λεπτοὶ σώματος

 [21] Ἐν Ζυγῷ τύπος: τριχὶ λεπτῇ, προαλεῖ, ὑποπύρρῳ, ὑπομήκει, μετώπῳ ὀξεῖ, ῥυσῷ, ὀφρύσι καλαῖς, συντεθειμέναις, ὀφθαλμοῖς καλοῖς, κόραις μέλασιν, ὠτίο

 [22] Ἐν Σκορπίῳ τύπος: προσώπῳ παρθενικῷ, εὐμόρφῳ, † ἀλυκω, † τριχὶ ὑπομέλανι, ὀφθαλμοῖς εὐμόρφοις, μετώπῳ οὐ πλατεῖ καὶ ῥώθωνι ὀξεῖ, ὠτίοις συντεθειμ

 [23] Ἐν Τοξότῃ τύπος: μήκει μεγάλῳ, μετώπῳ τετραγώνῳ, ὀφρύσι μεσταῖς, συγκρατουμέναις, τριχ[ὶ] συντεθειμένῃ, προαλεῖ, ὑποπύρρῳ. οἱ αὐτοὶ φύσεως: προσχ

 [24] Ἐν Αἰγοκέρῳ τύπος: σώματι ὑποπύρρῳ, τριχὶ ὑποπολίῳ, προαλεῖ στόματι στρογγύλῳ, ὀφθαλμοῖς ὡς ἀετοῦ, ὀφρύσι συντεθειμέναις, μετώπῳ ἠνοιγμένῳ, ὑποφά

 [25] Ἐν Ὑδροχόῳ τύπος: μεγέθει [οὐ μεγάλῳ, μετώπῳ] τετραγώνῳ, στόματι ὀλίγῳ, ὀφθαλμοῖς ὀξέσι, λεπτοῖς, γοργοῖς, [ὀφρύσι μεγάλαις.] ἐπιτάκτης, ἀχάριστο

 [26] Ἐν Ἰχθύσι τύπος: μήκει μέσῳ, ὡς ἰχθύες μετώπῳ ὀξεῖ, τριχὶ δασείᾳ, πολλάκις πολιοὶ ταχέως γίνονται. οἱ αὐτοὶ φύσεως: ψυχῇ μεγάλῃ, ἁπλοῖ, ὀργίλοι,

 [27] Ἐπεὶ καὶ τούτων τὴν θαυμαστὴν σοφίαν ἐξεθέμεθα τήν τε πολυμέριμνον αὐτῶν δι' ἐπινοίας μαντικὴν οὐκ ἀπεκρύψαμεν, οὐδ' ἐν οἷς σφαλλόμενοι ματαιάζου

 [28] ** λαβὼν καταγράψαι τὸν πυνθανόμενον ἀξιοῖ [ὅ] τι ἂν πυθέσθαι τῶν δαιμόνων θέλῃ * μόνον. εἶτα συμψήσας τὸν χάρτην, τῷ παιδὶ δοὺς ἀποπέμπει καυθησ

 [29] Ὠὰ δὲ [δύο] διάφορα ἐπιδείκνυνται τὸν τρόπον τόνδε: κορυφὴν τρυπήσας ἐξ ἑκατέρων καὶ τὸ λευκὸν ὑπεξαγαγών, αὖθις βάψας ἔμβαλε τῷ μὲν τῆς Σινωπίδο

 [30] Τοῖς δὲ ἀμνοὺς ἀποτέμνεσθαι τὰς κεφαλὰς ἑαυτῶν ποιοῦσιν οὗτος ὁ τρόπος. κρύβδην καυστικῷ φαρμάκῳ χρίσας τὸν φάρυγγα ἐᾷ παρατιθεὶς τὸ ξίφος: ὁ δὲ

 [31] Αἰγῶν δὲ κἂν ἐπιπ[λ]άσῃ τις κηρωτῇ τὰς ἀκοάς, φασὶ θνῄσκειν μετ' ὀλίγον, ἀναπνεῖν κωλυομένας: ὁδὸν γὰρ αὐταῖς ταύτην εἶναι λέγουσι τοῦ δι' ἀναπνο

 [32] Βροντὴ [δὲ] γίνεται τρόποις πλείοσι: λίθοι τε γὰρ πλείονες καὶ μείζονες κατὰ κρημνῶν φερόμενοι [πεποιημένων] διὰ σανίδων ἐπικαταπίπτουσι χαλκοῖς

 [33] Ἐπὰν δὲ χλευάζων λήξῃ, φαίνεται κατὰ τοῦ ἐδάφους πυρώδης Ἀσκληπιός. εἶτα θεὶς ἐν μέσῳ λεκάνην πλήρη ὕδατος, πάντας καλεῖ τοὺς θεοὺς καὶ παραγίνον

 [34] Ἐπεὶ μὲν οὖν [παρὰ] τῶν παρ' αὐτοῖς ἀπορρήτων μαθημάτων συντόμως τὰς δυνάμεις ἐξεθέμεθα εὔκολόν τε τὴν [τῶν] κατ' αὐτοὺς κατάγνωσιν ἐδείξαμεν, οὐ

 [35] Ἀλλ' οὐδὲ τὴν λεκανομαντείαν αὐτῶν οὖσαν πανούργημα σιωπήσομαι. οἴκημα γάρ τι κεκλεισμένον σκευάσαντες καὶ κυάνῳ τὸν ὄροφον χρίσαντες, εἰς δὴ τὸ

 [36] Ταῦτ' εἰπόντος αὐτοῦ πῦρ δι' ἀέρος βλέπεται φερόμενον, οἱ δὲ φρίξαντες τὸ παράδοξον τῆς θέας, καλύψαντες τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐπὶ γῆς ῥιπτοῦνται ἄναυδο

 [37] Σελήνην δὲ ἐν ὀρόφῳ φαίνεσθαι δεικνύουσι καὶ ἀστέρας τοῦτον τὸν τρόπον: ἐν μέσῳ τῆς ὀροφῆς μέρει προσαρμόσας κάτοπτρον, τιθεὶς λεκάνην ὕδατος μεσ

 [38] Ἀστέρας δὲ εἶναι δοκεῖν ποιοῦσι θρισσῶν [ἢ] ἱππούρου φολίδες, ὕδατι μετὰ κόμ[μ]εως δεδευμέναι καὶ προσπεπλασμέναι τῷ ὀρόφῳ κατὰ διαλείμματα.

 [39] Σεισμοῦ δὲ φαντασίαν ποιοῦσιν, ὡς δοκεῖν πάντα κινεῖσθαι, [τοῦτον τὸν τρόπον]: κόπρον ἰχνεύμονος ἅμα τῇ σιδηραγωγούσῃ λίθῳ ἐπ' ἀνθράκων πυρουμένη

 [40] Ἧπαρ δὲ δοκ[οῦν] εἶν[αι] ἐγγεγραμμένον δεικνύουσι [τούτῳ τῷ τρόπῳ]: τῇ μὲν ἀριστερᾷ χειρὶ ἐπιγράφει ὃ βούλεται, πρὸς τὴν πύστιν ἁρμοσάμενος: τὰ δ

 [41] Κρανίον δὲ λαλ[εῖν δοκ]οῦν ἐπὶ γῆς θέντες ἐπιτελοῦσι τούτῳ τῷ τρόπῳ: αὐτὸ μὲν πεποίηται ἐπιπλόου βοείου, [ὃ] πεπλασμένον κηρῷ Τυρρηνικῷ καὶ γύψῳ

 [42] Ταῦτα μάγων ἔργα καὶ τοιάδε μυρία, ἃ τῇ τῶν ἐπῶν συμμετρίᾳ καὶ τῶν ἀξιοπίστως δρωμένων ἔργων φαντασίᾳ πείθει τοὺς ἄφρονας. ὧν τὴν τέχνην καταπλαγ

 [43] Πᾶσι τοῖς κατὰ τὴν οἰκουμένην φιλοσόφοις καὶ θεολόγοις ζητήσασιν οὐ συνεφώνησε περὶ τοῦ θεοῦ, τί ἐστιν ἢ ποδαπός: οἱ μὲν γὰρ αὐτὸν λέγουσιν εἶναι

 [44] Τῇ οὖν μονάδι ἀγαθοποιῷ οὔσῃ [ὁμοίως τὰ] εἰς τὸν [ἀ]περίζυγον ἀριθμὸν λήγοντα ὀνόματα ἀνωφερῆ [τε καὶ ἀρσενικὰ καὶ] ἀγαθοποιὰ εἶναι παρατηρούμενα

 [45] Ἱκανῶς οὖν δοκεῖ ἡμῖν καὶ ταῦτα ἐκτεθεῖσθαι. ἀλλ' ἐπεὶ νομίζω μηδεμίαν δόξαν τῆς ἐπιγείου καὶ χαμαιπετοῦς σοφίας παραλελοιπέναι, οὐκ ἄχρηστον δὴ

 [46] Ἱκανῶς οὖν τὰ [τούτοις] δόξαντα ἐκθέμενοι, λοιπὸν ἐπὶ τὴν τοῦ προκειμένου πραγματείαν χωρήσομεν, ὅπως ὃ τετάγμεθα περὶ τῶν αἱρέσεων ἐπιδείξαντες,

 [47] Πολέας φησὶν εἶναι τοὺς κατὰ τὸν οὐρανὸν ἀστέρας_τουτέστι στρεπτούς_διὰ τὸ περιέρχεσθαι ἀπὸ ἀνατολῆς εἰς δύσιν καὶ δύσεως εἰς ἀνατολὴν ἀπαύστως,

 [48] Παρατ(ε)τάχθαι δέ φησιν αὐτῷ ἑκατέρωθεν_λέγω δὴ τῷ Ἐν γόνασι _Λύραν καὶ Στέφανον, αὐτὸν δὲ γόνυ κλίνειν [καὶ] ἐκτετακότα ἀμφοτέρας τὰς χεῖρας, οἱ

 [49] Ὁ Κηφεύς, φησίν, αὐτοῦ ἐστι πλησίον καὶ ἡ Κασ[σ]ιέπεια καὶ [ἡ] Ἀνδρομέδα καὶ ὁ Περσεύς, μεγάλα τῆς κτίσεως γράμματα τοῖς ἰδεῖν δυναμένοις. Κηφέα

 [50] Τούτοις χρώμενοι τοῖς λόγοις ἀπατᾶν νομίζουσι πολλούς, ὅσοι περιεργότερον τοῖς ἀστρολόγοις προσέχουσιν, ἐντεῦθεν τὴν θεοσέβειαν συνιστᾶν πειρώμεν

 [51] Ἀλλ' ἐπεὶ σχεδὸν πᾶσα αἵρεσις διὰ τῆς ἀριθμητικῆς τέχνης ἐφεῦρεν ἑβδομάδων μέτρα καὶ αἰώνων τινὰς προβολάς, ἄλλων ἄλλως τὴν τέχνην διασπώντων καὶ

 ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ Ε Τάδε ἔνεστιν ἐν τῇ πέμπτῃ τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων ἐλέγχου: Τίνα οἱ Να[α]σσηνοὶ λέγουσιν, οἱ ἑαυτοὺς γνωστικοὺς ἀποκα

 [6] Πάνυ νομίζω πεπονημένως [ἡμᾶς] τὰ δόξαντα πᾶσι τοῖς καθ' Ἕλληνάς τε καὶ βαρβάρους [φιλοσόφοις] περί τε τοῦ θείου καὶ τῆς τοῦ κόσμου δημιουργίας ἐκ

 [7] Ταῦτά ἐστιν ἀπὸ πολλῶν πάνυ λόγων τὰ κεφάλ(αια), ἅ φασι παραδεδωκέναι Μαριάμμῃ τὸν Ἰάκωβον, τοῦ κυρίου τὸν ἀδελφόν. Ἵν' οὖν μήτε Μαριάμμη[ς] ἔτι κ

 [8] Τούτοις καὶ τοῖς τοιούτοις ἑπόμενοι οἱ θαυμασιώτατοι γνωστικοί, ἐφευρεταὶ καινῆς τέχνης γραμματικῆς, τὸν ἑαυτῶν προφήτην Ὅμηρον ταῦτα προφαίνοντα

 [9] Ἔτι δὲ οἱ Φρύγες λέγουσι τὸν πατέρα τῶν ὅλων εἶναι ἀμύγδαλον: οὐχὶ δένδρον, φησίν, ἀλλ' εἶναι ἀμύγδαλον ἐκεῖνον τὸν προόντα, ὃς ἔχων ἐν ἑαυτῷ τὸν

 [10] Ταῦτα μὲν οὖν ἐκ πολλῶν ὡς ὀλίγα παρεθέμεθα: ἔστι γὰρ ἀναρίθμητα [τὰ] τῆς μωρίας ἐπιχειρήματα, ὄντα φλύαρα καὶ μανιώδη. ἀλλ' ἐπειδὴ [τῇ] δυνάμει

 [11] Ταῦτα μὲν οὖν οἱ Ναασσηνοὶ ἐπιχειροῦσιν, ἑαυτοὺς γνωστικοὺς ὀνομάζοντες. ἀλλ' ἐπεὶ πολυκέφαλός ἐστιν ἡ πλάνη καὶ πολυσχιδὴς ἀληθῶς ὡς [ἡ] ἱστορου

 [12] Ἔστι γοῦν καὶ ἑτέρα τις [αἵρεσις, ἡ] Περατική, [ἧς ἀρχηγοὶ γεγόνασιν Ἀκεμβὴς ὁ Καρύστιος καὶ Εὐφράτης ὁ Περατικός,] ὧν πολλοῖς ἔτεσιν ἔλαθεν ἡ κα

 [13] Μάθωμεν [μὲν] οὖν πρῶτον πῶς ταύτην τὴν διδαχὴν παρὰ τῶν ἀστρολόγων εἰληφότες ἐπηρεάζουσι Χριστόν, ἐργαζόμενοι φθορὰν τοῖς ἑπομένοις αὐτοῖς ἐν τῇ

 [14] Δοκεῖ οὖν παρατάξαι μίαν τινὰ τῶν παρ' αὐτοῖς δοξαζομένων βίβλων, ἐν ᾗ λέγει: «Ἐγὼ φωνὴ ἐξυπνισμοῦ ἐν τῷ αἰῶνι τῆς νυκτός: λοιπὸν ἄρχομαι γυμνοῦν

 [15] Καταφανὴ[ς μὲν οὖν] σύμπασιν εὐκόλως γεγένηται ἡ τῶν Περατῶν αἵρεσις ἀπὸ τῆς τῶν ἀστρολόγων μεθηρμοσμένη, [ἐνηλλαγμένη] τοῖς ὀνόμασι μόνοις: τὸν

 [16] Καλοῦσι δὲ αὑτοὺς Περάτας, μηδέν[α] δύνασθαι νομίζοντες τῶν ἐν γενέσει καθεστηκότων διαφυγεῖν τὴν ἀπὸ τῆς γενέσεως τοῖς γεγενημένοις ὡρισμένην μο

 [17] Αὕτη ἡ παμποίκιλος σοφία [τῆς] Περατικῆς αἱρέσεως, ἣν ἐξειπεῖν πᾶσαν δυσχερές, οὕτως οὖσαν σκολιὰν διὰ τὸ ἐκ τῆς ἀστρολογικῆς δοκεῖν συνεστάναι.

 [18] Ἀλλ' ἐπεὶ καὶ τὴν Περατικὴν αἵρεσιν νομίζω φανερῶς ἐκτεθεῖσθαι καὶ διὰ πολλῶν ἔκδηλον πεποιηκέναι, [ὡσὰν ὕδραν] ἀεὶ λα[ν]θ[άν]ουσαν καὶ παντάπασι

 [19] Ἴδωμεν οὖν τί λέγουσιν οἱ Σηθιανοί. τούτοις δοκεῖ τῶν ὅλων εἶναι τρεῖς ἀρχὰς περιωρισμένας, ἑκάστην δὲ τῶν ἀρχῶν ἀπείρους ἔχειν δυνάμεις. δυνάμει

 [20] Ταῦτά ἐστιν ἃ λέγουσιν, ὡς δι' ὀλίγων ἔστιν εἰπεῖν, οἱ προστάται τῶν Σηθιανῶν λόγων. ἔστι δὲ ὁ λόγος αὐτῶν συγκείμενος ἐκ φυσικῶν καὶ πρὸς ἕτερα

 [21] Ταῦτ' ἔστιν ἃ λέγουσι καὶ τοιούτοις παραπλήσια ἐν ἀπείροις συγγράμμασι: πείθουσι δὲ [διὰ τοῦ] ἐντυγχάνειν τῷ περὶ κράσεως καὶ μίξεως λόγῳ τοὺς μα

 [22] Ἱκανῶς δοκεῖ ἡμῖν σεσαφηνίσθαι ἡ τῶν Σηθιανῶν γνώμη: εἰ δέ τις ὅλην τὴν κατ' αὐτοὺς πραγματείαν βούλεται μαθεῖν, ἐντυχέτω [τῷ] βιβλ[ί]ῳ ἐπιγραφομ

 [23] Ἰουστῖνος πάντῃ ἐναντίος τῇ τῶν ἁγίων γραφῶν γενόμενος διδαχῇ, προσέτι δὲ καὶ τῇ τῶν μακαρίων εὐαγγελι[στ]ῶν [γραφῇ ἢ] φωνῇ ὡς ἐδίδασκεν ὁ Λόγος

 [24] Ὄμνυε δέ, φησὶν Ἰουστῖνος, εἰ γνῶναι θέλεις «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν οὐδ' ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη», τὸν ἐπάνω πάντων, [τὸν] ἀγ

 [25] Ἡρόδοτος μὲν οὖν τὸν Ἡρακλέα φησὶν ἀπὸ τῆς Ἐρυθείας τοῦ Γηρυόνου τὰς βοῦς ἄγοντα εἰς τὴν Σκυθίαν ἐλθεῖν, κεκμηκότα δὲ ἀπὸ τῆς πορείας εἰς ἔρημόν

 [26] Οὗτός φησιν: ἦσαν τρεῖς ἀρχαὶ τῶν ὅλων ἀγέννητοι, ἀρρενικαὶ δύο, θηλυκὴ μία. τῶν δὲ ἀρρενικῶν ἡ μέν τις [ἀρχὴ] καλεῖται ἀγαθός, αὐτὸ μόνον οὕτως

 [27] Γέγραπται δὲ καὶ ὅρκος ἐν τῷ πρώτῳ [αὐτῶν] βιβλίῳ τῷ ἐπιγραφομένῳ Βαρούχ, ὃν ὁρκίζουσι τοὺς κατακούειν μέλλοντας τούτων τῶν μυστηρίων καὶ τελεῖσθ

 [28] Ἐπεὶ γοῦν καὶ τὰ Ἰουστίνου τοῦ ψευδογνωστικοῦ ἐπιχειρήματα ἐξεθέμεθα, δοκεῖ καὶ τὰς τῶν ἀκολούθων αἱρετικῶν δόξας ἐν ταῖς ἑξῆς βίβλοις ἐκθέσθαι μ

 [ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ Ϛ] Τάδε ἔνεστιν ἐν τῇ ἕκτῃ τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων ἐλέγχου: Τίνα τὰ Σίμωνι τετολμημένα, καὶ ὅτι ἐκ μαγικῶν καὶ ποιητι

 [6] Ὅσα μὲν οὖν ἐδόκει τοῖς ἀπὸ τοῦ ὄφεως τὰς ἀρχὰς παρειληφόσι καὶ κατὰ [ση]μείωσιν τῶν χρόνων εἰς φανερὸν τὰς δόξας [αὑτῶν] ἑκουσίως προενεγκαμένοις

 [7] Δοκεῖ οὖν καὶ τὰ Σίμωνος τοῦ Γειττηνοῦ, κώμης τῆς Σαμαρείας, [δόγματα] νῦν ἐκθέσθαι, παρ' οὗ καὶ τοὺς ἀκολούθους δείξομεν ἀφορμὰς λαβόντας ἑτέροις

 [8] Ἄψεθος ὁ Λίβυς ἐπεθύμησε θεὸς γενέσθαι: ὡς δὲ πολυπραγμονῶν πάνυ ἀπετύγχανε τῆς ἐπιθυμίας, ἠθέλησε κἂν δοκεῖν γεγονέναι. καὶ ἔδοξέ γε ὡς ἀληθῶς χρ

 [9] Οὕτως ἡγητέον [τοὺς] Σίμωνα τὸν μάγον ἀπεικάζοντας τῷ Λίβυϊ τάχιον [τούτου τοῦ] ἀνθρώπου γενόμενον [οὕτως] θεόν. εἰ δὲ ἔχει τὰ τῆς εἰκόνος ἀκριβῶς

 [10] Καὶ τοῦτό ἐστι, φησί, τὸ γεγραμμένον ἐν τῇ γραφῇ: «ὁ γὰρ ἀμπελὼν κυρίου Σαβαὼθ οἷ(κ)ος τοῦ Ἰσραήλ ἐστι, καὶ ἄνθρωπος τοῦ Ἰούδα νεόφυτον ἠγαπημένο

 [11] Τοιούτου δὲ ὄντος, ὡς δι' ὀλίγων εἰπεῖν, κατὰ τὸν Σίμωνα τοῦ πυρός, καὶ πάντων τῶν [μερῶν αὐτοῦ,] ὄντων ὁρατῶν καὶ ἀοράτων, ἐνήχων καὶ [ἀν]ήχων,

 [12] Πάντα γάρ, φησίν, ἐνόμιζε τὰ μέρη τοῦ π(υ)ρός, τὰ [ὁρατὰ καὶ τὰ] ἀόρατα, «φρόνησιν ἔχειν καὶ νώματος αἶσαν». Γέγονεν οὖν ὁ κόσμος ὁ γεννητὸς ἀπὸ

 [13] Τῶν δὲ ἓξ δυνάμεων τούτων καὶ τῆς ἑβδόμης τῆς μετὰ τῶν ἓξ καλεῖ τὴν πρώτην συζυγίαν, Νοῦν καὶ Ἐπίνοιαν, οὐρανὸν καὶ γῆν: καὶ τὸν μὲν ἄρσενα ἄνωθε

 [14] Μωσέως οὖν εἰρηκότος: «[ἐν] ἓξ ἡμέραις, ἐν αἷς ὁ θεὸς ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, καὶ [τῇ ἡμέρᾳ] τῇ ἑβδόμῃ κατέπαυσεν ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων α

 [15] Ὁ οὖν ποταμός, φησίν, ὁ ἐκπορευόμενος ἐξ Ἐδὲμ εἰς τέσσαρας ἀφορίζεται ἀρχάς, [εἰς] ὀχετοὺς τέσσαρας, τουτέστιν εἰς τέσσαρας αἰσθήσεις τοῦ γεννωμέ

 [16] Ἀρκεῖ, φησί, [τὸ] λεχθὲν ὑπὸ τῶν ἐθνῶν πρὸς ἐπίγνωσιν τῶν ὅλων τοῖς ἔχουσιν ἀκο(ὰς) (ὑ)πακοῆς: τούτου γάρ, φησίν, ὁ γευσάμενος τοῦ καρποῦ [οὐ μόν

 [17] Ἔστιν οὖν κατὰ τὸν Σίμωνα τὸ μακάριον καὶ ἄφθαρτον ἐκεῖνο ἐν παντὶ [ἀνθρώπῳ] κεκρυμμένον δυνάμει, οὐκ ἐνεργείᾳ, ὅπερ ἐστὶν ὁ ἑστὼς στὰς στησόμενο

 [18] Γέγονεν οὖν ὁμολογουμένως κατὰ τοῦτον τὸν λόγον τοῖς ἀνοήτοις Σίμων θεός, ὥσπερ ὁ Λίβυς ἐκεῖνος [ὁ καὶ] Ἄψεθος: γεννητὸς μὲν καὶ παθητός, ὅταν ᾖ

 [19] Ταῦτα μὲν οὖν ὁ Σίμων ἐφευρὼν οὐ μόνον τὰ Μωσέως κακοτεχνήσας εἰς ὃ ἐβούλετο μεθηρμήνευσεν, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ποιητῶν: καὶ γὰρ τὸν δούρειον ἵππον ἀ

 [20] Οἱ οὖν τούτου μαθηταὶ μαγεία(ς) ἐπιτελοῦσι καὶ ἐπαοιδαῖς [χρῶνται], φίλτρα τε καὶ ἀγώγιμα (κ)αὶ τοὺς λεγομένους ὀνειροπόμπους δαίμονας ἐπιπέμπουσ

 [21] Ἔστι μὲν οὖν ἡ Οὐαλεντίνου αἵρεσις Πυθαγορικὴν ἔχουσα καὶ Πλατωνικὴν τὴν ὑπόθεσιν. καὶ γὰρ Πλάτων ὅλως ἐν τῷ Τιμαίῳ τὸν Πυθαγόραν ἀπεμάξατο_τοιγα

 [22] Ἡ μὲν οὖν ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεώς ἐστιν ἐν τῷ Τιμαίῳ τῷ Πλάτωνι σοφία Αἰγυπτίων: ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Σόλων τὴν ὅλη(ν) ὑπόθεσιν περὶ τῆς [τοῦ] κόσμου γενέσεω

 [23] Πυθαγόρας τοίνυν ἀρχὴν τῶν ὅλων ἀγέννητον ἀπεφήνατο τὴν μονάδα, γεννητὴν δὲ τὴν δυάδα καὶ πάντας τοὺς ἄλλους ἀριθμούς. καὶ τῆς μὲν δυάδος πατέρα

 [24] Δύο οὖν κατὰ τὸν Πυθαγόραν εἰσὶ κόσμοι: εἷς μὲν νοητός, ὃς ἔχει τὴν μονάδα ἀρχήν, εἷς δὲ αἰσθητός: τούτου δέ ἐστι[ν ἀρχὴ ἡ] τετρακτύς, ἔχουσα ἰῶτ

 [25] οὕτω φησὶ καὶ τὸν κόσμον ἀριθμητικῷ τινι καὶ μουσικῷ δεσμῷ δεδεμένον ἐπιτάσει καὶ ἀνέσει, καὶ προσθήκῃ καὶ ἀφαιρέσει ἀεὶ καὶ διὰ παντὸς ἀδιάφθορο

 [26] Πυθαγόρου καὶ [ἐν] τούτῳ τῶν λόγων γενόμενος μαθητὴς [καὶ] ἐν οἷς λέγει [καὶ] δι' αἰνιγμάτων [καὶ τοιούτων λόγων]: «ἐκ τῆς ἰδίης ἐὰν ἀποδημῆς, μὴ

 [27] Ἀλλ' ἐπεὶ καὶ τὰ σκοτεινῶς ὑπὸ τοῦ Πυθαγόρου λεγόμενα π(ρ)ὸς τοὺς μαθητὰς δι' ὑποσυμβόλων ἐνήρ[γ]μεθα λέγειν, δοκεῖ καὶ τῶν ἑτέρων ὑπομνησθῆναι,

 [28] Ταῦτα μὲν οὖν καὶ τὰ τοιαῦτα οἱ Πυθαγόρειοι λέγουσιν, οὓς μιμούμενοι οἱ αἱρετικοὶ μεγάλα νομίζονταί τισι λέγειν. δημιουργὸν δὲ εἶναι τῶν γενομένω

 [29] Τοιαύτη τις, ὡς ἐν κεφαλαίοις εἰπεῖν ἐπελθόντα, ἡ Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος συνέστηκε δόξα, ἀφ' ἧς Οὐαλεντῖνος, οὐκ ἀπὸ τῶν εὐαγγελίων, τὴν αἵρεσιν

 [30] Ἰδὼν οὗν καὶ αὐτὸς ὁ Λόγος καὶ ἡ Ζωὴ ὅτι ὁ Ν(οῦ)ς καὶ ἡ Ἀλήθεια δεδόξακαν τὸν Πατέρα τῶν ὅλων ἐν ἀριθμῷ τ(ελ)είῳ, δοξάσαι καὶ αὐτὸς ὁ Λόγος μετὰ

 [31] Γενομένης οὖν ἐντὸς πληρώματος ἀγνοίας κατὰ τὴν Σοφίαν καὶ ἀμορφίας κατὰ τὸ γέν[ν]ημα τῆς Σοφίας, θόρυβος [καὶ φόβος] ἐγένετο ἐν τῷ πληρώματι [οἱ

 [32] Ἐπεὶ οὖν μία τις ἦν εἰρή(ν)η καὶ συμφωνία πάντων τῶν ἐντὸς πλ(η)ρώματος αἰώνων, ἔδοξ(εν) αὐτοῖς μὴ [ἀρκεῖν] μόνον κατὰ συζυγίαν δεδοξακέναι τὸν [

 [33] Ὥσπερ οὖν τῆς ψυχικῆς οὐσίας ἡ πρώτη καὶ μεγίστη δύναμις γέγονεν [ὁ δημιουργός, ἡ] εἰκὼν [τοῦ Πατρός, οὕτως τῆς ὑλικῆς οὐσίας ὁ] διάβολος, «ὁ ἄρχ

 [34] Ἔστιν οὖν [ἡ] κατὰ Οὐαλεντῖνον τετρακτύς, πηγὴ [τῆς] ἀενάου φύσεως ῥιζώματ' ἔχουσα, καὶ ἡ Σοφία, ἀφ' ἧς ἡ κτίσις ἡ ψυχικὴ καὶ ὑλικὴ συνέστηκε νῦν

 [35] Πάντες οὖν οἱ προφῆται καὶ ὁ νόμος ἐλάλησαν ἀπὸ τοῦ δημιουργοῦ, μωροῦ, λέγει, θεοῦ, μωροὶ οὐδὲν εἰδότες. διὰ τοῦτο, φησί, λέγει ὁ σωτήρ: «πάντες

 [36] Ταῦτα οὖν ἐκεῖνοι ζητείτωσαν καθ' αὑτοὺς καὶ εἴ τινι ἄλλῳ γενή[σε]ται φίλον ζητεῖν. ἀλλ' ἔτι λέγουσι: διώρθωτο μὲν [οὖν] τὰ κατὰ τοὺς αἰῶνας ἔσω

 [37] Διὰ πλειόνων [οὖν] νομίζω αὐτάρκως τὴν Οὐαλεντίνου αἵρεσιν Πυθαγόρειον οὖσαν ὑποτετυπῶσθαι: δοκεῖ δὲ καὶ δι' ἐλ(α)χί(στ)ων τὰ δοκοῦντα αὐτοῖς ἐκθ

 [38] Σεκοῦνδος μέν[τοι] τις, κατὰ τὸ αὐτὸ ἅμα τῷ Πτολεμαίῳ γενόμενος, οὕτως λέγει: τετράδα εἶναι δεξιὰν καὶ τετράδα ἀριστεράν, καὶ φῶς καὶ σκότος: καὶ

 [39] Ἄλλος δέ τις διδάσκαλος αὐτῶν, Μάρκος [τοὔνομα,] μαγικῆς ἔμπειρος, ἃ μὲν διὰ κυβείας δρῶν, ἃ δὲ καὶ διὰ δαιμόνων, ἠπάτα πολλούς. οὗτος ἔλεγεν ἐν

 [40] Ὃς καὶ ποτήριον πάλ[ιν] ἕτερον κιρνῶν ἐδίδου γυναικὶ εὐχαριστεῖν αὐτὸς παρεστώς: καὶ ἕτερον [ποτήριον] κρατῶν, ἐκείνου μεῖζον, κενόν, καὶ εὐχαρισ

 [41] Τοιαῦτα δὴ καὶ ἕτερα ἐπεχείρει ὁ πλάνος ποιεῖν: διὸ ὑπὸ τῶν ἀπατωμένων ἐδοξάζετο, καὶ ποτὲ [μὲν] αὐτὸς ἐνομίζετο προφητεύειν, ποτὲ δὲ καὶ ἑτέρους

 [42] Καὶ γὰρ καὶ ὁ μακάριος πρεσβύτερος Εἰρηναῖος, παρρησιαίτερον τῷ ἐλέγχῳ [αὐτῶν] προσενεχθείς, τὰ τοιαῦτα λούσματα καὶ ἀπολυτρώσεις ἐξέθετο, ἁδρομε

 [43] Τὰ δὲ ὀνόματα τῶν στοιχείων τὰ κοινὰ καὶ ῥητὰ αἰῶνας καὶ λόγους καὶ ῥίζας καὶ σπέρματα καὶ πληρώματα καὶ καρποὺς ὠνόμασε, τὰ [δὲ] καθ' ἕ[να] αὐτῶ

 [44] Ταῦτα δὲ σαφηνίσασαν αὐτῷ τὴν Τετρακτὺν εἰπε[ῖν]: «θέλω δέ σοι καὶ αὐτὴν ἐπιδεῖξαι τὴν Ἀλήθειαν: κατήγαγ(ον) γὰρ α(ὐ)τὴ(ν) ἐκ (τ)ῶν ὕπερθεν δωμάτ

 [45] Ταῦτα δὲ ταύτης εἰπούσης, προσβλέψασαν αὐτῷ τὴν Ἀλήθειαν καὶ ἀνοίξασαν τὸ στόμα λαλῆσαι λόγον: τὸν δὲ λόγον ὄνομα γενέσθαι, καὶ (τ)ὸ ὄνομα εἶναι

 [46] «Ταῦτα [οὖν] τὰ παρ' ὑμῖν εἰκοσιτέσσαρα γράμματα ἀπορροίας γίνωσκε ὑπάρχειν τῶν τριῶν δυνάμ(εων) [(καὶ)] εἰκ(ον)[ικ]άς, τῶν ἐμπεριεχουσῶν τὸν ὅλο

 [47] Τούτου τοῦ λόγου καὶ τῆς οἰκονομίας ταύτης καρπόν φησιν «ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος» πεφηνέναι ἐκεῖ(νον) τὸν μετὰ τὰς ἓξ ἡμέρας τέταρτον ἀναβάντα εἰς τ

 [48] Κέχρηται δὲ διακόνῳ τῷ τῶν ἑπτὰ ἀριθμῶν μεγέθει, ἵνα τῆς αὐτοβουλήτου [βουλῆς] φανερωθῇ ὁ καρπός. τὸν μέντοι ἐπίσημον [τοῦτον ἀριθμὸν] ἐπὶ τοῦ πα

 [49] Καὶ περὶ τούτων μὲν οὕτως: περὶ δὲ τῆς τῶν εἰκοσιτεσσάρων στοιχείων γενέσεως οὕτως λέγει: τῇ Μονότητι συνυπάρχειν Ἑνότητα, ἐξ ὧν δύο προβολαί, Μο

 [50] Ὁ δὲ Ἰησοῦς ταύτην [μὲν] ἔχει, [φησί,] τὴν ἄρρητον γένεσιν: ἀπὸ γὰρ τῆς μητρὸς τῶν ὅλων, τῆς πρώτης τετράδος, ἐν θυγατρὸς τόπῳ προῆλθεν ἡ δευτέρα

 [51] Περὶ δὲ τῆς τούτου δημιουργίας ο(ὕ)τως λέγει: ἀπὸ τῆς τετράδος τῆς δευτέρας δυνάμεις ἀπορ[ρ]υεί(σ)α(ς) δεδημιουργηκέναι τὸν ἐπὶ γῆς φανέντα Ἰησοῦ

 [52] Ταῦτα μὲν οὖν πρόδηλα εἶναι πᾶσιν ἐλπίζω τοῖς ὑγιαίνοντα νοῦν κεκτημένοις ὄντα ἄκυρα καὶ μακρὰν τῆς κατὰ θεοσέβειαν γνώσεως [ἀπεμφαίνοντα], ὄντα

 [53] Πρῶτον μὲν τὰ τέσσαρα στοιχεῖά [ἃ] φασιν_πῦρ, ὕδωρ, γῆν, ἀέρα_ εἰκόνα προβεβλῆσθαι τῆς ἄνω τετράδος: τάς τε ἐνεργείας αὐτῶν συναριθμοῦντες, οἷον

 [54] Πρὸς δὲ τούτοις, θελήσαντά [φασι] τὸν δημιουργὸν τῆς ἄνω Ὀγδοάδος τὸ ἀπέραντον καὶ αἰώνιον καὶ ἀόριστον καὶ ἄχρονον μιμήσασθαι, καὶ μὴ δυνηθέντα

 [55] Ταῦτα μὲν οὖν οἱ ἀπὸ τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς περί τε τῆς κτίσεως καὶ περὶ τοῦ παντὸς λέγουσιν, ἑκάστοτε καινότερόν [τι] ἐπιγεννῶντες: καὶ τοῦτο κα

 ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ Ζ Τάδε ἔνεστιν ἐν τῇ ἑβδόμῃ τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων ἐλέγχου: Τίς ἡ δόξα Βασιλείδου, καὶ ὅτι τοῖς Ἀριστοτέλους δόγμασι

 [13] Πελάγει κλυδωνιζομένῳ ὑπὸ βίας ἀνέμων ἐοικότα [ὁρῶντες] τὰ τῶν αἱρετικῶν δόγματα ἐχρῆν τοὺς ἀκροατὰς [ὁρμῶντας] παραπλεῖν, ἐπιζητοῦντας τὸν εὔδιο

 [14] Ἐπειδὴ οὖν ἐν ταῖς πρὸ ταύτης βίβλοις ἓξ ἐκτεθείμεθα τὰ [τοῖς] πρότερον [δοκοῦντα], δοκεῖ νῦν [καὶ] τὰ Βασιλείδου μὴ σιωπᾶν [ὄν]τα Ἀριστοτέλους τ

 [15] Ἀριστοτέλης μὲν οὖν τὴν οὐσίαν διαιρεῖ τριχῶς: ἔστι γὰρ αὐτῆς τὸ μέν τι γένος, τὸ δέ τι εἶδος [ὡς], τὸ δέ τι ἄτομον. ἄτομον δὲ οὐ διὰ σμικρότητα

 [16] Λέγομεν εἶναι ζῷον ἁπλῶς, οὐχὶ τὶ ζῷον: ἔστι δὲ τοῦτο τὸ ζῷον οὐ βοῦς, οὐχ ἵππος, οὐκ ἄνθρωπος, [οὐ θεός,] οὐκ ἄλλο τι τῶν ὁτιδήποτε ἔστι δηλοῦν,

 [17] Εἰ δὲ οὐκ ἔστι τούτων οὐδὲ ἓν ἐκεῖνο τὸ ζῷον, ἐξ οὐκ ὄντων [γε] γέγονεν κατ' Ἀριστοτέλην ἡ τῶν γεγενημένων ὑπόστασις. [ἐκεῖνο] γὰρ τὸ ζῷον, ὅθεν

 [18] Ἐπειδὴ [δ'] ἔστιν ἡ οὐσία τριχῇ [διῃρημένη], ὡς ἔφην, [εἰς] γένος, εἶδος, ἄτομον, καὶ ἐθέμεθα τὸ ζῷον εἶναι γένος, τὸν δὲ ἄνθρωπον εἶδος, τῶν πολ

 [19] Ἀλλὰ περὶ μὲν τῆς οὐσίας ἀρκέσει τὰ λεγόμενα [τὸ] νῦν. οὐ μόνον δὲ ἡ οὐσία καλεῖται [τὸ] γένος, εἶδος, ἄτομον, ἀλλὰ καὶ ὕλη καὶ εἶδος καὶ στέρησι

 [20] Βασιλείδης τοίνυν καὶ Ἰσίδωρος, ὁ Βασιλείδου παῖς γνήσιος καὶ μαθητής, φασὶν εἰρηκέναι Ματθίαν αὐτοῖς λόγους ἀποκρύφους, οὓς ἤκουσε παρὰ τοῦ σωτῆ

 [21] Ἐπεὶ [οὖν] οὐδέν, [φησίν, ἦν,] οὐχ ὕλη, οὐκ οὐσία, οὐκ ἀνούσιον, οὐχ ἁπλοῦν, οὐ σύνθετον, οὐ νοητόν, οὐκ αἰσθητόν, οὐκ ἄνθρωπος, οὐκ ἄγγελος, οὐ

 [22] Πάντα οὖν ὅσα ἔστιν, [φησίν,] εἰπεῖν ἢ ἔτι μὴ εὑρόντα παραλιπεῖν, ὅσα τῷ μέλλοντι γενέσθαι ἀπὸ τοῦ σπέρματος κόσμῳ ἔμελλεν ἁρμόζειν, ἀναγκαίως κα

 [23] Ἐπεὶ οὖν γέγονε πρώτη καὶ δευτέρα ἀναδρομὴ τῆς υἱότητος καὶ μεμένηκεν αὐτοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τὸν εἰρημένον τρόπον, στερέωμα τῶν ὑπερκοσμίων καὶ

 [24] _Αὕτη [δ'] ἔστιν ἡ κατ' Ἀριστοτέλην σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ ἐν(τ)ελέχεια, ψυχὴ ἐνεργοῦσα τῷ σώματι, ἧς δίχα τὸ σῶμα ἐργάζεσθαι οὐδὲν δύναται με

 [25] Ἐπεὶ οὖν τετέλεσται κατ' αὐτοὺς ὁ κόσμος ὅλος καὶ τὰ ὑπερκόσμια, καὶ ἔστιν ἐνδεὲς οὐδέν, λείπεται δὴ ἐν τῇ πανσπερμίᾳ ἡ υἱότης ἡ τρίτη, ἡ καταλελ

 [26] Ἦλθεν οὖν τὸ εὐαγγέλιον [πρῶτον] ἀπὸ τῆς υἱότητος, φησίν, διὰ τοῦ παρακαθημένου τῷ [μεγάλῳ] ἄρχοντι υἱοῦ τὸ [πρῶτον] πρὸς τὸν ἄρχοντα, καὶ ἔμαθεν

 [27] Ὅταν οὖν [ἀν]έλθῃ, φησί, πᾶσα [ἡ] υἱότης καὶ ἔσται ὑπὲρ τὸ μεθόριον [τὸ] Πνεῦμα, τότε ἐλεηθήσεται ἡ κτίσις: «στένει γὰρ μέχρι τοῦ νῦν καὶ βασανίζ

 [28] Σατορνεῖλος δέ τις, συνακμάσας τῷ Βασιλείδῃ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον, διατρίψας δ' ἐν Ἀντιοχείᾳ τῆς Συρίας, ἐδογμάτισε τοιαῦτα ὁποῖα καὶ Μένανδρος.

 [29] Μαρκίων δὲ ὁ Ποντικός, πολὺ τούτων [ὢν] μανικώτερος, τὰ πολλὰ τῶν πλειόνων [γραφῶν] παραπεμψάμενος, ἐπὶ τὸ ἀναιδέστερον ὁρμήσας δύο ἀρχὰς τοῦ παν

 [30] Ἐπειδὰν οὖν Μαρκίων ἢ τῶν ἐκείνου κυνῶν τις ὑλακτῇ κατὰ τοῦ δημιουργοῦ, τοὺς ἐκ τῆς ἀντιπαραθέσεως ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ προφέρων λόγους, δεῖ αὐτοῖ(ς)

 [31] Ἡ μὲν οὖν πρώτη καὶ καθαριωτάτη Μαρκίωνος αἵρεσις, ἐξ ἀγα(θ)οῦ καὶ κακοῦ τὴν σύστασιν ἔχουσα, Ἐμπεδοκλέους ἡμῖν εἶναι πεφανέρωται: ἐπεὶ δ' ἐν τοῖ

 [32] Καρποκράτης τὸν μὲν κόσμον καὶ τὰ ἐν αὐτῷ ὑπὸ ἀγγέλων πολὺ ὑποβεβηκότων τοῦ ἀγεν[ν]ήτου Πατρὸς γεγενῆσθαι λέγει, τὸν δὲ Ἰησοῦν ἐξ Ἰωσὴφ γεγεν[ν]ῆ

 [33] Κήρινθος δέ τις, [καὶ] αὐτὸς Αἰγυπτίων παιδείᾳ ἀσκηθείς, ἔλεγεν οὐχ ὑπὸ τοῦ πρώτου [θεοῦ] γεγονέναι τὸν κόσμον, ἀλλ' ὑπὸ δυνάμεώς τινος [πολὺ] κε

 [34] Ἐβιωναῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὸν [μὲν] κόσμον ὑπὸ τοῦ ὄντως θεοῦ γεγονέναι, τὰ δὲ περὶ τὸν Χριστὸν ὁμοίως τῷ Κηρίνθῳ καὶ Καρποκράτει μυθεύουσιν. ἔθεσι

 [35] Θεόδοτος δέ τις, ὢν Βυζάντιος, εἰσήγαγεν αἵρεσιν καινὴν φάσκων τὰ μὲν περὶ τῆς τοῦ παντὸς ἀρχῆς σύμφωνα ἐκ μέρους τοῖς τῆς ἀληθοῦς ἐκκλησίας, ὑπὸ

 [36] Διαφόρων δὲ γενομένων ἐν αὐτοῖς ζητήσεων [ἐ]πεχείρησέ τις, καὶ αὐτὸς Θεόδοτος καλούμενος, τραπεζίτης τὴν τέχνην, λέγειν δύναμίν τινα τὸν Μελχισεδ

 [37] Κέρδων δέ τις, καὶ αὐτὸς [τὰς] ἀφορμὰς ὁμοίως παρὰ τούτων λαβὼν καὶ Σίμωνος, λέγει τὸν ὑπὸ Μωσέως καὶ προφητῶν κεκηρυγμένον θεὸν μὴ εἶναι πατέρα

 [38] Ἀπελ[λ]ῆς δέ, καὶ [αὐτὸς] τούτων [μαθητὴς] γενόμενος, οὕτως λέγει: εἶναί τινα θεὸν ἀγαθόν, καθὼς καὶ Μαρκί(ων) ὑπέθετο: τὸν δὲ [τὰ] πάντα κτίσαντ

 [ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ] Η Τάδε ἔνεστιν ἐν τῇ ὀγδόῃ τοῦ κατὰ πασῶν [τῶν] αἱρέσεω(ν) ἐλ(έγ)χου: Τίνα τοῖς Δοκηταῖς τὰ δοκοῦντα, καὶ ὅτι ἐκ φυσ

 [8] Ἐπεὶ [οἱ] πολλοί, τῇ τοῦ κυρίου συμβουλίᾳ μὴ χρώμενοι, τὴν δοκὸν ἐν τῷ ὀφθαλμῷ ἔχοντες [ἄλλους ποιεῖν] ὁρᾶν ἐπαγγέλ[λ]ονται τυφλώττοντες, δοκεῖ ἡμ

 [9] Καὶ τοῦτο εἶναι δοκοῦσιν οὗτοι τὸ λελεγμένον ὑπὸ τοῦ σωτῆρος: «ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι» καὶ «[τὸ] πεσὸν εἰ(ς) τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἀγαθὴν ἐ

 [10] Οὗτος οὖν ὁ πυροειδὴς (θεός), ὁ πῦρ ἀπὸ φωτὸς γενόμενος, πεποίηκε τὸν κόσμον οὕτως ὥς φησι Μωϋσῆς, αὐτὸς ὢν ἀνυπόστατος, σκότος ἔχων τὴν οὐσίαν [

 [11] Ταῦτα μὲν οὖν αὐτάρκη νομίζω εἶναι τοῖς εὖ πεφρονηκόσι πρὸς ἐπίγνωσιν τῆς τῶν Δοκητῶν πολυπλόκου καὶ ἀσυστάτου αἱρέσεως. οἳ περὶ [ὕ]λης μὴν ἀβάτο

 [12] Μονόϊμος ὁ Ἄραψ (οὐ) μακρὰν τῆς τοῦ μεγαλοφώνου ποιητοῦ δόξης γεγένη(τ)αι, (τ)οιοῦτόν τινα τὸν ἄνθρωπον νομίσας, ὁποῖον ὁ ποιητὴς τὸν Ὠκεανόν, οὕ

 [13] Ἔστιν οὖν, φησίν, ἡ [μία] μονάς, ἡ μία κεραία, καὶ δεκάς: δύναμις γὰρ αὕτη το[ῦ] ἰῶτα, τῆς μιᾶς κεραίας, [ἐν ᾗ ἐστιν ἡ παντὸς ἀριθμοῦ ὑπόστασις:

 [14] Γέγονεν οὖν [ὁ] κόσμος, ὥς φησι Μωϋσῆς, ἐν ἓξ ἡμέραις, τουτέστιν ἐν ἓξ δυνάμεσι, ταῖς [κατειλημμέναις] ἐν τῇ μιᾷ κεραίᾳ τοῦ ἰῶτα: [ἡ δὲ] ἑβδόμη,

 [15] Τοιγαροῦν Μονόϊμος αὐτὸς ἐν τῇ πρὸς Θεόφραστον ἐπιστολῇ διαρρήδην λέγει: «[Εἰ θέλεις ἐπιγνῶναι τὸ πᾶν,] καταλιπὼν ζητεῖν θεὸν κατὰ κτίσιν καὶ τὰ

 [16] Τατιανὸς δὲ καὶ αὐτός, γενόμενος [μὲν] μαθητὴς Ἰουστίνου τοῦ μάρτυρος, οὐχ ὅμοια τῷ διδασκάλῳ ἐφρόνησεν, ἀλλὰ καινά τινα ἐπιχειρήσας ἔφη αἰῶνας [

 [17] Ἑρμογένης δέ τις, καὶ αὐτὸς νομίσας τι καινὸν φρονεῖν, ἔφη τὸν θεὸν ἐξ ὕλης συγχρόνου καὶ ἀγενήτου [τὰ] πάντα πεποιηκέναι: ἀδυνάτως γὰρ ἔχειν τὸν

 [18] Ἕτεροι δέ τινες, φιλόνεικοι τὴν φύσιν, ἰδιῶται τὴν γνῶσιν, μαχιμώτεροι τὸν τρόπον, συ[νι]στάνουσι δεῖν τὸ πάσχα τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τοῦ πρώτου μ

 [19] Ἕτεροι δέ, καὶ αὐτοὶ αἱρετικώτεροι τὴν φύσιν, Φρύγες τὸ γένος, προληφθέντες ὑπὸ γυναίων ἠπάτηνται, Πρισκίλ[λ]ης τινὸς καὶ Μαξιμίλλης καλουμένων.

 [20] Ἕτεροι δέ, ἑαυτοὺς ἀποκαλοῦντες Ἐγκρατίτας, τὰ μὲν περὶ τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ ὁμοίως [καὶ] τῇ ἐκκλησίᾳ ὁμολογοῦσι, περὶ δὲ [τὴν] πολιτείαν πεφ

 [ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ] Θ [Τ]άδε ἔνεστιν ἐν τῇ ἐννάτῃ τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων ἐλέγχου: Τίς ἡ Νοητοῦ βλάσφημος ἀφροσύνη, καὶ ὅτι [τοῖς] δόγμα

 [6] Πολλοῦ τοίνυν τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων γενομένου ἡμῖν ἀγῶνος, μηθέν γε ἀνεξέλεγκτον καταλιποῦσι, περιλείπεται νῦν ὁ μέγιστος ἀγών, ἐκδιηγήσασθαι κα

 [7] Γεγένηταί τις ὀνόματι Νοητός, τῷ γένει [ὢν] (Σ)μυρναῖος: οὗτος εἰσηγήσατο αἵρεσιν ἐκ τῶν Ἡρακλείτου δογμ(ά)των. οὗ διάκονος καὶ μαθητὴς γίνεται Ἐπ

 [8] Ἀλλ' ἐπεὶ τῆς γενεαλογίας αὐτῶν τὴν διαδοχὴν ἐπεδείξαμεν, δοκεῖ λοιπὸν καὶ τῶν δογμάτων [αὐτῶν] τὴν κακοδιδασκαλίαν ἐκθέσθαι, πρότερον [μὲν] τὰ Ἡρ

 [9] Ἡράκλειτος μὲν οὖν φησιν εἶναι τὸ πᾶν διαιρετὸν ἀδιαίρετον, γενητὸν ἀγένητον, θνητὸν ἀθάνατον, λόγον αἰῶνα, πατέρα υἱόν, θεὸν δίκαιον: «οὐκ ἐμοῦ ἀ

 [10] Οὕτως [οὖν] Ἡράκλειτος ἐν ἴσῃ μοίρᾳ τίθεται καὶ τιμᾷ τὰ ἐμφανῆ τοῖς ἀφανέσιν, ὡς ἕν τι τὸ ἐμφανὲς καὶ τὸ ἀφανὲς ὁμολογουμένως ὑπάρχον: [ἔσ]τι γάρ

 [11] Ταύτην τὴν αἵρεσιν ἐκράτυνε Κάλλιστος, ἀνὴρ ἐν κακίᾳ πανοῦργος καὶ ποικίλος πρὸς πλάνην, θηρώμενος τὸν τῆς ἐπισκοπῆς θρόνον. [ὃς] τὸν Ζεφυρῖνον,

 [12] Οἰκέτης ἐτύγχανε Καρποφόρου τινός, ἀνδρὸς πιστοῦ ὄντος ἐκ τῆς Καίσαρος οἰκίας. τούτῳ ὁ Καρποφόρος, ἅτε δὴ ὡς πιστῷ, χρῆμα οὐκ ὀλίγον κατεπίστευσε

 [13] Τούτου [οὖν] κατὰ πάντα τὸν κόσμον διηχηθείσης τῆς διδασκαλίας, ἐνιδὼν τὴν πραγματείαν ἀνὴρ δόλιος καὶ ἀπονοίας γέμων, Ἀλκιβιάδης τις καλούμενος,

 [14] Οὗτος [τὴν τοῦ] νόμου πολιτείαν προβάλλεται δελεάσματος δίκην, φάσκων δεῖν περιτέμνεσθαι καὶ κατὰ [τὸν] νόμον ζῆν τοὺς πεπιστευκότας. ἀποσπᾷ [δέ]

 [15] Τὸ μὲν οὖν [δεύτερον] βάπτισμα τοῖς ἀπ' αὐτ(οῦ) (γενομ)ένοις οὕτως παραδίδωσι, τοιάδε λέγων τοῖς ἀπατωμένοις: «εἴ τις οὖν, τέκνα, [ἐ]πλησίασεν οἱ

 [16] [Καὶ] ἕτερα δὲ πλεῖστα φλυαρεῖ, ταὐτὰ καὶ ἐπὶ φθισικῶν ἐπιλέγειν διδάσκων, καὶ βαπτίζεσθαι ἐν ψυχρῷ τεσσαρακοντάκις ἐπὶ ἡμέρας ἑπτά, [καὶ] ὁμοίως

 [17] Ταῦτα τοίνυν τ(ὰ) μεγ(ά)λα κ(α)ὶ ἀπόρρητα μυστήρια ἄλογον ἡγούμενος καταπατεῖσθαι ἢ εἰς πολλοὺς π(α)ραδίδοσθαι, συμβουλεύει ὡς πολυτελεῖς μαργαρί

 [18] Ἰουδαίων μὲν ἀρχῆθεν ἓν ἦν ἔθος: εἷς γὰρ ὁ τούτοις δοθεὶς παρὰ θεοῦ διδάσκαλος Μωσῆς (κ)αὶ εἷς ὁ διὰ τούτου [δοθεὶς] νόμος, μία δὲ ἔρημος χώρα κα

 [19] Καταφρονοῦσι δὲ πλούτου καὶ τὸ πρὸς τοὺς δεομένους κοινωνεῖν οὐκ ἀποστρέφο(ντ)αι, ἀλλ' οὐδέ τις παρ' αὐτοῖς ὑπὲρ τὸν ἕτερον πλουτεῖ. ν(ό)μος γὰρ

 [20] Μία δὲ αὐτῶν οὐκ ἔστι πόλι(ς), ἀλλ' ἐν ἑκάστῃ μετοικοῦσι πολλοί. καὶ εἴ τις ἀπὸ ξένης παρῇ τῶν αἱρετιστῶν, πάντα αὐτῷ κοινὰ ἡγοῦνται, καὶ οὓς οὐ

 [21] Παραμένουσι δὲ εὐτάκτως καὶ ἐπιμόνως εὐχόμενοι ἕωθεν, μηδὲν πρότερον φθεγξ(ά)μενοι εἰ μὴ τὸν θεὸν ὑμνήσωσι: καὶ οὕτω, προ[σ]ελθόντες ἕκ(α)στοι ἐφ

 [22] Πάντες μὲν οὖν τῷ προεστῶτι προσέχουσι καὶ ὅς' ἂ[ν] κελεύσῃ ὡς νόμῳ πείθονται. ἐσπουδάκασι δὲ πρὸς τὸ ἐλεεῖν καὶ βοηθεῖν τοῖς καταπονουμένοις. πρ

 [23] Τοῖς δὲ βουλομένοις τῇ αἱρέσει μαθ(η)τεύ(ειν) οὐκ εὐθέως τὰς παραδόσεις ποιοῦνται, εἰ μὴ πρό(τ)ερον δοκ(ι)μάσωσιν: ἐπ' ἐνιαυτὸν γὰρ [αὐτοῖς] τὰς

 [24] Τοιούτοις οὖν ὅρκοις δεσ(μεύο)υσι τ(οὺς) προσερχομένους. εἰ δέ τις ἐν ἁμαρτήματί τιν(ι) (μεγάλῳ ληφθ)ῇ, ἀποβάλλεται τοῦ δώματος, ὁ δὲ ἀποβληθεὶς

 [25] Περὶ δὲ τὰς κρίσεις ἀκριβέστατοι καὶ δίκαιοι: δικάζουσι δὲ συνελθόντες οὐκ ἐλάττους τῶν ἑκατόν, τὸ δὲ ὁρισθὲν ὑπ' αὐτῶν ἀκίνητον. τιμῶσι δὲ τὸν ν

 [26] Διῄρηνται δὲ (κ)ατὰ (χρ)όνον καὶ οὐχ ὁμοίως τὴν ἄσκησιν φυλάττουσιν, εἰς τέσσ(αρ)α μέρη διαχωρισθέντες. _ἕτεροι γὰρ αὐτῶν τὰ ὑπὲρ τὸ δέον (ἀ)σκοῦ

 [27] Ἔρρωται δὲ παρ' αὐτοῖς καὶ ὁ τῆς ἀναστάσεως λόγος: ὁμολογοῦσι γὰρ καὶ τὴν σάρκα ἀναστήσεσθαι καὶ ἔσεσθαι ἀθάνατον, ὃν τρόπον ἤδη ἀθάνατός ἐστιν ἡ

 [28] (Ἔ)στι μὲν οὖν καὶ ἕτερον Ἐσ[σ]ηνῶν τάγμα: [οἳ] τοῖς μὲν αὐτοῖς ἤθεσι καὶ διαίτῃ χρώμενοι, ἑνὶ δὲ τούτων ἐνδιαλ[λ]ά(ττ)ουσι, [(τ)οὺ(ς)] (τ)ῷ γαμε

 [29] Ταῦτα μὲν οὖν καὶ Φαρισαῖο(ι). Σαδδουκαῖοι δὲ τὴν μὲν εἱμαρμένην ἀν(αι)ροῦσι (καὶ) τὸ(ν) (θ)εὸν μηδέν τι κακὸν δρᾶν ἢ ἐφορᾶν ὁμολογοῦ(σι)ν, εἶναι

 [30] Ἐπεὶ τοίνυν καὶ τὰς παρὰ Ἰουδαίοις διαφορὰς ἐκτεθείμεθα, εὔλογον δοκεῖ καὶ τὴν ἄσκησιν τούτων τῆς θεοσεβείας μὴ παρασιωπᾶν. ἔστι μὲν οὖν κατὰ πάν

 [31] Δοκεῖ μὲν [οὖν] ἡμῖν ἱκανῶς τὰ πάντα Ἑλλήνων τε καὶ βαρβάρων δόγματα ἐκτεθεῖσθαι μηδέν τε ἀπολελοιπέναι μ(ή)τε τῶν φιλοσοφουμένων μήτε τῶν ὑπὸ αἱ

 [ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΕΓΧΟΥ] Ι [1] Τάδε ἔνεστιν ἐν τῇ δεκάτῃ τοῦ κατὰ πασῶν αἱρέσεων ἐλέγχου: [2] Ἐπιτομὴ πάντων τῶν φιλοσόφων. [3] Ἐπιτομὴ πασῶν

 Τὸν λαβύρινθον τῶν αἱρέσεων οὐ βί(ᾳ) διαρρήξαντες, ἀλλὰ μόνῳ ἐλέγχῳ [καὶ] ἀληθείας δυνάμει διαλύσαντες, πρόσιμεν ἐπὶ τὴν τῆς ἀληθείας ἀπόδειξιν. τότε

 [6] Συμπεριλαβόντες τοίνυν τὰ πάντων τῶν παρ' Ἕλλησι σοφῶν δόγματα ἐν τέσσαρσι βίβλοις, τά τε τοῖς αἱρεσιάρχαις [δόξαντα] ἐν πέντε, νῦν τὸν περὶ ἀληθε

 [7] Ἐκ πλειόνων δὲ καὶ ἀριθμ[ητ]ῶν, δυεῖν μέν, γῆς τε καὶ ὕδατος, τὰ ὅλα συνεστηκέναι φησὶ [ν] ὁ ποιητὴς Ὅμηρος, ὁτὲ μὲν λέγων: Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσι

 [8] Πεπεισμένοι τοίνυν ὅτι πᾶσι τούτοις ὁμολογουμένως ἄπορος εὑρίσκεται ὁ τῆς φυσιολογίας λόγος, αὐτοὶ περὶ τῶν τῆς ἀληθεία(ς) παραδειγμά(τ)ων, ὡς ἕστ

 [9] Ἀλλ' ἐπεὶ οὕτως δοκεῖ, ἀρξώμεθα πρῶτον ἀπὸ τῶν τοῦ ὄφεως λειτουργῶν. Ναασ[σ]ηνοὶ [οὖν] ἄνθρωπον καλοῦσι τὴν πρώτην τῶν ὅλων ἀρχήν, τὸν αὐτὸν [δὲ]

 [10] Οἱ δὲ Περάται, Ἀδέμης ὁ Καρύστιος καὶ Ε[ὐ]φράτης [ὁ] Περατικός, λέγουσιν ἕνα εἶναι κόσμον τινά_οὕτως καλοῦντες τοῦτον_, τρ(ι)χῇ διῃρημένον. ἔστι

 [11] [Τ]οῖς δὲ Σηθιανοῖς δοκεῖ ὅτι τῶν ὅλω(ν) εἰσὶ τρεῖς ἀρχαὶ περιωρισμέναι, ἑκάστη δὲ τῶν ἀρχῶν [ἀπείρους ἔχει δυνάμεις. δυνάμεις δὲ αὐτῶν λογιζέσθω

 [12] Ὁ δὲ πάνσοφος Σίμων οὕτως λέγει: ἀπέραντόν [τινα] εἶναι δύναμιν, ταύτην [δὲ] ῥίζωμα τῶν ὅλων εἶναι. ἔστι δέ [φησιν] ἡ ἀπέραντος δύναμις, τὸ πῦρ,

 [13] Ὁ δὲ Οὐαλεντῖνος (κ)αὶ οἱ ἀπὸ τῆς τούτου σχολῆς εἶναι λέγουσι τὴν τοῦ π(α)ντὸς ἀρχὴν Πατέρα. καὶ ἐναντίᾳ δὲ δόξῃ προσφέρονται: οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν μ

 [14] Βασιλείδης δὲ καὶ αὐτὸς λέγει εἶναι θεὸν οὐκ ὄντα, πεποιηκότα κόσμον ἐξ οὐκ ὄντων οὐκ ὄντα, οὐκ ὂν καταβαλόμενόν τι σπέρμα, ὡσεὶ κόκκον σινάπεως

 [15] [Ἰ]ουστῖνος δὲ καὶ αὐτὸς ὅμοια τούτοις τολμῶν οὕτως λέγει: τρεῖς εἶναι ἀρχὰς τῶν ὅλων ἀγεννήτους, ἀρρενικὰς δύο, θηλυ[κὴ]ν μίαν. τῶν δὲ ἀρρενικῶν

 [16] Οἱ δὲ Δοκηταὶ τοιαῦτα λέγουσιν: εἶναι τὸν πρῶτον θεὸν ὡς σπέρμα συκῆς, ἐκ δὲ τούτου ἐληλυθέναι τρεῖς αἰῶνας, ὡς τὸ πρέμνον καὶ τὰ φύλλα καὶ τὸν κ

 [17] Οἱ δὲ περὶ [Μο]νόϊμον τὸν Ἄραβά φασιν εἶναι τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν [τὸν] πρῶτον ἄνθρωπον καὶ υἱὸν [τοῦ] ἀνθρώπου: καὶ τὰ γενόμενα [πάντα], καθὼς Μω

 [18] Τατιανὸς δὲ παραπλησίως τῷ Οὐαλεντίνῳ καὶ τοῖς ἑτέροις φησὶν αἰῶνας εἶναί τινας ἀοράτους, ἐξ ὧν ὑπό τινος [τῶν] κάτω τὸν κόσμον δεδημιουργῆσθαι κ

 [19] [Μ]αρκίων δὲ ὁ Ποντικὸς καὶ Κέρδων ὁ τούτου διδάσκαλος καὶ αὐτοὶ ὁρίζουσιν εἶναι τρεῖς τὰς τοῦ παντὸς ἀρχάς: ἀγαθόν, δίκαιον, ὕλην. τινὲς δὲ τούτ

 [20] Ἀπελλῆς δέ, ὁ τούτου μαθητ(ή)ς, ἀπαρεσθεὶς τοῖς ὑπὸ τοῦ διδασκάλου εἰρημένοις, καθὰ προείπομεν, ἄλλῳ λόγῳ ὑπέθετο τέσσαρας εἶναι θεούς, ὧν ἕνα φά

 [21] Κήρινθος δέ, ὁ ἐν τῇ Αἰγύπτῳ ἀσκηθείς, [καὶ] αὐτὸς οὐχ ὑπὸ τοῦ πρώτου θεοῦ τὸν κόσμον γεγονέναι ἠθέλησεν, ἀλλ' ὑπὸ δυνάμεώς τινος ἀγγελικῆς, πολὺ

 [22] Ἐβιωναῖοι δὲ τὸν μὲν κόσμον ὑπὸ τοῦ ὄντως θεοῦ γεγονέναι λέγουσι, τὰ δὲ [περὶ τὸν] Χριστὸν ὁμοίως Κηρίνθῳ. ζῶσι δὲ [τὰ] πάντα κατὰ [τὸν] νόμον Μω

 [23] Θεόδοτος (δὲ) ὁ Βυζάντιος εἰσηγήσατο αἵρεσιν τοιάνδε, φάσκων τὰ μὲν ὅλα ὑπὸ τοῦ ὄντως θεοῦ γεγονέναι, τὸν δὲ Χριστόν, ὁμοίως τοῖς προειρημένοις γ

 [24] Ἕτεροι δὲ [καὶ] ἐξ αὐτῶν πάντα τοῖς προειρημένοις [Θεοδοτιανοῖς ὁμοίως] λέγουσι[ν], [ἐν] ἑν[ὶ δὲ] μόνῳ ἐνδιαλλάξαντες, ἐν τῷ τὸν Μελχισεδὲκ ὡς δύ

 [25] Οἱ δὲ Φρύγες, ἐκ Μοντανοῦ τινος καὶ Πρισκίλλης καὶ Μαξιμίλλης τὰς ἀρχὰς τῆς αἱρέσεως λαβόντες, προφήτιδας τὰ γύναια νομίζουσι καὶ προφήτην τὸν Μο

 [26] Ἕτεροι δὲ [ἐξ] αὐτῶν, τῇ τῶν Νοητιανῶν αἱρέσει προσκείμενοι, τὰ μὲν περὶ τὰ γύναια καὶ [τὸν] Μοντανὸν ὁμοίως δοκοῦσι, τὰ δὲ περὶ [τὸν] τῶν ὅλων π

 [27] Ὁμοίως δὲ καὶ Νοητός, τῷ μὲν γένει ὢν Σμυρναῖος, ἀνὴρ [δὲ] ἀκριτόμυθος καὶ ποικίλος, εἰσηγήσατο τοιάνδε αἵρεσιν_ἐξ Ἐπιγόνου τινὸς εἰς Κλεομένην χ

 [28] [Ἑ]ρμογένης δέ τις, καὶ αὐτὸς θελήσας τι [καινὸν] λέγειν, ἔφη τὸν θεὸν ἐξ ὕλης συγχρόνου [καὶ ἀγενήτου] καὶ ὑποκειμένης τὰ πάντα πεποιηκένα(ι): ἀ

 [29] Ἕτεροι δέ τινες, ὡς καινόν τι παρεισάγοντες, ἐκ πασῶν αἱρέσεων [μύθους] ἐρανισάμενοι, ξένην βίβλ(ον) [ἐ]σκευάσαντο, [ἀπὸ] Ἠλχασαΐ τινος ἐπονομαζο

 [30] [**] [κελεύσαντος] τοῦ θεοῦ μετοικεῖ ἐκ Μεσοποταμίας πόλεως Χαρρὰν εἰς τὴν νῦν μὲν Παλαιστίνην καὶ Ἰουδαίαν προσαγορευομένην χώραν, τότε δὲ Χαναα

 [31] Ἀλλ' ἐπεὶ οὐκ ἄλογον [ἐ]δόκει ἐπιδεῖξαι ταῦτα τὰ περὶ σοφίαν ἠσχολημένα ἔθνη μεταγενέστερα ὄντα τῶν θεὸν σεβασάντων, εὔλογον [κρίνομεν νῦν] εἰπεῖ

 [32] Θεὸς εἷς, ὁ πρῶτος καὶ μόνος καὶ ἁπάντων ποιητὴς καὶ κύριος, σύγχρονον ἔσχεν οὐδέν: οὐ χάος ἄπειρον, οὐχ ὕδωρ ἀμέτρητον, οὐ γῆν στερράν, οὐκ ἀέρα

 [33] Οὗτος οὖν [ὁ] μόνος καὶ κατὰ πάντων θεὸς Λόγον πρῶτον ἐννοηθεὶς ἀπογεννᾷ: οὐ [δὲ] Λόγον ὡς φωνήν, ἀλλ' ἐνδιάθετον τοῦ παντὸς λογισμόν. τοῦτον [οὖ

 [34] Τοιοῦτος ὁ περὶ τὸ θεῖον ἀληθὴς λόγος, ὦ ἄνθρωποι Ἔλληνές τε καὶ βάρβαροι, Χαλδαῖοί τε καὶ Ἀσσύριοι, Αἰγύπτιοί τε καὶ Λίβυες, Ἰνδοί τε καὶ Αἰθίοπ

Chapter XXI.—Justinus’ Triad of Principles; His Angelography Founded on This Triad; His Explanation of the Birth, Life, and Death of Our Lord.

This (heresiarch) makes the following statement. There are three unbegotten principles of the universe, two male (and) one female. Of the male (principles), however, a certain one, is denominated good, and it alone is called after this manner, and possesses a power of prescience concerning the universe. But the other is father547    Or, “mother.” of all begotten things, devoid of prescience,548    και ἄγνωστος, “and unknown,” is added in Cruice’s and Schneidewin’s text, as this word occurs in Hippolytus’ epitome of Justinus’ heresy in book x. of The Refutation. and invisible. And the female (principle) is devoid of prescience, passionate, two-minded,549    δίγνωμος:  some read ἀγνώμων, i.e., devoid of judgment. two-bodied, in every respect answering (the description of) the girl in the legend of Herodotus, as far as the groin a virgin, and (in) the parts below (resembling) a snake, as Justinus says. But this girl is styled Edem and Israel. And these principles of the universe are, he says, roots and fountains from which existing things have been produced, but that there was not anything else. The Father, then, who is devoid of prescience, beholding that half-woman Edem, passed into a concupiscent desire for her. But this Father, he says, is called Elohim. Not less did Edem also long for Elohim, and the mutual passion brought them together into the one nuptial couch of love.550    εὐνήν: some read εὔνοιαν, i.e., goodwill, but this seems pleonastic where φιλίας precedes. And from such an intercourse the Father generates out of Edem unto himself twelve angels. And the names of the angels begotten by the Father are these: Michaël, Amen,551    See Rev. iii. 14. [Bunsen, i. 39.] Baruch, Gabriel, Esaddæus.…And of the maternal angels which Edem brought forth, the names in like manner have been subjoined, and they are as follows: Babel,552    Or, “Babelachamos,” or “Babel, Achamos.” Achamoth, Naas, Bel, Belias, Satan, Saël, Adonæus, Leviathan,553    Or, “Kaviathan.” Pharao, Carcamenos, (and) Lathen.

Of these twenty-four angels the paternal ones are associated with the Father, and do all things according to His will; and the maternal (angels are associated with) Edem the Mother.  And the multitude of all these angels together is Paradise, he says, concerning which Moses speaks: “God planted a garden in Eden towards the east,”554    Gen. ii. 8. that is, towards the face of Edem, that Edem might behold the garden—that is, the angels—continually. Allegorically the angels are styled trees of this garden, and the tree of life is the third of the paternal angels—Baruch. And the tree of the knowledge of good and evil is the third of the maternal angels—Naas. For so,555    Or, “this one.” says (Justinus), one ought to interpret the words of Moses, observing, “Moses said these things disguisedly, from the fact that all do not attain the truth.” And, he says, Paradise being formed from the conjugal joy of Elohim and Edem, the angels of Elohim receiving from the most beauteous earth, that is, not from the portion of Edem resembling a monster, but from the parts above the groin of human shape, and gentle—in aspect,—make man out of the earth. But out of the parts resembling a monster are produced wild beasts, and the rest of the animal creation. They made man, therefore, as a symbol of the unity and love (subsisting) between them; and they depute their own powers unto him, Edem the soul, but Elohim the spirit. And the man Adam is produced as some actual seal and memento of love, and as an everlasting emblem of the marriage of Edem and Elohim. And in like manner also Eve was produced, he says, as Moses has described, an image and emblem (as well as) a seal, to be preserved for ever, of Edem. And in like manner also a soul was deposited in Eve,—an image—from Edem, but a spirit from Elohim. And there were given to them commandments, “Be fruitful, and multiply, and replenish the earth,”556    Gen. i. 28. that is, Edem; for so he wishes that it had been written. For the entire of the power belonging unto herself, Edem conferred upon Elohim as a sort of nuptial dowry. Whence, he says, from imitation of that primary marriage up to this day, women bring a dowry to their husbands, complying with a certain divine and paternal law that came into existence on the part of Edem towards Elohim.

And when all things were created as has been described by Moses—both heaven and earth, and the things therein557    ἐν αὐτῇ: some read ἐν ἀρχῇ, i.e., in the beginning.—the twelve angels of the Mother were divided into four principles, and each fourth part of them is called a river—Phison, and Gehon, and Tigris, and Euphrates, as, he says, Moses states. These twelve angels, being mutually connected, go about into four parts, and manage the world, holding from Edem a sort of viceregal558    σατραπικήν.  The common reading ἀστραπικήν is obviously corrupt. authority over the world. But they do not always continue in the same places, but move around as if in a circular dance, changing place after place, and at set times and intervals retiring to the localities subject to themselves. And when Phison holds sway over places, famine, distress, and affliction prevail in that part of the earth, for the battalion of these angels is niggardly. In like manner also there belong to each part of the four, according to the power and nature of each, evil times and hosts of diseases. And continually, according to the dominion559    Or, “mixture.” of each fourth part, this stream of evil, just (like a current) of rivers, careers, according to the will of Edem, uninterruptedly around the world. And from some cause of this description has arisen the necessity of evil.

When Elohim had prepared and created the world as a result from joint pleasure, He wished to ascend up to the elevated parts of heaven, and to see that not anything of what pertained to the creation laboured under deficiency. And He took His Own angels with Him, for His nature was to mount aloft, leaving Edem below:560    κάτω:  some read κατώγη, i.e., κατώγαιος, earthly; some κατωφερὴς, with a downward tendency. for inasmuch as she was earth, she was not disposed to follow upward her spouse. Elohim, then, coming to the highest part of heaven above, and beholding a light superior to that which He Himself had created, exclaimed, “Open me the gates, that entering in I may acknowledge the Lord; for I considered Myself to be Lord.”561    Ps. cxvii. 19. A voice was returned to Him from the light, saying, “This is the gate of the Lord: through this the righteous enter in.”562    Ps. cxviii. 20. And immediately the gate was opened, and the Father, without the angels, entered, (advancing) towards the Good One, and beheld “what eye hath not seen, and ear hath not heard, and what hath not entered into the heart of man to (conceive).”563    Isa. lxiv. 4; 1 Cor. ii. 9. Then the Good One says to him, “Sit thou on my right hand.”564    Ps. cx. 1. And the Father says to the Good One, “Permit me, Lord, to overturn the world which I have made, for my spirit is bound to men.565    Or, “the heavens.” And I wish to receive it back (from them.” Then the Good One replies to him, “No evil canst thou do while thou art with me, for both thou and Edem made the world as a result of conjugal joy. Permit Edem, then, to hold possession of the world as long as she wishes; but do you remain with me.” Then Edem, knowing that she had been deserted by Elohim, was seized with grief, and placed beside herself her own angels. And she adorned herself after a comely fashion, if by any means Elohim, passing into concupiscent desire, might descend (from heaven) to her.

When, however, Elohim, overpowered by the Good One, no longer descended to Edem, Edem commanded Babel, which is Venus, to cause adulteries and dissolutions of marriages among men. (And she adopted this expedient) in order that, as she had been divorced from Elohim, so also the spirit of Elohim, which is in men, being wrong with sorrow, might be punished by such separations, and might undergo precisely the sufferings which (were being endured by) the deserted Edem. And Edem gives great power to her third angel, Naas, that by every species of punishment she might chasten the spirit of Elohim which is in men, in order that Elohim, through the spirit, might be punished for having deserted his spouse, in violation of the agreements entered into between them. Elohim the father, seeing these things, sends forth Baruch, the third angel among his own, to succour the spirit that is in all men.566    ἀνθρώποις πᾶσιν.  ᾽Ελθὼν. Some read: ἀνθρώποις.  Πάλιν ἐλθὼν. Baruch then coming, stood in the midst of the angels of Edem, that is, in the midst of paradise—for paradise is the angels, in the midst of whom he stood,—and issued to the man the following injunction:  “Of every tree that is in paradise thou mayest freely eat, but thou mayest not eat of the tree of the knowledge of good and evil,”567    Gen. ii. 16, 17. which is Naas. Now the meaning is, that he should obey the rest of the eleven angels of Edem, for the eleven possess passions, but are not guilty of transgression. Naas, however, has committed sin, for he went in unto Eve, deceiving her, and debauched her; and (such an act as) this is a violation of law. He, however, likewise went in unto Adam, and had unnatural intercourse with him; and this is itself also a piece of turpitude, whence have arisen adultery and sodomy.

Henceforward vice and virtue were prevalent among men, arising from a single source—that of the Father. For the Father having ascended to the Good One, points out from time to time the way to those desirous of ascending (to him likewise). After having, however, departed from Edem, he caused an originating principle of evil for the spirit of the Father that is in men.568    Or, “in heaven.” Baruch therefore was despatched to Moses, and through him spoke to the children of Israel, that they might be converted unto the Good One. But the third angel (Naas), by the soul which came from Edem upon Moses, as also upon all men, obscured the precepts of Baruch, and caused his own peculiar injunctions to be hearkened unto. For this reason the soul is arrayed against the spirit, and the spirit against the soul.569    Gal. v. 17. For the soul is Edem, but the spirit Elohim, and each of these exists in all men, both females and males. Again, after these (occurrences), Baruch was sent to the Prophets, that through the Prophets the spirit that dwelleth in men570    Or, “in heaven.” might hear (words of warning), and might avoid Edem and the wicked fiction, just as the Father had fled from Elohim. In like manner also—by the prophets571    These words are superfluous here, and are repeated from the preceding sentence by mistake.—Naas, by a similar device, through the soul572    ψυχῆς: some read εὐχῆς, i.e., prayer. that dwells in man, along with the spirit of the Father, enticed away the prophets, and all (of them) were allured after him, and did not follow the words of Baruch, which Elohim enjoined.

Ultimately Elohim selected Hercules, an uncircumcised prophet, and sent him to quell the twelve angels of Edem, and release the Father from the twelve angels, those wicked ones of the creation. These are the twelve conflicts of Hercules which Hercules underwent, in order, from first to last, viz., Lion, and Hydra, and Boar, and the others successively. For they say that these are the names (of them) among the Gentiles, and they have been derived with altered denominations from the energy of the maternal angels. When he seemed to have vanquished his antagonists, Omphale—now she is Babel or Venus—clings to him and entices away Hercules, and divests him of his power, viz., the commands of Baruch which Elohim issued. And in place (of this power, Babel) envelopes him in her own peculiar robe, that is, in the power of Edem, who is the power below; and in this way the prophecy of Hercules remained unfulfilled, and his works.

Finally, however, in the days of Herod the king, Baruch is despatched, being sent down once more by Elohim; and coming to Nazareth, he found Jesus, son of Joseph and Mary, a child of twelve years, feeding sheep. And he announces to him all things from the beginning, whatsoever had been done by Edem and Elohim, and whatsoever would be likely to take place hereafter, and spoke the following words: “All the prophets anterior to you have been enticed. Put forth an effort, therefore, Jesus, Son of man, not to be allured, but preach this word unto men, and carry back tidings to them of things pertaining to the Father, and things pertaining to the Good One, and ascend to the Good One, and sit there with Elohim, Father of us all.” And Jesus was obedient unto the angel, saying that, “I shall do all things, Lord,” and proceeded to preach. Naas therefore wished to entice this one also.  (Jesus, however, was not disposed to listen to his overtures573    Miller conjectures that the parenthetical words should be added to the text.), for he remained faithful to Baruch.  Therefore Naas, being inflamed with anger because he was not able to seduce him, caused him to be crucified. He, however, leaving the body of Edem on the (accursed) tree, ascended to the Good One; saying, however, to Edem, “Woman, thou retainest thy son,”574    John xix. 26. that is, the natural and the earthly man. But (Jesus) himself commending his spirit into the hands of the Father, ascended to the Good One. Now the Good One is Priapus, (and) he it is who antecedently caused the production of everything that exists. On this account he is styled Priapus, because he previously fashioned all things (according to his own design). For this reason, he says, in every temple is placed his statue, which is revered by every creature; and (there are images of him) in the highways, carrying over his head ripened fruits, that is, the produce of the creation, of which he is the cause, having in the first instance formed, (according to His own design), the creation, when as yet it had no existence. When, therefore, he says, you hear men asserting that the swan went in unto Leda, and begat a child from her, (learn that) the swan is Elohim, and Leda Edem. And when people allege that an eagle went in unto Ganymede, (know that) the eagle is Naas, and Ganymede Adam. And when they assert that gold (in a shower) went in unto Danaë and begat a child from her, (recollect that) the gold is Elohim, and Danaë is Edem. And similarly, in the same manner adducing all accounts of this description, which correspond with (the nature of) legends, they pursue the work of instruction. When, therefore, the prophet says, “Hearken, O heaven, and give ear, O earth; the Lord hath spoken,” he means by heaven, (Justinus) says, the spirit which is in man from Elohim; and by earth, the soul which is in man along with the spirit; and by Lord, Baruch; and by Israel, Edem, for Israel as well as Edem is called the spouse of Elohim. “Israel,” he says, “did not know me (Elohim); for had he known me, that I am with the Good One, he would not have punished through paternal ignorance the spirit which is in men.”

[26] Οὗτός φησιν: ἦσαν τρεῖς ἀρχαὶ τῶν ὅλων ἀγέννητοι, ἀρρενικαὶ δύο, θηλυκὴ μία. τῶν δὲ ἀρρενικῶν ἡ μέν τις [ἀρχὴ] καλεῖται ἀγαθός, αὐτὸ μόνον οὕτως λεγόμενος, προγνωστικὸς τῶν ὅλων, ἡ δὲ ἑτέρα πατὴρ πάντων τῶν γεννητῶν, ἀπρόγνωστος [καὶ ἄγνωστος] καὶ ἀόρατος. ἡ δὲ θήλ(εια) ἀπρόγνωστος, ὀργίλη, διγνώμων, δισώμ[ατ]ος, κατὰ πάντα τῇ κατὰ τὸν Ἡροδότου μῦθον [κόρῃ] ἐμφερής, μέχρι βουβῶνος παρθένος, ἔχιδνα δὲ τὰ κάτω, ὥς φησιν Ἰουστῖνος: καλεῖται δὲ Ἐδὲμ αὕτη ἡ κόρη καὶ Ἰσραήλ. αὗται, φησίν, [εἰσὶν] αἱ ἀρχαὶ τῶν ὅλων, ῥίζαι καὶ πηγαὶ ἀφ' ὧν τὰ ὄντα ἐγένετο: ἄλλο δὲ ἦν οὐδέν. ἰδὼν οὖν ὁ πατὴρ τὴν μιξοπάρθενον ἐκείνην τὴν Ἐδέμ, ἀπρόγνωστος ὢν ἦλθεν εἰς ἐπιθυμίαν αὐτῆς_Ἐλωεὶμ δέ, φησί, καλεῖται οὗτος ὁ πατήρ_: οὐδὲν [δὲ] ἧττον ἐπεθύμησε καὶ ἡ Ἐδὲμ τοῦ Ἐλωείμ, καὶ συνήγαγεν αὐτοὺς ἡ ἐπιθυμία εἰς μίαν φιλίας εὔνοιαν. γεννᾷ δὲ ἀπὸ τῆς συνόδου τῆς τοιαύτης ὁ πατὴρ ἐκ τῆς Ἐδὲμ ἑαυτῷ ἀγγέλους δώδεκα, ὀνόματα δέ ἐστι τῶν πατρικῶν ἀγγέλων τάδε: Μιχαήλ, Ἀμήν, Βαρούχ, Γαβριήλ, Ἠσαδδαῖος καὶ τῶν μητρικῶν ἀγγέλων, ὧν ἐποίησεν ἡ Ἐδέμ, ὁμοίως ὑποτέτακται τὰ ὀνόματα: ἔστι δὲ ταῦτα: Βάβελ, Ἀχαμώθ, Νάας, Βήλ, Βελίας, Σατάν, Σαήλ, Ἀδωναῖος, Καυίθαν, Φαραώθ, Καρκαμενώς, Λάθεν. τούτων [δὲ] τῶν εἰκοσιτεσσάρων ἀγγέλων οἱ μὲν πατρικοὶ τῷ πατρὶ συναίρονται καὶ πάντα ποιοῦσι κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ, οἱ δὲ μητρικοὶ τῇ μητρὶ Ἐδέμ. τούτων δὲ τῶν ἀγγέλων ὁμοῦ πάντων τὸ πλῆθος ὁ παράδεισος, φησίν, ἐστί, περὶ οὗ λέγει Μωσῆς: «ἐφύτευσεν ὁ θεὸς παράδεισον ἐν Ἐδὲμ κατὰ ἀνατολάς», τουτέστι κατὰ πρόσωπον τῆς Ἐδέμ, ἵνα βλέπῃ τὸν παράδεισον ἡ Ἐδέμ_τουτέστι τοὺς ἀγγέλους_ διὰ παντός. τούτου [γὰρ] τοῦ παραδείσου ἀλληγορικῶς οἱ ἄγγελοι κέκληνται ξύλα, καὶ ἔστι τὸ [μὲν] ξύλον τῆς ζωῆς ὁ τρίτος τῶν πατρικῶν ἀγγέλων, [ὁ] Βαρούχ, τὸ δὲ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνῶσιν καλοῦ καὶ πονηροῦ ὁ τρίτος τῶν μητρικῶν ἀγγέλων, ὁ Νάας. οὕτως γὰρ δέχεται τὰ Μωσέως ἑρμηνεύειν λέγων: περιεσταλμένως αὐτὰ εἶπεν ὁ Μωϋσῆς διὰ τὸ μὴ πάντας χωρεῖν τὴν ἀλήθειαν. Γενομένου δέ, φησί, τοῦ παραδείσου ἐξ εὐαρεστήσεως κοινῆς [τοῦ] Ἐλωεὶμ καὶ [τῆς] Ἐδέμ, οἱ τοῦ Ἐλωεὶμ ἄγγελοι λαβόντες ἀπὸ τῆς καλλίστης γῆς, τουτέστιν οὐκ ἀπὸ τοῦ θηριώδους μέρους τῆς Ἐδέμ, ἀλλ' ἀπὸ τῶν ὑπὲρ βουβῶνα ἀνθρωποειδῶν καὶ ἡμέρων χωρίων τῆς γῆς, ποιοῦσι τὸν ἄνθρωπον: ἐκ δὲ τῶν θηριωδῶν μερῶν, φησί, γίνονται τὰ θηρία καὶ τὰ λοιπὰ ζῷα. τὸν ἄνθρωπον οὖν ἐποίησαν σύμβολον τῆς ἑνότητος αὐτῶν καὶ εὐνοίας, καὶ κατατίθενται τὰς ἑαυτῶν δυνάμεις εἰς αὐτόν, Ἐδὲμ μὲν τὴν ψυχήν, Ἐλωεὶμ δὲ τὸ πνεῦμα. καὶ γίνεται οἱονεὶ σφραγίς τις αὐτοῖς καὶ φιλίας ὑπόμνημα καὶ σύμβολον αἰώνιον τοῦ γάμου τῆς Ἐδὲμ καὶ τοῦ Ἐλωεὶμ [ὁ] ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ. ὁμοίως δὲ καὶ ἡ Εὔα γέγονε, φησίν, ὡς παρὰ [τῷ] Μωσεῖ γέγραπται, εἰκὼν καὶ σύμβολον, σφραγὶς εἰς αἰῶνα φυλαχθησομένη τῆς Ἐδέμ, κατετέθη τε ὁμοίως καὶ ἐν τῇ Εὔᾳ τῇ εἰκόνι ψυχὴ μὲν ἀπὸ τῆς Ἐδέμ, πνεῦμα δὲ ἀπὸ τοῦ Ἐλωείμ. καὶ ἐδόθησαν ἐντολαὶ αὐτοῖς: «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ κατακληρονομήσατε τὴν γῆν», τουτέστι τὴν Ἐδέμ: οὕτω γὰρ θέλει γεγράφθαι. πᾶσαν γὰρ τὴν ἑαυτῆς δύναμιν, οἱονεί τινα οὐσίαν, ἐν γάμῳ ἡ Ἐδὲμ προσήνεγκε τῷ Ἐλωείμ: ὅθεν, φησί, κατὰ μίμησιν ἐκείνου τοῦ πρώτου γάμου προῖκα προσφέρουσι μέχρι σήμερον αἱ γυναῖκες τοῖς ἀνδράσι, θείῳ τινὶ καὶ πατρικῷ νόμῳ πειθόμεναι, τῷ γενομένῳ πρὸς [τὸν] Ἐλωεὶμ [ἀπὸ] τῆς Ἐδέμ. Κτισθέντων δὲ πάντων, ὡς γέγραπται παρὰ τῷ Μωϋσεῖ, οὐρανοῦ τε καὶ γῆς καὶ τῶν ἐν αὐτοῖς, «εἰς τέσσαρας ἀρχὰς» διῃρέθησαν οἱ δώδεκα τῆς μητρὸς ἄγγελοι, καὶ καλεῖται τούτων ἕκαστον τεταρτημόριον ποταμός: Φεισὼν καὶ Γεὼν καὶ Τίγρις καὶ Εὐφράτης, ὡς, φησί, λέγει Μωϋσῆς. οὗτοι [δὲ] ἐμπεριέ[ρ]χονται οἱ δώδεκα ἄγγελοι τὰ τέσσαρα μέρη συμπεριπεπλεγμένοι [ἀλλήλοις] καὶ διέπουσι τὸν κόσμον, σατραπικήν τινα ἔχοντες κατὰ τοῦ κόσμου παρὰ τῆς Ἐδὲμ ἐξουσίαν. μένουσι γὰρ οὐκ ἀεὶ ἐπὶ τῶν τόπων τῶν αὐτῶν, ἀλλ' οἱονεὶ ἐν χορῷ κυκλικῷ ἐμπεριέ[ρ]χονται [πᾶσαν τὴν γῆν], ἀλλάσσοντες τόπον ἐκ τόπου καὶ παραχωροῦντες [ἀλλήλοις] ἐν χρόνοις καὶ διαστήμασι τοὺς τόπους [τοὺς] τεταγμένους αὐτοῖς. ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τῶν τόπων ὁ Φεισών, [φησί,] λιμός, στενοχωρία, θλῖψις ἐν ἐκείνῳ τῷ μέρει τῆς γῆς γίνεται: φειδωλὸν γὰρ τὸ παράταγμα τῶν ἀγγέλων τούτων. ὁμοίως καὶ [ἐπὶ] ἑκάστου μέρους τῶν τεσσάρων, κατὰ τὴν ἑκάστου [ποταμοῦ] δύναμιν καὶ φύσιν, κακοὶ καιροὶ καὶ νόσων [συ]στάσεις [γίνονται]. καὶ τοῦτο [τὸ] [εἰς ἀεὶ] κατὰ τὴν ἐπικρά[τη]σιν τῶν τεταρτημορίων ποταμῶν ὡσπερεὶ ῥεῦμα κακίας κατὰ θέλησιν τῆς Ἐδὲμ ἀδιαλείπτως τὸν κόσμον περιέρχεται. Γέγονε δὲ ἡ τῆς κακίας ἀνάγκη ἐκ τοιαύτης τινὸς αἰτίας: κατασκευάσας καὶ δημιουργήσας [ὁ] Ἐλωεὶμ ἐκ κοινῆς εὐαρεστήσεως τὸν κόσμον, ἀναβῆναι ἠθέλησεν εἰς τὰ ὑψηλὰ μέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ θεάσασθαι μή τι γέγονε τῶν κατὰ τὴν κτίσιν ἐνδεές, συμπαραλαβὼν τοὺς ἰδίους ἀγγέλους μεθ' αὑτοῦ_ἦν γὰρ ἀνωφερής_[καὶ] καταλιπὼν τὴν Ἐδὲμ κάτω_γῆ γὰρ οὖσα ἐπακολουθεῖν ἄνω τῷ συζύγῳ ἐθέλουσα οὐκ [ἠδυνήθη]. _ἐλθὼν οὖν ὁ Ἐλωεὶμ ἐπὶ τὸ ἄνω πέρας τοῦ οὐρανοῦ καὶ θεασάμενος φῶς κρεῖττον ὑπὲρ ὃ αὐτὸς ἐδημιούργησεν, εἶπεν: «ἀνοίξατέ μοι πύλας, ἵνα εἰσελθὼν ἐξομολογήσωμαι τῷ κυρίῳ»: ἐδόκουν γὰρ ἐγὼ κύριος εἶναι. φωνὴ [δ'] αὐτῷ ἀπὸ τοῦ φωτὸς ἐδόθη λέγουσα: «αὕτη ἡ πύλη τοῦ κυρίου, δίκαιοι εἰσέρχονται δι' αὐτῆς». καὶ ἀνεῴχθη παραχρῆμα ἡ πύλη, καὶ εἰσῆλθεν ὁ πατὴρ δίχα τῶν ἀγγέλων [αὐτοῦ] πρὸς τὸν ἀγαθόν, καὶ εἶδεν «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη». τότε λέγει αὐτῷ ὁ ἀγαθός: «κάθου ἐκ δεξιῶν μου». ὁ δὲ πατὴρ λέγει πρὸς τὸν ἀγαθόν: ἔασόν με, κύριε, καταστρέψαι τὸν κόσμον ὃν πεποίηκα: τὸ πνεῦμα γάρ μου ἐνδέδεται εἰς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ θέλω αὐτὸ ἀπολαβεῖν. τότε λέγει αὐτῷ ὁ ἀγαθός: οὐδὲν δύνασαι κακοποιῆσαι παρ' ἐμοὶ γενόμενος: ἐκ κοινῆς γὰρ εὐαρεστήσεως ἐποιήσατε τὸν κόσμον σύ τε καὶ ἡ Ἐδέμ: ἔασον οὖν τὴν Ἐδὲμ ἔχειν τὴν κτίσιν μέχρι βούλεται, σὺ δὲ μένε παρ' ἐμοί. Τότε γνοῦσα ἡ Ἐδὲμ ὅτι καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ Ἐλωείμ, λυπηθεῖσα παρέστησεν αὑτῇ τοὺς ἰδίους ἀγγέλους καὶ εὐπρεπῶς ἐκόσμησεν ἑαυτήν, εἴ πως εἰς ἐπιθυμίαν ἐλθὼν ὁ Ἐλωεὶμ κατέλθῃ πρὸς αὐτήν. ὡς δὲ κρατηθεὶς τῷ ἀγαθῷ ὁ Ἐλωεὶμ [καὶ] οὐκέτι κατῆλθε πρὸς τὴν Ἐδέμ, προσέταξεν ἡ Ἐδὲμ τῇ Βάβελ_ἥτις ἐστὶν Ἀφροδίτη_μοιχείας καὶ χωρισμοὺς γάμων κατασκευάσαι ἐν ἀνθρώποις, ἵνα ὡς αὐτὴ κεχώρισται ἀπὸ τοῦ Ἐλωείμ, οὕτω καὶ τὸ [πνεῦμα] τοῦ Ἐλωεὶμ τὸ ὂν ἐν τοῖς ἀνθρώποις τοῖς χωρισμοῖς τοῖς τοιούτοις βασανίζηται λυπούμενον καὶ πάσχῃ τὰ αὐτὰ ὁποῖα καὶ ἡ Ἐδὲμ καταλελειμμένη. καὶ δίδωσιν ἐξουσίαν ἡ Ἐδὲμ μεγάλην τῷ τρίτῳ ἀγγέλῳ αὐτῆς, τῷ Νάας, ἵνα πάσαις κολάσεσι κολάζῃ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἐλωεὶμ τὸ ὂν ἐν τοῖς ἀνθρώποις, ἵνα διὰ τοῦ πνεύματος ᾖ κολαζόμενος ὁ Ἐλωείμ, ὁ καταλιπὼν παρὰ τὰς συνθήκας τὰς γενομένας αὐτῷ τὴν σύζυγον. Ἰδὼν [δὲ] ταῦτα ὁ πατὴρ Ἐλωείμ, ἐκπέμπει τὸν Βαρούχ, τὸν τρίτον ἄγγελον τῶν ἑαυτοῦ, εἰς βοήθειαν τῷ πνεύματι [αὐτοῦ,] τῷ ὄντι ἐν τοῖς ἀνθρώποις πᾶσιν. ἐλθὼν οὖν ὁ Βαροὺχ ἔστη ἐν μέσῳ τῶν ἀγγέλων τῆς Ἐδέμ_τουτέστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου: παράδεισος γὰρ οἱ ἄγγελοι, ὧν μέσος ἔστη_καὶ παρήγγειλε τῷ ἀνθρώπῳ «ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγεῖν, ἀπὸ δὲ τοῦ [ξύλου τοῦ] γινώσκειν τὸ καλὸν καὶ τὸ πονηρὸν μὴ φαγεῖν», ὅπερ ἐστὶν ὁ Νάας: τουτέστι τοῖς μὲν ἄλλοις ἀγγέλοις πείθεσθαι, τοῖς ἕνδεκα τῆς Ἐδέμ, [τῷ δὲ Νάας οὐκέτι.] πάθη μὲν γὰρ ἔχουσιν οἱ ἕνδεκα, παρανομίαν δὲ οὐκ ἔχουσιν, ὁ δὲ Νάας παρανομίαν ἔσχε: προσῆλθε γὰρ τῇ Εὔᾳ ἐξαπατήσας αὐτὴν καὶ ἐμοίχευσεν αὐτήν, ὅπερ ἐστὶ παράνομον: προσῆλθε δὲ καὶ τῷ Ἀδὰμ καὶ ἔσχεν αὐτὸν ὡς παιδ[ικ]ά, ὅπερ ἐστὶ καὶ αὐτὸ παράνομον. ἔνθεν [δὲ] γέγονε μοιχεία καὶ ἀρσενοκοιτία, ἀπὸ τότε [τε] ἐπεκράτησε τὰ κακὰ τοῖς ἀνθρώποις καὶ [κεχώρηκε] τὰ ἀγαθά, ἐκ μιᾶς ἀρχῆς γενόμενα, τῆς τοῦ πατρός: ἀναβὰς γὰρ πρὸς τὸν ἀγαθὸν ὁ πατὴρ ὁδὸν ἔδειξε τοῖς ἀναβαίνειν θέλουσιν, ἀποστὰς δὲ τῆς Ἐδὲμ ἀρχὴν κακῶν ἐποίησε τῷ πνεύματι [τοῦ πατρὸς] τῷ ἐν τοῖς ἀνθρώποις. Ἐπέμφθη οὖν ὁ Βαροὺχ πρὸς τὸν Μωσέα καὶ δι' αὐτοῦ ἐλάλησε τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ, ὅπως ἐπιστραφῶσι πρὸς τὸν ἀγαθόν. ὁ δὲ τρίτος [ἄγγελος τῆς Ἐδέμ,] ὁ [Νάας], διὰ τῆς ψυχῆς [τῆς] ἀπὸ τῆς Ἐδέμ, οἰκούσης εἰς τὸν Μωσέα ὥσπερ καὶ εἰς πάντας ἀνθρώπους, τὰς ἐντολὰς τοῦ Βαροὺχ ἐπεσκίασε καὶ τὰς ἰδίας ἐποίησεν ἀκούεσθαι. [καὶ] διὰ τοῦτο ἡ ψυχὴ κατὰ τοῦ πνεύματος τέτακται καὶ τὸ πνεῦμα κατὰ τῆς ψυχῆς: ἡ μὲν γὰρ ψυχή ἐστιν Ἐδέμ, τὸ δὲ πνεῦμα Ἐλωείμ, ἑκάτερα ὄντα ἐν πᾶσιν ἀνθρώποις, καὶ θήλεσι καὶ ἄρρεσι. πάλιν μετὰ ταῦτα ἐπέμφθη ἐπὶ τοὺς προφήτας ὁ Βαρούχ, ἵνα διὰ τῶν προφητῶν ἀκούσῃ τὸ πνεῦμα τὸ ἐν τοῖς ἀνθρώποις κατοικοῦν καὶ φύγῃ τὴν Ἐδὲμ καὶ τὴν πλάσιν τὴν πονηράν, ὥσπερ ἔφυγεν ὁ πατὴρ Ἐλωείμ. ὁμοίως [δὲ] καὶ [διὰ τῶν προφητῶν] τῇ αὐτῇ ἐπινοίᾳ ὁ Νάας διὰ τῆς ψυχῆς τῆς ἐνοικούσης ἐν τῷ ἀνθρώπῳ σὺν τῷ πνεύματι τοῦ πατρὸς ὑπέσυρε τοὺς προφήτας, καὶ ὑπεσύρησαν πάντες καὶ οὐκ ἠκούσθησαν οἱ λόγοι τοῦ Βαρούχ, οὓς ἐνετείλατο [ὁ] Ἐλωείμ. Τὸ [δὲ] τελευταῖον ἐξ ἀκροβυστίας προφήτην ἐπελέξατο [ὁ] Ἐλωεὶμ τὸν Ἡρακλέα καὶ ἔπεμψεν, ἵνα τοὺς δώδεκα ἀγγέλους τῆς Ἐδὲμ καταγωνίσηται καὶ ἐλευθερώσῃ [τὸ πνεῦμα] τοῦ πατρὸς ἀπὸ τῶν δώδεκα ἀγγέλων τῆς κτίσεως τῶν πονηρῶν. ταῦτα [δ'] ἔστι τὰ δώδεκα ἆθλα τοῦ Ἡρακλέους, ἃ κατηγωνίσατο ὁ Ἡρακλῆς τῇ τάξει ἀπὸ τοῦ πρώτου ἕως [τοῦ] ἐσχάτου, λέοντα καὶ ὕδραν καὶ κάπρον καὶ τὰ ἑξῆς. τῶν ἐθνῶν γὰρ εἶναι ταῦτα τὰ ὀνόματά φησιν, ἃ μετωνόμασται ἀπὸ τῆς ἐνεργείας τῶν μητρικῶν ἀγγέλων. ὡς [δ'] ἐδόκει κατηγωνίσθαι, προσπλέκεται αὐτῷ ἡ Ὀμφάλη_ἥτις ἐστὶ Βάβελ, ἣ [καὶ] Ἀφροδίτη_, καὶ ὑποσύρει τὸν Ἡρακλέα καὶ ἀποδιδύσκει τὴν δύναμιν αὐτοῦ_[τουτέστι] τὰς ἐντολὰς τοῦ Βαρούχ, ἃς ἐνετείλατο [ὁ] Ἐλωείμ_, καὶ μετενδιδύσκει τὴν ἰδίαν αὐτῆς στολήν_τουτέστι τὴν δύναμιν τῆς Ἐδέμ, τῆς κάτω δυνάμεως_, καὶ οὕτως ἀτελὴς ἐγένετο [καὶ] τοῦ Ἡρακλέους ἡ προφητεία καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Τὸ δὲ τελευταῖον «ἐν ταῖς ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως» πέμπεται ὁ Βαρούχ_καταπεμφθεὶς πάλιν ὑπὸ τοῦ Ἐλωείμ: _καὶ ἐλθὼν εἰς Ναζαρὲτ εὗρε τὸν Ἰησοῦν, υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ καὶ Μαρίας, βόσκοντα πρόβατα παιδάριον δυωδεκαετές, καὶ ἀναγγέλλει αὐτῷ πάντα ὅσα ἀπ' ἀρχῆς ἐγένετο, [τουτέστιν] ἀπὸ τῆς Ἐδὲμ καὶ τοῦ Ἐλωεὶμ [καὶ τοῦ ἀγαθοῦ, καὶ τὰ] μετὰ ταῦτα γενόμενα. καὶ εἶπε: πάντες οἱ πρὸ σοῦ προφῆται ὑπεσύρησαν: πειράθητι οὖν, Ἰησοῦ, υἱὲ ἀνθρώπου, μὴ ὑποσυρῆναι, ἀλλὰ κήρυξον τοῦτον τὸν λόγον τοῖς ἀνθρώποις καὶ ἀνάγγειλον αὐτοῖς τὰ περὶ τοῦ πατρὸς καὶ τὰ περὶ τοῦ ἀγαθοῦ, καὶ ἀνάβαινε πρὸς τὸν ἀγαθὸν καὶ κάθου ἐκεῖ μετὰ τοῦ πάντων ἡμῶν πατρὸς Ἐλωείμ. καὶ ὑπήκουσε τῷ ἀγγέλῳ ὁ Ἰησοῦς εἰπὼν ὅτι: κύριε, ποιήσω πάντα, καὶ ἐκήρυξεν. ὑποσῦραι οὖν ὁ Νάας καὶ τοῦτον ἠθέλησε[ν, οὐκ ἠδυνήθη δέ]: πιστὸς γὰρ ἔμεινε τῷ Βαρούχ. ὀργισθεὶς οὖν ὁ Νάας ὅτι αὐτὸν ὑποσῦραι οὐκ ἠδυνήθη, ἐποίησεν αὐτὸν σταυρωθῆναι. ὁ δὲ καταλιπὼν τὸ σῶμα τῆς Ἐδὲμ πρὸς τὸ ξύλον ἀνέβη πρὸς τὸν ἀγαθόν: εἰπὼν γὰρ τῇ Ἐδέμ: γύναι, ἀπέχεις σου τὸν υἱόν_τουτέστιν τὸν ψυχικὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν χοϊκόν_, αὐτὸς δὲ εἰς χεῖρας παραθέμενος τοῦ πατρὸς τὸ πνεῦμα, ἀνῆλθε πρὸς τὸν ἀγαθόν. Ὁ δὲ ἀγαθός ἐστι, [φησί,] Πρίαπος, ὁ πρίν τι εἶναι ποιήσας: διὰ τοῦτο [καὶ] καλεῖται Πρίαπος, ὅτι ἐπριοποίησε τὰ πάντα. διὰ τοῦτο, φησίν, εἰς πάντα ναὸν ἵσταται καὶ ἐν ταῖς ὁδοῖς, ὑπὸ πάσης τῆς κτίσεως τιμώμενος, βαστάζων τὰς ὀπώρας ἐπάνω αὑτοῦ, τουτέστι τοὺς καρποὺς τῆς κτίσεως, ὧν αἴτιος ἐγένετο πριοποιήσας τὴν κτίσιν πρότ[ερ]ον οὐκ οὖσαν. ὅταν οὖν, φησίν, ἀκούσητε λεγόντων [τῶν] ἀνθρώπων ὅτι κύκνος ἐπὶ τὴν Λήδαν ἦλθε καὶ ἐτεκνοποίησεν ἐξ αὐτῆς, ὁ κύκνος ἐστὶν ὁ Ἐλωεὶμ καὶ ἡ Λήδα ἡ Ἐδέμ. καὶ ὅταν λέγωσιν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἀετὸς ἦλθεν ἐπὶ τὸν Γανυμήδην, ὁ ἀετός ἐστιν ὁ Νάας, ὁ δὲ Γανυμήδης ὁ Ἀδάμ. καὶ ὅταν λέγωσιν ὅτι ὁ χρυσὸς ἦλθεν ἐπὶ τὴν Δανάην καὶ ἐπαιδοποίησεν ἐξ αὐτῆς, ὁ χρυσός ἐστιν ὁ Ἐλωείμ, [ἡ] Δανάη δέ ἐστιν ἡ Ἐδέμ. Ὁμοίως δὲ κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον πάντας τοὺς τοιούτους λόγους, μύθοις ἐμφερ[εῖς] ὄντας, παρατιθέμενοι διδάσκουσιν. ὅταν οὖν [ὁ] προφήτης λέγῃ: «ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, ἡ γῆ: κύριος ἐλάλησεν», οὐρανὸν λέγει, φησί, τὸ πνεῦμα τὸ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ [ἀ]πὸ τοῦ Ἐλωείμ, γῆν δὲ τὴν ψυχὴν τὴν [ἀπὸ τῆς Ἐδὲμ] ἐν τῷ ἀνθρώπῳ σὺν τῷ πνεύματι, κύριον δὲ τὸν Βαρούχ. «οὐκ ἔγνω με», φησίν, [ὁ πατὴρ λέγει,] «Ἰσραήλ»: Ἰσραὴλ δὲ τὴν Ἐδὲμ [λέγει]_Ἐδὲμ γὰρ λέγεται καὶ Ἰσραήλ, ἡ σύζυγος τοῦ Ἐλωείμ: _εἰ γὰρ ἐγνώκει, [φησίν,] ὅτι πρὸς τῷ ἀγαθῷ εἰμι, οὐκ ἂν ἐκόλαζε τὸ πνεῦμά [μου], τὸ ἐν τοῖς ἀνθρώποις διὰ τὴν πατρικὴν ἄγνοιαν ἐνδεθέν.