Articulus 1

Primo utrum aliquis possit praedicare propria auctoritate, ita ut liceat praedicare sine licentia praelati.

Et videtur quod sic.

Argumentum 1

Quia praedicare est bonum alii facere.

Sed debemus bonum operari ad omnes, ad Galat., VI, 10. Ergo, etc..

Argumentum 2

Praeterea, dicitur Eccli., XVII, 12: unicuique mandavit deus de proximo suo.

Ergo, etc..

Sed Contra

Contra, ad Rom., X, 15: quomodo... Praedicabunt, nisi mittantur? ergo, etc..

Corpus

Respondeo. Dicendum, quod nullus quantumcumque scientiae magnae, vel quantumcumque sanctitatis, nisi missus a deo vel a praelato, praedicare potest: quia nullum agens natum est agere nisi supra debitam materiam; praedicatio autem et exhortatio et doctrina, si sit publica respiciens totam ecclesiam, et cura publica ecclesiae, commissa est praelatis; et ideo nullus debet aliquid exercere quod requirat auctoritatem publicam, nisi praelati.

Ad 1

Ad primum ergo dicendum, quod cuilibet licet facere bonum sibi proportionatum, non autem quodcumque bonum.

Ad 2

Ad secundum dicendum, quod mandavit deus monere proximum privata monitione et familiari.