ΤOΥ AΓIOΥ IOΥΣΤIΝOΥ ΦIΛOΣOΦOΥ ΚAI ΜAΡΤΥΡOΣ ΠEΡI ΜOΝAΡΧIAΣ.
ρεῖ τάξιν οὕτως· Eἷς ταῖς ἀληθείαισιν, εἷς ἔστιν θεός, Ὃς οὐρανόν τ' ἔτευξε καὶ γαῖαν μακράν, Πόντου τε χαροπὸν οἶδμα κἀνέμων βίας. Θνητοὶ δὲ πολλοὶ κ
Ἅπαντα τἀπίγεια καὶ μετάρσια Φλέξει μανεῖσ'. Ὅταν δὲ ἐκλίπῃ τὸ πᾶν, Φροῦδος μὲν ἔσται κυμάτων ἅπας βυθός, Γῆ δ' ἑδράνων ἔρημος, οὐδ' ἀὴρ ἔτι Πτερωτὰ φ
Ὃς ἔργοις δικαίοις ἥδεται κοὐκ ἀδίκοις· Πονοῦντα δ' ἐᾷ τὸν ἴδιον ὑψῶσαι βίον, Τὴν γῆν ἀροῦντα νύκτα καὶ τὴν ἡμέραν. Θεῷ δὲ θῦε διὰ τέλους δίκαιος ὤν,
Ὁ αὐτὸς καὶ ἐν Ἱππολύτῳ· Ἀλλ' οὐ γὰρ ὀρθῶς ταῦτα κρίνουσιν θεοί. Καὶ ἐν τῷ Ἴωνι· Ἀτὰρ θυγατρὸς τῆς Ἐρεχθέως τί μοι Μέλει Προσῆκε μ' οὐθέν. Ἀλλὰ χρυσέ
χορηγίας. Ὁ αὐτὸς ἐν Ἀδελφοῖς· Θεός ἐστι τοῖς χρηστοῖς ἀεὶ Ὁ νοῦς γάρ, ὡς ἔοικεν, ὦ σοφώτατοι. Καὶ ἐν Aὐλητρίσι· Πάντ' ἐστὶ τῷ καλῷ λόγῳ Ἱερόν· ὁ νοῦς
