Augustine of Hippo, A Treatise On the Grace of Christ, And On Original Sin

Catholic Library Home

▾

Augustine of Hippo, A Treatise On the Grace of Christ, And On Original Sin

S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE GRATIA CHRISTI ET DE PECCATO ORIGINALI CONTRA PELAGIUM ET COELESTIUM Libri duo .

4. Nam cum tria constituat atque distinguat, quibus divina mandata dicit impleri, possibilitatem, 0362 voluntatem, actionem possibilitatem scilicet,

8. Hanc autem naturalem possibilitatem quod adjuvari Dei gratia confitetur, non est hic apertum vel quam dicat gratiam, vel quatenus ea naturam sentia

24. Sed ne forte respondeat, ita se hic dixisse, «Dei faciendo voluntatem, divinam mereamur gratiam,» sicut fidelibus et pie viventibus additur gratia

32. Nam ut de Coelestii opusculis interim taceam, vel libellis ejus, quos judiciis ecclesiasticis allegavit , quae vobis omnia, cum aliis quas necessa

34. Deinde quamlibet sentiat gratiam, ipsis Christianis secundum merita dari dicit: cum eos qui hoc dicunt, jam in Palaestina, sicut supra commemoravi

41. Item in eodem opere alio loco: «Quod si etiam sine Deo,» inquit, «homines ostendunt, quales a Deo facti sunt vide quid Christiani facere possint,

50. Item in eodem libro idem sanctus Ambrosius: «Nam si Petrus,» inquit (Lib. 10, n. 91, ad Luc. XXII), «lapsus est, qui dixit, Etsi alii scandalizati

LIBER SECUNDUS. DE PECCATO ORIGINALI.

4. Nempe cernitis sic Coelestium concessisse parvulis Baptismum, ut in eos transire primi hominis peccatum, quod lavacro regenerationis abluitur, nolu

7. Sed multum misericors memoratae Sedis antistes, ubi eum vidit ferri tanta praesumptione praecipitem, tanquam furentem, donec si posset fieri resipi

19. Quomodo autem Pelagius obrepere tentaverit ad fallendum etiam Apostolicae Sedis episcopale judicium in hac ipsa quaestione de Baptismate parvuloru

20. Denique quomodo respondeat advertite, et videte latebras ambiguitatis falsitati praeparare refugia. offundendo caliginem veritati ita ut etiam no

24. Jam vero in libro Fidei suae , quem Romam cum ipsis litteris misit ad eumdem papam Innocentium, ad quem etiam epistolam scripserat, multo evidenti

27. Sed multum eum ista fallit opinio. Longe aliter se habent quaestiones istae, quas esse praeter fidem 0398 arbitratur, quam sunt illae in quibus sa

29. Quamvis ergo mors regnaverit ab Adam usque ad Moysen (Rom. V, 14), quia non eam potuit vincere nec lex data per Moysen non enim data est quae pos

31. Haec disputantes, a gratia mediatoris justos excludere conantur antiquos, tanquam Dei et illorum hominum non fuerit mediator homo Christus Jesus

45. Reatus itaque vitii ejus de quo loquimur, in regeneratorum prole carnali tamdiu manebit, donec et illic lavacro regenerationis abluatur. Regenerat

46. Nec quisquam miretur, et dicat, «Cur hoc creat bonitas Dei, quod possideat malignitas diaboli?» Hoc enim suae creaturae seminibus ex illa bonitate

48. His tamen verbis hominis Dei, quem tanto praeconio ipse laudavit Pelagius, contradicit, et dicit, «sicut sine virtute, ita nos sine vitio procrear

13. [XII.]—Grace Causes Us to Do.

To him, therefore, who is reluctant to endure the troublesome process, whereby this vaunting disposition is restrained, before he attains to the ultimate and highest perfection of charity, it is most properly said, “My grace is sufficient for thee; for my strength is made perfect in weakness,”27 2 Cor. xii. 9.—in weakness, that is, not of the flesh only, as this man supposes, but both of the flesh and of the mind; because the mind, too, was, in comparison of that last stage of complete perfection, weak, and to it also was assigned, in order to check its elation, that messenger of Satan, the thorn in the flesh; although it was very strong, in contrast with the carnal or animal faculties, which as yet understand not the things of the Spirit of God.28 1 Cor. ii. 14. Inasmuch, then, as strength is made perfect in weakness, whoever does not own himself to be weak, is not in the way to be perfected. This grace, however, by which strength is perfected in weakness, conducts all who are predestinated and called according to the divine purpose29 Rom. viii. 28, 30. to the state of the highest perfection and glory. By such grace it is effected, not only that we discover what ought to be done, but also that we do what we have discovered,—not only that we believe what ought to be loved, but also that we love what we have believed.

CAPUT XII.

13. Ideoque nolenti perpeti molestiam, qua ejus cohiberetur elatio, antequam esset in eo charitatis ultima et summa perfectio, rectissime dicitur, Sufficit tibi gratia mea; nam virtus in infirmitate perficitur: in infirmitate scilicet, non ut ille putat, «carnis tantum;» sed et carnis et animi: quia et animus erat in comparatione summae illius perfectionis infirmus, cui, ne extolleretur , proinde stimulus carnis, angelus satanae intelligebatur datus: quamvis esset in carnalium vel animalium, nondum percipientium quae sunt Spiritus Dei (I Cor. II, 14), comparatione, firmissimus. Quocirca si virtus in infirmitate perficitur, quisquis se non fatetur infirmum, non perficitur. Haec autem gratia qua virtus in infirmitate perficitur, praedestinatos et secundum propositum vocatos (Rom. VIII, 28) ad summam perfectionem glorificationemque perducit. Qua gratia agitur, non solum ut facienda noverimus, verum etiam ut cognita faciamus; nec solum ut diligenda credamus, verum etiam ut credita diligamus.