134. De sancta Barbara.

1. Ave, praeclara
stirpe nata,
rutilans aurora,
Barbara, summo regi grata.

2 a. Euge, dulcorosa
rubens ut rosa,
ex spina procedens,
sed spinae nescia,
sincera fide
nitens in orbe.

2 b. Virgo, flos virtutum,
pudoris scutum,
saecli vanitates
discerptans provido
cursu, numina
vana refutans.

3 a. Te plenam fide

almi pneumatis virore
agnus vitae perlustrans
amictu velleris
sui contexerat.

3 b. Te pater atrox,

Satan fallax, mundus vorax
elidere desudant,
mella palliantes
artis ingenio.

4 a. Tu agnum verum
baptismate renata
es amplexata,
marmori praeduro
victricis vexillum crucis
invocando.

4 b. Tuque in turre
expolita structoris,
dum profiteris
trinos fore unum,
fenestram adiecisti trinam
voto mero.

5 a. Hinc gentibus
stupor adcurrat,
nam haec virgo
ut ovis perdurat
inter frendentes
lupos, nec tamen
ipsorum

voragines abhorret,
sed claro

plectro cordis et oris
agno suo cruento
colludit ipsumque sequitur.

5 b. Hinc novum mirum
mire graditur,
lupus atrox
ab agna vincitur,
stridet, fremit ac
rugit, tenellam
peroptans
devorare puellam,
sed stratus
ab illa ingemuit,
et haec virgo resultat
agno suo dans libamina.

6 a. Fac, clamat pater,
o, quaeso, praeses,
istam rebellantem
natam meam,
Christum adamantem,
per minas, tormenta
nec non flagella
numina nostra
venerari, nam haec sprevit.

6 b. Fac uber eius
pudicum ferro
evelli corpusque
distractari
equis adligatum
caputque contundi
enseque saevo
praecipitari.
Ad quae virgo ovans festinat.

7 a. Audi nos,
florum flos,
pro quo haec cohors,
o benigna, te orat.

7 b. Salva nos,
caeli ros,
quos peccatorum
vastus livor devorat.

8 a. Da fontem paenitentiae,
da normam abstinentiae
teque diligere.

8 b. Quo dono tuae gratiae
ardorem Christi valeat
mens nostra induere,

9. Christianismi fidem
operibus
redimire

ad teque, spes nostra,
post vitae cursum
secure
ovans queat transire.