Congregatio de Causis Sanctorum 527

batur atque firmam et indubitatam fidem inconcussamque spem immanibus

coram angustiis illius temporis alebant Eucharistia, pietas erga Sacratissi-

mum Cor Iesu et Beatam Mariam Virginem Immaculatam, necnon vera

et absoluta fidelitas erga Romanum Pontificem. Presbyteris dilectionem et

curam patris ostendit eosdemque semper venerabundus atque humanus

prosecutus est. Vere Christi caritate clarum potissimum in maestissimis

adiunctis se praebuit, quae Neapolitanam funestaverunt urbem, tribus scili-

cet eruptionibus Vesuvii et quattuor pestilentiis cholerae: tantis his in

aerumnis Servus Dei omni sollicitudine enisus est, ut animis corporibusque

afflictorum visitationibus et eleemosynis e suis ipsis facultatibus subveniret.

Inter annos 1848 et 1849 pluries Beatum Pium Papam IX, tunc exsulem

Caietae, visitavit, cuius fuit devotus amicus et defensor fidus. Die 4 mensis

Aprilis anno 1850, eum Urbem repetentem comitatus est.

In rei publicae illius temporis volubilium adiunctorum conspectu liberta-

tem Ecclesiae invicta audacia asseruit et novo Italicae civitatis regimini

adhaerere instanter abnuit, quam ob rem in exsilium primum anno 1860 et

iterum ab anno 1861 ad annum 1866 eiectus est. Anno 1861, Camerarius

Apostolicus Sacri Collegii Cardinalium Romanae Ecclesiae renutiatus est.

Etiam exsilii tempore, Servus Dei cotidiana cum Archidioecesi consuetudine

uti atque cleri populique Dei curam agere numquam praetermisit.

Anno 1870, Concilio Vaticano I actuose interfuit simul cogitationis doc-

trinaque consilium afferens suum et aliis cum Praesulibus amicitiae necessi-

tudines intexens. Neapolim regressus, omni studio ac religiose attendit, ut in

christifideles aptas per Litteras pastorales documenta conciliaria efferret,

praesertim quae ad doctrinam de Romani Pontificis infallibilitate spectarent.

Die 22 mensis Septembris anno 1877, subito morbo affectus est, quod

consecutis diebus semper in gravius ruit usque ad mortem. Ultimis sacramen-

tis devote receptis, valde mane diei 29 mensis Septembris pie in Domino

quievit, dum picturam Beatae Mariae Virginis ab Auxilio contemplabatur.

Adeo pauperrimus mortuus est, ut indumentis quoque ad sepulturam careret.

Sollemnes exsequiae innumeris Episcopis sacerdotibusque praesentibus cele-

bratae sunt, necnon ingenti populi christifidelium concurrente multitudine,

cui totiens de caritate sua largitus erat.

Ob eius sanctitatis famam Causa Beatificationis et Canonizationis

apud Curiam Archiepiscopalem Neapolitanam inita est per celebrationem

Processus Ordinarii Informativi a die 10 mensis Maii anno 1927 ad diem 12

mensis Iulii anno 1936, quem secuti sunt, a die 19 mensis Ianuarii ad diem 3