Patrologiae Cursus Completus
Elenchus Operum Quae In Hoc Septimo Tomo Continentur.
Elenchus Operum Quae In Hoc Septimo Tomo Continentur.
In Tomum Septimum Praefatio.
Syllabus Codicum Ad Quos De Novo Recognitum Est Augustini Opus De Civitate Dei.
Syllabus Codicum Ad Quos De Novo Recognitum Est Augustini Opus De Civitate Dei.
Codices Manuscripti A Pp. Benedictinis Adhibiti.
S. Aurelii Augustini Hipponensis Episcopi Ad Marcellinum De Civitate Dei Contra Paganos Libri viginti duo .
Praefatio. De suscepti operis consilio et argumento.
Caput V.— De generali consuetudine hostium victas civitates evertentium, quid Caesar senserit.
Caput VIII.— De commodis atque incommodis, quae bonis ac malis plerumque communia sunt.
Caput IX.— De causis correptionum, propter quas et boni et mali pariter flagellantur.
Caput X.— Quod sanctis in amissione rerum temporalium nihil pereat.
Caput XI.— De fine temporalis vitae, sive longioris, sive brevioris.
Caput XII.— De sepultura humanorum corporum, quae Christianis etiamsi fuerit negata, nil adimit.
Caput XIII.— Quae sit ratio sanctorum corpora sepeliendi.
Caput XIV.— De captivitate sanctorum, quibus nunquam divina solatia defuerunt.
Caput XVII.— De morte voluntaria ob metum poenae sive dedecoris.
Caput XVIII.— De aliena violentiarum libidine, quam in oppresso corpore meus invita perpetitur.
Caput XIX.— De Lucretia, quae se ob illatum sibi stuprum peremit.
Caput XXI.— De interfectionibus hominum, quae ab homicidii crimine excipiuntur.
Caput XXII.— Quod nunquam possit mors voluntaria ad magnitudinem animi pertinere.
Caput XXIII.— Quale exemplum sit Catonis, qui se, victoriam Caesaris non ferens, interemit.
Caput XXV.— Quod peccatum non per peccatum debeat declinari.
Caput XXVII.— An propter declinationem peccati mors spontanea appetenda sit.
Caput XXVIII.— Quo judicio Dei in corpora continentium libido hostilis peccare permissa sit.
Caput XXXI.— Quibus vitiorum gradibus aucta sit in Romanis cupido regnandi.
Caput XXXII.— De scenicorum institutione ludorum.
Caput XXXIII.— De vitiis Romanorum, quos patriae non correxit eversio.
Caput XXXIV.— De clementia Dei, quae Urbis excidium temperavit.
Caput XXXV.— De latentibus inter impios Ecclesiae filiis, et de falsis intra Ecclesiam christianis.
Caput XXXVI.— De quibus causis sequenti disputatione sit disserendum.
Caput Primum.— De modo, qui necessitati disputationis adhibendus est.
Caput II.— De his quae primo volumine expedita sunt.
Caput V.— De obscenitalibus, quibus Mater deûm a cultoribus suis honorabatur.
Caput VI.— Deos Paganorum nunquam bene vivendi sanxisse doctrinam.
Caput X.— Qua nocendi arte daemones velint vel falsa de se crimina, vel vera narrari.
Caput XV.— Quod Romani quosdam sibi deos non ratione, sed adulatione instituerint.
Caput XIX.— De corruptione Romanae reipublicae, priusquam cultum deorum Christus auferret.
Caput XXI.— Quae sententia fuerit Ciceronis de Romana republica.
Caput XXII.— Quod diis Romanorum nulla unquam cura fuerit, ne malis moribus respublica deperiret.
Caput XXIV.— De Syllanis actibus, quorum se daemones ostentaverunt adjutores.
Caput XXVIII.— De Christianae religionis salubritate.
Caput XXIX.— De abjiciendo cultu deorum cohortatio ad Romanos.
Caput III.— Non potuisse offendi deos Paridis adulteterio, quod inter ipsos traditur frequentatum.
Caput IV.— De sententia Varronis, qua utile esse dixit ut se homines diis genitos mentiantur.
Caput V.— Non probari quod dii adulterium Paridis punierint, quod in Romuli matre non ulti sunt.
Caput VI.— De parricidio Romuli, quod dii non vindicarunt.
Caput VII.— De eversione Ilii, quod dux Marii Fimbria excidit.
Caput VIII.— An debuerit diis Iliacis Roma committi.
Caput IX.— An illam pacem, quae sub Numae regno fuit, deos praestitisse credendum sit.
Caput XIII.— Quo Jure, quo foedere Romani obtinuerint prima conjugia.
Caput XV.— Qualis Romanorum regum vita atque exitus fuerit.
Caput XIX.— De afflictione belli Punici secundi, qua vires partis utriusque consumptae sunt.
Caput XXIV.— De discordia civili, quam Gracchiae seditiones excitaverunt.
Caput XXV.— De aede Concordiae ex senatusconsulto in loco seditionum et caedium condita.
Caput XXVI.— De diversis generibus belli, quae post conditam aedem Concordiae sunt secuta.
Caput XXVII.— De bello civili Mariano atque Syllano.
Caput XXVIII.— Qualis fuerit Syllana victoria vindex Marianae crudelitatis.
Caput XXX.— De connexione bellorum, quae adventum Christi plurima et gravissima praecesserunt.
Caput Primum.— De his quae primo volumine disputata sunt.
Caput II.— De his quae libro secundo et tertio continentur.
Caput IV.— Quam similia sint latrociniis regna absque justitia.
Caput V.— De fugitivis gladiatoribus, quorum potentia similis fuerit regiae dignitatis.
Caput VI.— De cupiditate Nini regis, qui, ut latius dominaretur, primus intulit bella finitimis.
Caput X.— Quas opiniones secuti sint, qui diversos deos diversis mundi partibus praefecerunt.
Caput XI.— De multis diis, quos doctores Paganorum unum eumdemque Jovem esse defendunt.
Caput XII.— De opinione eorum qui Deum animam mundi, et mundum corpus Dei esse putaverunt.
Caput XIII.— De his qui sola rationalia animantia partes esse unius Dei asserunt.
Caput XV.— An congruat bonis latius velle regnare.
Caput XVII.— An, si Jovis summa potestas est, etiam Victoria dea debuerit aestimari.
Caput XVIII.— Felicitatem et Fortunam qui deas putant, qua ratione secernunt
Caput XIX.— De Fortuna muliebri.
Caput XXI.— Quod dona non intelligentes Dei, Virtute saltem et Felicitate debuerint esse contenti.
Caput XXII.— De scientia colendorum deorum, quam a se Varro gloriatur collatam esse Romanis.
Caput XXIV.— Qua ratione defendant Pagani, quod inter deos colant ipsa dona divina.
Caput XXVI.— De ludis scenicis, quos sibi dii celebrari a suis cultoribus exegerunt.
Caput XXVII.— De tribus generibus deorum, de quibus Scaevola pontifex disputavit.
Caput XXVIII.— An ad obtinendum dilatandumque regnum profuerit Romanis cultus deorum.
Caput XXIX.— De falsitate auspicii, quo Romani regni fortitudo et stabilitas visa est indicari.
Caput XXX.— Qualia de diis Gentium etiam cultores eorum se sentire fateantur.
Caput XXXIII.— Quod judicio et potestate Dei veri omnium regum atque regnorum ordinata sint tempora.
Caput II.— De geminorum simili dissimilique valetudine.
Caput IV.— De Esau et Jacob geminis, multum inter se morum et actionum qualitate disparibus.
Caput V.— Quibus modis convincantur mathematici vanam scientiam profiteri.
Caput VI.— De geminis disparis sexus.
Caput VII.— De electione diei quo uxor ducitur, quove in agro aliquid plantatur aut seritur.
Caput IX.— De praescientia Dei et libera hominis voluntate, contra Ciceronis definitionem.
Caput X.— An voluntatibus hominum aliqua dominetur necessitas.
Caput XI.— De universali providentia Dei, cujus legibus omnia continentur.
Caput XIV.— De resecando amore laudis humanae, quoniam justorum gloria omnis in Deo sit.
Caput XV.— De mercede temporali, quam Deus reddidit bonis moribus Romanorum.
Caput XVII.— Quo fructu Romani bella gesserint, et quantum his quos vicere, contulerint.
Caput XIX.— Quo inter se differant cupiditas gloriae, et cupiditas dominationis.
Caput XX.— Tam turpiter servire virtutes humanae gloriae, quam corporis voluptati.
Caput XXII.— Tempora exitusque bellorum ex Dei pendere judicio.
Caput XXIV.— Quae sit christianorum imperatorum, et quam vera felicitas.
Caput XXV.— De prosperitatibus, quas Constantino imperatori christiano Deus contulit.
Caput XXVI.— De fide et pietate Theodosii Augusti.
Caput Primum.— De his qui dicunt deos a se non propter praesentem vitam coli, sed propter aeternam.
Caput VI.— De theologia mythica, id est fabulosa, et de civili, contra Varronem.
Caput VII.— De fabulosae et civilis theologiae similitudine atque concordia.
Caput IX.— De officiis singulorum deorum.
Caput XI.— Quid de Judaeis Seneca senserit.
Caput II.— Qui sint dii selecti, et an ab officiis viliorum deorum habeantur excepti.
Caput V.— De Paganorum secretiore doctrina physicisque rationibus.
Caput VII.— An rationabile fuerit, Janum et Terminum in duo numina separari.
Caput IX.— De Jovis potestate, atque ejusdem cum Jano comparatione.
Caput X.— An Jani et Jovis recta discretio sit.
Caput XI.— De cognominibus Jovis, quae non ad multos deos, sed ad unum eumdemque referuntur.
Caput XII.— Quod Jupiter etiam Pecunia nuncupetur.
Caput XIV.— De Mercurii et Martis officiis.
Caput XV.— De stellis quibusdam, quas Pagani deorum suorum nominibus nuncuparunt.
Caput XVI.— De Apolline et Diana caeterisque selectis diis, quos partes mundi esse voluerunt.
Caput XVII.— Quod etiam ipse Varro opiniones suas de diis pronuntiarit ambiguas.
Caput XVIII.— Quae credibilior causa sit, qua error Paganitatis inoleverit.
Caput XIX.— De interpretationibus, quibus colendi Saturni ratio concinnatur
Caput XX.— De sacris Cereris Eleusinae.
Caput XXI.— De turpitudine sacrorum, quae Libero celebrabantur.
Caput XXII.— De Neptuno, et Salacia, ac Venilia.
Caput XXV.— Quam interpretationem de abscisione Atidis Graecorum sapientium doctrina repererit.
Caput XXVI.— De turpitudine sacrorum Matris magnae.
Caput XXVIII.— Quod doctrina Varronis de theologia in nulla sibi parte concordet.
Caput XXXV.— De hydromantia, per quam Numa, visis quibusdam daemonum imaginibus, ludificabatur.
Caput II.— De duobus philosophorum generibus, id est, Italico et Ionico, eorumque auctoribus.
Caput III.— De Socratica disciplina.
Caput VI.— De Platonicorum sensu in ea parte philosophiae, quae physica nominatur.
Caput VIII.— Quod etiam in morali philosophia Platonici obtineant principatum.
Caput IX.— De ea philosophia quae ad veritatem fidei christianae propius accessit.
Caput X.— Quae sit inter philosophicas artes religiosi excellentia christiani.
Caput XI.— Unde Plato eam intelligentiam potuerit acquirere, qua christianae scientiae propinquavit.
Caput XIII.— De sententia Platonis, qua definivit deos non esse nisi bonos amicosque virtutum.
Caput XVI.— Quid de moribus atque actionibus daemonum Apuleius Platonicus senserit.
Caput XVII.— An dignum sit eos spiritus ab homine coli, a quorum vitiis eum oporteat liberari.
Caput XIX.— De impietate artis magicae, quae patrocinio nititur spirituum malignorum.
Caput XX.— An credendum sit quod dii boni libentius daemonibus quam hominibus misceantur.
Caput XXII.— De abjiciendo cultu daemonum, contra Apuleium.
Caput XXV.— De his quae sanctis Angelis et hominibus possunt esse communia.
Caput XXVI.— Quod omnis religio Paganorum circa homines mortuos fuerit impleta.
Caput XXVII.— De modo honoris, quem Christiani martyribus impendunt.
Caput IV.— De perturbationibus quae animo accidunt, quae sit Peripateticorum Stoicorumque sententia.
Caput IX.— An amicitia coelestium deorum per intercessionem daemonum possit homini provideri.
Caput XI.— De opinione Platonicorum, qua putant animas hominum daemones esse post corpora.
Caput XIV.— An homines, cum sint mortales, possint vera beatitudine esse felices.
Caput XV.— De Mediatore Dei et hominum, homine Christo Jesu.
Caput XX.— De qualitate scientiae, quae daemones superbos facit.
Caput XXI.— Ad quem modum Dominus voluerit daemonibus innotescere.
Caput XXII.— Quid intersit inter scientiam sanctorum Angelorum, et scientiam daemonum.
Caput II.— De superna illuminatione quid Plotinus Platonicus senserit.
Caput IV.— Quod uni vero Deo sacrificium debeatur.
Caput VI.— De vero perfectoque sacrificio.
Caput X.— De theurgia, quae falsam purgationem animis daemonum invocatione promittit.
Caput XIII.— De miraculis quae per sanctorum Angelorum ministerium Deus verus operatur.
Caput XV.— De ministerio sanctorum Angelorum, quo providentiae Dei serviunt.
Caput XX.— De summo veroque sacrificio, quod ipse Dei et hominum Mediator effectus est.
Caput XXII.— Unde sit sanctis adversum daemones potestas, et unde cordis vera purgatio.
Caput XXIII.— De principiis, in quibus Platonici purgationem animae esse profitentur.
Caput XXIV.— De uno veroque principio, quod solum naturam humanam purgat et renovat.
Caput XXVI.— De inconstantia Porphyrii inter confessionem veri Dei et cultum daemonum fluctuantis.
Caput XXVII.— De impietate Porphyrii, qua etiam Apuleii transcendit errorem.
Caput XXX.— Quanta Platonici dogmatis Porphyrius refutaverit, et dissentiendo correxerit.
Caput XXXI.— Contra argumentum Platonicorum, quo animam humanam Deo asserunt esse coaeternam.
Caput III.— De auctoritate canonicae Scripturae, divino Spiritu conditae.
Caput VI.— Creationis mundi et temporum unum esse principium, nec aliud alio praeveniri.
Caput IX.— De Angelorum conditione quid secundum divina testimonia sentiendum sit.
Caput XV.— Quid sentiendum sit de eo quod scriptum est, Ab initio diabolus peccat.
Caput XIX.— Quid sentiendum videatur de eo quod scriptum est, Divisit Deus inter lucem et tenebras.
Caput XXIII.— De errore, in quo Origenis doctrina inculpatur.
Caput XXIV.— De Trinitate divina, quae per omnia opera sua significationis suae sparsit indicia.
Caput XXV.— De tripartita totius philosophiae disciplina.
Caput XXVII.— De essentia et scientia, et utriusque amore.
Caput XXX. De senarii numeri perfectione, qui primus partium suarum quantitate completur.
Caput XXXI.— De die septimo, in quo plenitudo et requies commendatur.
Caput XXXII.— De opinione eorum qui Angelorum creationem anteriorem volunt esse, quam mundi.
Caput Primum.— De una bonorum malorumque angelorum natura.
Caput V.— Quod in omni naturae specie ac modo laudabilis sit Creator.
Caput. VII.— Causam efficientem malae voluntatis non esse quaerendam.
Caput VIII.— De amore perverso, quo voluntas ab incommutabili bono ad commutabile bonum deficit.
Caput X.— De falsitate ejus historiae, quae multa millia annorum praeteritis temporibus adscribat.
Caput XII.— Quid respondendum sit his, qui primam conditionem hominis tardam esse causantur.
Caput XVI.— Quomodo intelligenda sit promissa homini a Deo vita aeterna ante tempora aeterna.
Caput XVIII.— Contra eos qui dicunt, ea quae infinita sunt nec Dei posse scientia comprehendi.
Caput XIX.— De saeculis saeculorum.
Caput XXI.— De conditione unius primi hominis, atque in eo generis humani.
Caput XXIII.— De natura humanae animae creatae ad imaginem Dei.
Caput XXIV.— An ullius vel minimae creaturae possint dici Angeli creatores.
Caput XXV.— Omnem naturam et omnem speciem universae creaturae nonnisi opere Dei formari.
Liber Decimus Tertius. In quo docetur, mortem in hominibus esse poenalem, ortamque ex Adami peccato.
Caput Primum.— De lapsu primi hominis, per quem est contracta mortalitas.
Caput VI.— De generalis mortis malo, quo animae et corporis societas separatur.
Caput VII.— De morte, quam non regenerati pro Christi confessione suscipiunt.
Caput VIII.— Quod in sanctis primae mortis pro veritate susceptio, secundae sit mortis absolutio.
Caput X.— De vita mortalium, quae mors potius quam vita dicenda est.
Caput XI.— An quisquam simul et vivens esse possit, et mortuus.
Caput XII.— Quam mortem primis hominibus Deus, si mandatum ejus transgrederentur, fuerit comminatus.
Caput XIII.— Praevaricatio primorum hominum, quam primam senserit poenam.
Caput XIV.— Qualis homo sit factus a Deo, et in quam sortem deciderit suae voluntatis arbitrio.
Caput XVII.— Contra eos qui asserunt, terrena corpora incorruptibilia fieri et aeterna non posse.
Caput II.— De vita carnali, quae non ex corporis tantum, sed etiam ex animi sit intelligenda vitiis.
Caput IV.— Quid sit secundum hominem, quidve secundum Deum vivere.
Caput VII.— Amorem et dilectionem indifferenter et in bono et in malo apud sacras Litteras inveniri.
Caput IX.— De perturbationibus animi, quarum affectus rectos habet vita justorum.
Caput XII.— De qualitate primi peccati per hominem admissi.
Caput XIII.— Quod in praevaricatione Adae ad opus malum voluntas praecessit mala.
Caput XIV.— De superbia transgressionis, quae ipsa fuit transgressione deterior.
Caput XV.— De justitia retributionis, quam primi homines pro sua inobedientia receperunt.
Caput XVII.— De nuditate primorum hominum, quam post peccatum turpem pudendamque viderunt.
Caput XVIII.— De pudore concubitus, non solum vulgari, sed etiam conjugali.
Caput XX.— De vanissima turpitudine Cynicorum.
Caput XXII.— De copula conjugali a Deo primitus instituta, atque benedicta.
Caput XXV. De vera beatitudire, quam temporalis vita non obtinet.
Caput XXVIII.— De qualitate duarum civitatum, terrenae atque coelestis.
Caput Primum.— De duobus ordinibus generationis humanae in diversos fines ab initio procurrentis.
Caput II.— De filiis carnis, et filiis promissionis.
Caput III.— De sterilitate Sarrae, quam Dei gratia fecundavit.
Caput IV.— De terrenae civitatis vel concertatione, vel pace.
Caput VII.— De causa et pertinacia sceleris Cain, quem a facinore concepto nec Dei sermo revocavit.
Caput VIII.— Quae ratio fuerit, ut Cain inter principia generis humani conderet civitatem.
Caput IX.— De longa vita hominum, quae fuit ante diluvium, et de ampliore humanorum corporum forma.
Caput X.— De differentia qua inter hebraeos et nostros codices videntur annorum numeri dissonare.
Caput XI.— De annis Mathusalem, cujus aetas quatuordecim annis diluvium videtur excedere.
Caput XVII.— De duobus ex uno genitore procreatis patribus atque principibus.
Caput XIX.— De significatione quae in Enoch translatione monstratur.
Caput XXV.— De ira Dei, quae incommutabilem tranquillitatem nulla inflammatione perturbat.
Caput XXVI.— Quod arca quam Noe jussus est facere, in omnibus Christum Ecclesiamque significet
Liber Decimus Sextus. In cujus priore parte
Caput II.— Quid in filiis Noe prophetice fuerit praefiguratum.
Caput III.— De generationibus trium filiorum Noe.
Caput IV.— De diversitate linguarum, principioque Babylonis.
Caput V.— De descensione Domini ad confundendam linguam aedificantium turrem.
Caput VI.— Qualis intelligenda sit esse locutio, qua Deus Angelis loquitur.
Caput VIII.— An ex propagine Adam vel filiorum Noe quaedam genera hominum monstrosa prodierint.
Caput X.— De generatione Sem, in cujus progenie tendens ad Abraham civitatis Dei ordo dirigitur.
Caput XII.— De articulo temporis in Abraham, a quo sanctae successionis novus ordo contexitur.
Caput XIV.— De annis Tharae, qui in Charra vitae suae tempus implevit.
Caput XV.— De tempore profectionis Abrahae, qua secundum praeceptum Dei exiit de Charra.
Caput XVI.— De ordine et qualitate promissionum Dei, quae ad Abraham factae sunt.
Caput XVIII.— De iterato alloquio Dei ad Abraham, quo ei et semini ejus Chanaan terra promittitur.
Caput XX.— De secessione Lot et Abrahae, quae illis salva charitate complacuit.
Caput XXV.— De Agar ancilla Sarrae. quam eadem Sarra Abrahae voluit esse concubinam.
Caput XXXI.— De Isaac secundum promissionem nato, cui nomen ex risu utriusque parentis est inditum.
Caput XXXIII.— De Rebecca nepte Nachor, quam Isaac accepit uxorem.
Caput XXXIV.— Quid intelligendum sit in eo quod Abraham post mortem Sarrae accepit uxorem Cethuram.
Caput XXXV.— De geminis adhuc in utero Rebeccae matris inclusis quid indicaverit divina responsio.
Caput XXXVII.— De his quae in Esau et Jacob mystice praefigurabantur.
Caput XXXIX.— Quae ratio fuerit ut Jacob etiam Israel cognominaretur.
Caput XLI.— De benedictione, quam Jacob in Judam filium suum promisit.
Caput XLII.— De filiis Joseph, quos Jacob prophetica manuum suarum transmutatione benedixit.
Caput Primum.— De temporibus Prophetarum.
Caput XIV.— De studio David in dispositione mysterioque Psalmorum.
Caput XIX.— De Psalmo sexagesimo octavo, in quo Judaeorum pertinax infidelitas declaratur.
Caput XXI.— De regibus post Salomonem, sive in Juda, sive in Israel.
Caput Primum.— De his quae usque ad tempora Salvatoris decem et septem voluminibus disputata sunt.
Caput IV.— De temporibus Jacob et filii ejus Joseph.
Caput V.— De Api rege Argivorum, quem Aegyptii Serapim nominatum divino honore coluerunt.
Caput VI.— Quo regnante apud Argivos, quove apud Assyrios, Jacob in Aegypto sit mortuus.
Caput VII.— Quorum regum tempore Joseph in Aegypto defunctus sit.
Caput IX.— Quando Atheniensium civitas sit condita, et quam causam nominis ejus Varro perhibeat.
Caput X.— Quid Varro tradat de nuncupatione Areopagi, et de diluvio Deucalionis.
Caput XIV.— De theologicis poetis.
Caput XVII.— De incredibilibus commutationibus hominum quid Varro tradiderit.
Caput XIX.— Quod eo tempore Aeneas in Italiam venerit, quo Labdon Judex praesidebat Hebraeis.
Caput XX.— De successione ordinis regii apud Israelitas post Juidcium tempora.
Caput XXI.— De regibus Latii, quorum primus Aeneas, et duodecimus Aventinus dii facti sunt.
Caput XXVIII.— De his quae ad Evangelium Christi pertinent, quid Osee et Amos prophetaverint.
Caput XXIX.— Quae ab Isaia de Christo et Ecclesia sint praedicta.
Caput XXX.— Quae Michaeas, et Jonas et Joel novo Testamento congruentia prophetaverint.
Caput XXXI.— Quae in Abdia, in Naum, et Ambacu de salute mundi in Christo praenuntiata reperiantur.
Caput XXXII.— De prophetia quae in Oratione Ambacu et Cantico continetur.
Caput XXXIV.— De prophetia Danielis et Ezechielis, quae in Christum Ecclesiamque concordat.
Caput XXXV.— De trium prophetarum vaticinio, id est, Aggaei, Zachariae et Malachiae.
Caput XXXVI.— De Esdra et libris Machabaeorum.
Caput XXXVII.— Quod prophetica auctoritas omni origine gentilis philosophiae inveniatur antiquior.
Caput XXXIX.— De hebraicis litteris, quae nunquam in suae linguae proprietate non fuerint.
Caput LI.— Quod etiam per haereticorum dissensiones fides catholica roboretur.
Caput LIII.— De tempore novissimae persecutionis occulto.
Caput V.— De sociali vita, quae cum maxime expetenda sit, multis offensionibus saepe subvertitur.
Caput VI.— De errore humanorum judiciorum, cum veritas latet.
Caput X.— Quis fructus sanctis de superata hujus vitae tentatione paratus sit
Caput IX.— De beatitudine pacis aeternae, in qua sanctis finis est, id est vera perfectio.
Caput XVI.— De aequo jure dominandi
Caput XVII.— Unde coelestis societas cum terrena civitate pacem habeat, et unde discordiam.
Caput XVIII.— Quam diversa sit Academiae novae ambiguitas a constantia fidei christianae.
Caput XIX.— De habitu et moribus populi christiani.
Caput XX.— Quod cives sanctorum in vitae hujus tempore spe beati sint.
Caput XXII.— An verus sit Deus, cui Christiani serviunt, cui soli debeat sacrificari.
Caput XXIII.— Quae Porphyrius dicat oraculis deorum responsa esse de Christo.
Caput XXV.— Quod non possint ibi verae esse virtutes, ubi non est vera religio.
Caput XXVIII.— In quem finem venturus sit exitus impiorum.
Caput V.— Quibus sententiis Domini Salvatoris divinum judicium futurum in fine saeculi declaretur.
Caput VI.— Quae sit prima resurrectio, quae secunda.
Caput VIII.— De alligatione et solutione diaboli.
Caput XIII.— An tempus persecutionis Antichristi mille annis annumerandum sit
Caput XV.— Qui sint mortui, quos ad judicium exhibuit mare, vel quos mors et inferi reddiderunt.
Caput XVI.— De coelo novo, et terra nova.
Caput XVII.— De Ecclesiae glorificatione sine fine post finem
Caput XVIII.— Quid apostolus Petrus de novissimo Dei judicio praedicarit.
Caput XX.— Quid idem apostolus in prima ad eosdem Epistola de resurrectione mortuorum docuerit.
Caput XXI.— Quid Isaias propheta de mortuorum resurrectione et de retributione judicii sit locutus.
Caput XXII.— Qualis futura sit egressio sanctorum ad videndas poenas malorum.
Caput XIV.— In Psalmis Davidicis quae de fine saeculi hujus et novissimo Dei judicio prophetentur.
Caput XXVII.— De separatione bonorum et malorum, per quam novissimi judicii discretio declaratur.
Caput II.— An possint corpora in ustione ignis esse perpetua.
Caput III.— An consequens sit ut corporeum dolorem sequatur carnis interitus.
Caput V.— Quanta sint quorum ratio nequeat agnosci et tamen eadem vera esse non sit ambiguum.
Caput VII.— Quod in rebus miris summa credendi ratio sit omnipotentia Creatoris.
Caput IX.— De gehenna, et aeternarum qualitate poenarum.
Caput XIV.— De poenis temporalibus istius vitae, quibus subjecta est humana conditio.
Caput XVI.— Sub quibus gratiae legibus omnes regeneratorum habeantur aetates.
Caput XVII.— De his qui putant nullorum hominum poenas in aeternum esse mansuras.
Caput Primum.— De conditione Angelorum et hominum.
Caput II.— De aeterna Dei et incommutabili voluntate.
Caput III.— De promissione aeternae beatitudinis sanctorum et perpetuis suppliciis impiorum.
Caput V.— De resurrectione carnis, quam quidam mundo credente non credunt.
Caput VII.— Quod ut mundus in Christum crederet, virtutis fuerit divinae, non persuasionis humanae.
Caput XIII.— An abortivi non pertineant ad resurrectionem, si pertinent ad numerum mortuorum.
Caput XV.— An ad Dominici corporis modum omnium mortuorum resurrectura sint corpora.
Caput XVI.— Qualis intelligenda sit sanctorum conformatio ad imaginem Filii Dei.
Caput XVII.— An in suo sexu resuscitanda atque mansura sint corpora feminarum.
Caput XXI.— De novitate corporis spiritualis, in quam sanctorum caro mutabitur.
Caput XXIV.— De bonis quibus etiam hanc vitam damnationi obnoxiam Creator implevit.
Caput XXIX.— De qualitate visionis, qua in futuro saeculo sancti Deum videbunt.
Caput XXX.— De aeterna felicitate civitatis Dei, sabbatoque perpetuo.
Appendix Tomi Septimi Operum Sancti Augustini. Exhibentur scriptiones aliquot De Stephani Martyris Detectione, Translatione Et Miraculis, Scilicet: Av
Epistola Aviti Ad Palchonium, De Reliquiis Sancti Stephani, Et De Luciani Epistola A Se E Graeco In Latinum Versa .
((Epistola Luciani Ad Omnem Ecclesiam. ))
((Epistola Luciani Ad Omnem Ecclesiam. ))
Admonitio In Subsequentem Epistolam.
Epistola Luciani Ad Omnem Ecclesiam, De Revelatione Corporis Stephani Martyris Primi Et Aliorum.
Ex Editis Ulim. Et Lov. Et Recognita Ad Plures Mss.
Ex Floriacensi Codice Et Aliis Mss.
Admonitio In Epistolam Anastasii Et In Subsequentem Scripturam.
Admonitio In Epistolam Anastasii Et In Subsequentem Scripturam.
Epistola Anastasii Ad Landuleum, De Scriptura Translationis Protomartyris Stephani, Quam E Graeco In Latinum Vertit.
Scriptura De Translatione Sancti Stephani De Jerusalem In Urbem Byzantium.
Scriptura De Translatione Sancti Stephani De Jerusalem In Urbem Byzantium.
Epistola Severi Ad Omnem Ecclesiam, De Virtutibus Ad Judaeorum Conversionem In Minoricensi Insula Factis In Praesentia Reliquiarum Sancti Stephani .
De Miraculis Sancti Stephani Protomartyris Libri duo.
De Miraculis Sancti Stephani Protomartyris Libri duo.
Admonitio In Subsequentes Libros.
Caput Primum.— De ampulla sanguinis famulae Dei per somnium ostensa.
Caput II.— Ubi virgini sanctus Stephanus apparuit.
Caput III.— De muliere caeca, quae pallam cum reliquiis contigit, et visum recepit.
Caput V.— De muliere quae pro marito suo sanctum Stephanum invocavit, et exaudita est.
Caput VII.— Ubi prohibuit sanctus episcopum, ne reliquias suas transferre praesumeret.
Caput VIII.— De caeco qui capsellam reliquiarum tetigit, et visum recepit.
Caput IX.— De duobus catenatis per gloriosum Stephanum liberatis.
Caput. X.— De reo soluto, et per meritum sancti Stephani sanato.
Caput XI.— Ubi paralyticus meruit sanitatem.
Caput XII.— Ubi quidam paralysi linguae et pedum liberatus est.
Caput XIII.— Ubi caecus Pisitanus lumen recepit oculorum.
Caput Primum.— Allocutio de libro altero ad praecedentem adjungendo.
Caput V.— De dispensatore pecuniae publicae Carthaginis liberato.
Index Rerum Quae In Hoc Tomo Septimo Continentur.
Caput XXIV.— Contra eorum sensum, qui in judicio Dei omnibus reis propter sanctorum preces putant esse parcendum.
1. Hoc autem et adversus eos valet, qui suas agentes causas contra Dei venire verba, velut misericordia majore conantur; ut ideo videlicet vera sint, quia ea quae dixit homines esse passuros, pati digni sunt, non quia passuri sunt. Donabit enim eos, inquiunt, precibus sanctorum suorum, etiam tunc tanto magis orantium pro inimicis suis, quanto sunt utique sanctiores, eorumque efficacior est oratio, et exauditione 0737 Dei dignior, jam nullum habentium omnino peccatum. Cur ergo eadem perfectissima sanctitate, et cuncta impetrare valentibus mundissimis et misericordissimis precibus, etiam pro angelis non orabunt, quibus paratus est ignis aeternus, ut Deus sententiam suam mitiget, et reflectat in melius, eosque ab illo igne faciat alienos? An erit forsitan quisquam, qui et hoc futurum esse praesumat, affirmans etiam sanctos Angelos simul cum sanctis hominibus, qui tunc aequales erunt Angelis Dei, pro damnandis et angelis et hominibus oraturos, ut misericordia non patiantur, quod veritate merentur pati? Quod nemo sanae fidei dixit, nemo dicturus est. Alioqui nulla causa est, cur non etiam nunc pro diabolo et angelis ejus oret Ecclesia, quam Magister Deus pro inimicis suis jussit orare. Haec igitur causa, qua fit ut nunc Ecclesia non oret pro malis angelis, quos suos esse novit inimicos, eadem ipsa causa est, qua fiet ut in illo tunc judicio etiam pro hominibus aeterno igne cruciandis, quamvis perfecta sit sanctitate, non oret. Nunc enim propterea pro eis orat, quos in genere humano habet inimicos, quia tempus est poenitentiae fructuosae. Nam quid maxime pro eis orat, nisi ut det illis Deus, sicut dicit Apostolus, poenitentiam, et resipiscant de diaboli laqueis, a quo captivi tenentur secundum ipsius voluntatem (II Tim. II, 25, 26) ? Denique si de aliquibus ita certa esset, ut qui sint illi, etiam nosset, qui licet adhuc in hac vita sint constituti, tamen praedestinati sunt in aeternum ignem ire cum diabolo; tam pro eis non oraret, quam nec pro ipso. Sed quia de nullo certa est, orat pro omnibus duntaxat hominibus inimicis suis in hoc corpore constitutis: nec tamen pro omnibus exauditur. Pro his enim solis exauditur, qui, etsi adversantur Ecclesiae, ita sunt tamen praedestinati, ut pro eis exaudiatur Ecclesia, et filii efficiantur Ecclesiae. Si qui autem usque ad mortem habebunt cor impoenitens, nec ex inimicis convertentur in filios, numquid jam pro eis, id est, pro talium defunctorum spiritibus, orat Ecclesia? Quid ita, nisi quia jam in parte diaboli computatur qui, dum esset in corpore, non est translatus in Christum?
2. Eadem itaque causa est, cur non oretur tunc pro hominibus aeterno igne puniendis, quae causa est, ut neque nunc, neque tunc oretur pro angelis malis: quae itidem causa est, ut quamvis pro hominibus , tamen jam nec nunc oretur pro infidelibus impiisque defunctis . Nam pro defunctis quibusdam, vel ipsius 0738 Ecclesiae, vel quorumdam piorum exauditur oratio: sed pro his quorum in Christo regeneratorum nec usque adeo vita in corpore male gesta est, ut tali misericordia judicentur digni non esse, nec usque adeo bene, ut talem misericordiam reperiantur necessariam non habere. Sicut etiam facta resurrectione mortuorum non deerunt quibus post poenas, quas patiuntur spiritus mortuorum, impertiatur misericordia, ut in ignem non mittantur aeternum. Neque enim de quibusdam veraciter diceretur, quod non eis remittatur neque in hoc saeculo, neque in futuro (Matth. XII, 32) , nisi essent quibus, etsi non in isto, tamen remittetur in futuro. Sed cum dictum fuerit a Judice vivorum atque mortuorum, Venite, benedicti Patris mei, possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi: et aliis e contrario, Discedite a me, maledicti, in ignem aeternum, qui paratus est diabolo, et angelis ejus; et, Ibunt isti in supplicium aeternum, justi autem in vitam aeternam (Id. XXV, 34, 41, 46) : nimiae praesumptionis est dicere, cuiquam eorum aeternum supplicium non futurum, quos Deus ituros in supplicium dixit aeternum, ut per hujus praesumptionis persuasionem facere, ut de ipsa quoque vita vel desperetur vel dubitetur aeterna.
3. Nemo itaque sic intelligat Psalmum canentem, Numquid obliviscetur misereri Deus, aut continebit in ira sua miserationes suas (Psal. LXXVI, 10) ? ut opinetur de hominibus bonis veram, de malis falsam, aut de bonis hominibus et malis angelis veram, de malis autem hominibus falsam Dei esse sententiam. Hoc enim quod ait Psalmus, ad vasa misericordiae pertinet, et ad filios promissionis, quorum erat unus etiam ipse Propheta; qui cum dixisset, Numquid obliviscetur misereri Deus, aut continebit in ira sua miserationes suas? continuo subjecit, Et dixi, Nunc coepi, haec est immutatio dexterae Excelsi (Ibid. 11) . Exposuit profecto quid dixerit, Numquid continebit in ira sua miserationes suas? Ira enim Dei est etiam ista vita mortalis, ubi homo vanitati similis factus est, et dies ejus velut umbra praetereunt (Psal. CXLIII, 4) . In qua tamen ira non obliviscitur misereri Deus, faciendo solem suum oriri super bonos et malos, et pluendo super justos et injustos; ac sic non continet in ira sua miserationes suas (Matth. V, 45) : maximeque in eo quod expressit hic Psalmus, dicendo, Nunc coepi, haec est immutatio dexterae Excelsi; quoniam in hac ipsa aerumnosissima vita, quae ira Dei est, vasa misericordiae mutat in melius, quamvis adhuc in hujus corruptionis miseria maneat ira ejus, quia nec in ipsa ira sua continet miserationes suas. Cum ergo isto modo compleatur divini illius cantici veritas, non est eam necesse etiam illic intelligi, ubi non pertinentes ad civitatem Dei sempiterno supplicio punientur. Sed 0739 quibus placet istam sententiam usque ad illa impiorum tormenta protendere, saltem sic intelligant, ut, manente in eis ira Dei, quae in aeterno est pronuntiata supplicio, non contineat Deus in hac ira sua miserationes suas, et faciat eos non tanta quanta digni sunt poenarum atrocitate cruciari; non ut eas poenas vel nunquam subeant, vel aliquando finiant, sed ut eas mitiores quam merita sunt eorum levioresque patiantur. Sic enim et ira Dei manebit, et in ipsa ira sua miserationes suas non continebit. Quod quidem non ideo confirmo, quoniam non resisto.
4. Caeterum eos qui putant minaciter potius quam veraciter dictum, Discedite a me, maledicti, in ignem aeternum; et, Ibunt isti in supplicium aeternum (Matth. XXV, 41, 46) ; et, Cruciabuntur in saecula saeculorum (Apoc. XX, 10) , et, Vermis eorum non morietur, et ignis non exstinguetur (Isai. LXVI, 24) , et caetera hujusmodi, non tam ego, quam ipsa Scriptura divina planissime atque plenissime redarguit ac refellit. Ninivitae quippe in hac vita egerunt poenitentiam (Jonae III, 7) ; et ideo fructuosam, velut in hoc agro seminantes, in quo Deus voluit cum lacrymis seminari, quod postea cum laetitia meteretur (Psal. CXXV, 6) : et tamen quis negabit, quod Dominus praedixit, in eis fuisse completum, nisi parum advertat, quemadmodum peccatores Deus non solum iratus, verum etiam miseratus evertat? Evertuntur enim peccatores duobus modis, aut sicut Sodomitae, ut pro peccatis suis ipsi homines puniantur, aut sicut Ninivitae, ut ipsa hominum peccata poenitendo destruantur. Factum est ergo quod praedixit Deus: eversa est Ninive quae mala erat, et bona aedificata est quae non erat. Stantibus enim moenibus atque domibus, eversa est civitas in perditis moribus . Ac sic quamvis Propheta fuerit contristatus, quia non est factum quod illi homines timuerunt illo prophetante venturum (Jonae IV, 1-3) : factum est tamen quod fuerat Deo praesciente praedictum; quoniam noverat qui praedixit, quomodo in melius esset implendum.
5. Ut autem noverint isti in perversum misericordes quo pertineat quod scriptum est, Quam multa multitudo dulcedinis tuae, Domine, quam abscondisti timentibus te! legant quod sequitur, perfecisti autem sperantibus in te (Psal. XXX, 20) . Quid est, Abscondisti timentibus, perfecisti sperantibus, nisi quia illis qui timore poenarum suam volunt justitiam constituere quae in lege est, non est justitia Dei dulcis (Rom. X, 3) , quia nesciunt eam? Non enim gustaverunt eam. In se namque sperant, non in ipso: et ideo eis abconditur multitudo dulcedinis Dei; quoniam timent quidem Deum, sed illo timore servili, qui non est in charitate, quia perfecta charitas foras mittit timorem (I Joan. IV, 18) . Ideo sperantibus in eum perficit dulcedinem suam, inspirando eis charitatem suam, ut timore casto, non quem charitas foras mittit, sed permanente in saeculum saeculi (Psal. XVIII, 10) , cum gloriantur, in Domino glorientur. Justitia quippe Dei Christus est, 0740 qui factus est nobis, sicut dicit Apostolus, sapientia a Deo, et justitia; et sanctificatio, et redemptio: ut quemadmodum scriptum est, Qui gloriatur, in Domino glorietur (I Cor. I, 30 et 31) . Hanc Dei justitiam, quam donat gratia sine meritis, nesciunt illi qui suam justitiam volunt constituere, et ideo justitiae Dei, quod Christus est, non sunt subjecti (Rom. X, 3) . In qua justitia est multa multitudo dulcedinis Dei, propter quam dicitur in Psalmo, Gustate, et videte quam dulcis est Dominus (Psal. XXXIII, 9) . Et hanc quidem in hac peregrinatione gustantes, non ad satietatem sumentes, esurimus eam potius ac sitimus, ut ea postea saturemur, cum videbimus eum sicuti est (I Joan. III, 2,) , et implebitur quod scriptum est, Saturabor, cum manifestabitur gloria tua (Psal. XVI, 15) . Ita perficit Christus multam multitudinem dulcedinis suae sperantibus in eum. Porro autem si eam, quam illi putant, dulcedinem suam Deus abscondit timentibus eum qua non est impios damnaturus, ut hoc nescientes et damnari timentes recte vivant, ac sic possint esse qui orent pro non recte viventibus; quomodo eam perficit sperantibus in eum, quandoquidem, sicut somniant, per hanc dulcedinem non damnaturus est eos, qui non sperant in eum? Illa igitur ejus dulcedo quaeratur quam perficit sperantibus in eum, non quam perficere putatur contemnentibus et blasphemantibus cum. Frustra itaque homo post hoc corpus inquirit, quod in hoc corpore sibi comparare neglexit .
6. Illud quoque apostolicum, Conclusit enim Deus omnes in infidelitate, ut omnium misereatur: non ideo dictum est; quod neminem sit damnaturus: sed superius apparet unde sit dictum. Nam cum de Judaeis postea credituris Apostolus loqueretur ad Gentes, ad quas utique jam credentes conscribebat epistolas: Sicut enim vos, inquit, aliquando non credidistis Deo, nunc autem misericordiam consecuti estis illorum incredulitate; sic et hi nunc non crediderunt in vestra misericordia, ut et ipsi misericordiam consequantur (Rom. XI, 31, 32) . Deinde subjecit, unde isti sibi errando blandiuntur, atque ait, Conclusit enim Deus omnes in infidelitate, ut omnium misereatur. Quos omnes, nisi de quibus loquebatur, tanquam dicens, et vos et illos? Deus ergo et Gentiles et Judaeos, quos praescivit et praedestinavit conformes imaginis Filii sui (Id. VIII, 29) , omnes in infidelitate conclusit: ut de amaritudine infidelitatis suae poenitendo confusi, et ad dulcedinem misericordiae Dei credendo conversi, clamarent illud in Psalmo, Quam multa multitudo dulcedinis tuae. Domine, quam abscondisti timentibus te, perfecisti autem sperantibus, non in se, sed in te! Omnium itaque miseretur vasorum misericordiae. Quid est, omnium? Et eorum scilicet quos ex Gentibus, et eorum quos ex Judaeis praedestinavit, vocavit, justificavit, glorificavit; 0741 non omnium hominum, sed istorum omnium neminem damnaturus.