87

2.83 (ρπγ΄) Ἐν ὕλῃ μέν δεσμευθεῖσα φλόξ, φωτοφόρος καθίσταται· ἐξ ὕλης δέ λυθεῖσα ψυχή, θεοφόρος εὑρίσκεται. Κἀκείνη μέν αἴρεσθαι πέφυκεν ἄχρι τοῦ ὑπεκκαύματος· αὕτη δέ, μέχρι τοῦ κατά τόν θεῖον ἔρωτα συμπεράσματος.

2.84 (ρπδ΄) Ἡ τελείως ἑαυτήν ἀρνησαμένη ψυχή, καί ὁλικῶς ἀνατεθεῖσα πρός εὐχήν, αὕτη οὐχ ὅτε βούλεται κάτω γίνεται, ἄνωθεν εὑρισκομένη τῆς κτίσεως· ἀλλ᾿ ὅτε δίκαιον εἶναι δόξει τῷ πάντα σταθμῷ καί μέτρῳ διεξάγοντι τά ἡμέτερα.

2.85 (ρπε΄) Ὅταν ἐξ ψυχῆς μέν ἡ ἀκηδία ἀπελαθῇ· ἐκ διανοίας δέ ἡ πονηρία ἐκτιναχθῇ, τότε ὁ νοῦς γυμνός γινόμενος τῇ ἁπλότητι, ζωῇ τε τῇ ἀτέχνῳ καί δίχα παντός τοῦ κατά τήν αἰσχύνην ἐπικαλύμματος, καί τοῦ κατά τήν φανητίαν προβλήματος, ᾆσμα μέν ᾄδει καί οὗτος καινόν τῷ Θεῷ· εὐχαριστεῖ δέ μέλος ἀνακρουόμενος ἐν εὐφροσύνῃ, τῷ τῆς μελλούσης τά ἐγκαίνια προερτάζειν βιώσεως.

2.86 (ρπστ΄) Ὅταν τινάς θειοτέρας ἐνεργείας ἐνεργεῖσθαι ἄρξηται ἡ εὐχομένη ψυχή, τότε καί αὐτή κατά τήν ἐν ᾌσμασι Νύμφην, πρός τάς ὁμοιοτρόπους τοιαῦτα ὑποφωνεῖ· Ἀδελφιδός μου ἀπέστειλε τήν χεῖρα αὐτοῦ ἀπό τῆς ὀπῆς, καί ἡ κοιλία μου ἐθροήθη ἐπ᾿ αὐτόν.

2.87 (ρπζ΄) Καί στρατιώτης ἐκ τοῦ πολέμου ἐπαναλύσας, 1445 τό βάρος τῶν ὅπλων ἀποσκευάζεται· καί πρακτικός τούς λογισμούς, εἰς θεωρίαν ἐρχόμενος· οὔτε γάρ ἐκεῖνος εἰ μή ἐν πολέμῳ χρείαν ἔχει τῶν ὅπλων, οὔτε οὗτος τῶν λογισμῶν.

(15∆_384> 2.88 (ρπη΄) Οἱ μέν πρακτικοί ὡς ἔχουσι θέσεως θεωροῦσι τά σώματα· οἱ δέ θεωρητικοί, ὡς ἔχουσι φύσεως· μόνοι δέ τούς λόγους ἀμφοτέρων ὁρῶσιν οἱ γνωστικοί.

2.89 (ρπθ΄) Ἐν μέν τοῖς λόγοις τῶν σωμάτων, γινώσκονται τά ἀσώματα· ἐν ἀσωμάτοις δέ, λόγος ὁ ὑπερούσιος, πρός ὅν ἐπείγεται πᾶσα σπουδαία ἀναλῦσαι ψυχή.

2.90 (ρƒ΄) Οἱ λόγοι τῶν σωμάτων, ὡς ὀστᾶ εἰσι τοῖς αἰσθητοῖς ἐπικαλυπτόμενοι, οὕς ἴδῃ οὐδείς, τῶν ἔξω μή γενομένων τῆς προσπαθείας τῶν αἰσθητῶν.

2.91 (ρƒα΄) Ἀποτίθεται καί στρατιώτης τά ὅπλα, καταλείψας τόν πόλεμον· καί θεωρητικός τούς λογισμούς, ἀναλύων πρός Κύριον.

2.92 (ρƒβ΄) Καί στρατηγός ἐν πολέμῳ σκύλων διαμαρτάνων, ἐν ἀθυμίᾳ καθίσταται· καί πρακτικός ἐν εὐχῇ, θεωρίας πνευματικῆς.

2.93 (ρƒγ΄) Ἔλαφος μέν ἐπί σωματικῶν ὑδάτων τρέχει πηγάς, ὑπό [ὄφεως] θηρός ὡς ὁ δηχθείς· ψυχή δέ, ἡ τῷ γλυκυτάτῳ βέλει τρωθεῖσα τῷ τῆς εὐχῆς, ἐπί ἀσωμάτων αὐγάς.

2.94 (ρƒδ΄) Οὔτε σωματικός ὀφθαλμός τόν κόκκον τοῦ σίτου ἰδεῖν δύναται, οὔτε νοῦς πρακτικός τήν φύσιν τήν ἑαυτοῦ, εἰ μή γυμνωθῇ, ἐκεῖνος μέν, ἐλύτρου, οὗτος δέ, σχέσεως τῆς περικαλυπτούσης αὐτόν.

2.95 (ρƒε΄) Κρύπτοναι ἀστέρες μέν, ἡλίου ἀνατολῇ· λογισμοί δέ ἐκλιμπάνουσι, τοῦ νοῦ πρός τήν οἰκείαν βασιλείαν ἐπαναστρέφοντος.

(15∆_386> 2.96 (ρƒστ΄) Μετά τό τέλος τῆς πρακτικῆς, αἱ πνευματικαί θεωρίαι περιχυθεῖσαι τῷ νῷ, οἷά τινες ἀκτῖνες ἡλίου αἱ τοῦ ὁρίζοντος ὑπερκύψασαι, δοκοῦσιν ἔξωθεν αὐτοῦ προσβάλλειν, οἰκεῖαι οὖσαι, καί διά καθαρότητα ἐκεῖνον περιπτυσσόμεναι.

2.97 (ρƒζ΄) Τοιαῦτα καί νοῦς θεωρητικός ἐκλαλεῖν δύναται, ὅτε ἄνωθεν ἀπ᾿ οὐρανοῦ καταβῇ, φύσεως ἀνάγκαις ἐπικλιθείς· οἷα καί ὁ φθεγξάμενος· Θείου κάλλους τί ὑπάρχει θαυμασιώτερον; καί τίς ἔννοια τῆς τοῦ Θεοῦ μεγαλοπρεπείας χαριεστέρα; Ποῖος δέ οὕτω πόθος δριμύς καί ἀφόρητος, ὡς ὁ ἀπό Θεοῦ ἐγγινόμενος τῇ ἀπό πάσης κακίας κεκαθαρμένῃ ψυχῇ, καί ἀπό διαθέσεως λεγούσῃ, ὅτι Τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ;