praecipuae rationes, quare Deus optimus maximus religionem minorum suae concesserit ecclesiae.

Sex

praecipuae rationes, quare Deus optimus maximus religionem minorum suae concesserit ecclesiae.

"Opusculum hoc" ait Waddingus " in lacera et vetusta charta pergamena mihi occurrit eo modo, quo transcripsi, in bibliotheca minorum convent. Assis., sed in Firmamento trium ordinum fol. 22. in manuali minorum et aliis vetustis codicibus aliter babetur, saepiusque ipsius Francisci et b. Clarae fit mentio, tanquam qui in testimonium vel in exemplum adducantur. Qui excusis his etiam satis vetustis adhaeserit libris, non immerito affirmabit alterius a Francisco hoc esse opusculum. "

Fratres minores dati et vocati sunt a Deo praecipue, ut repraesentent Christum Jesum Dominum nostrum et tanta ipsius beneficia, tunc a mundo quasi oblita et contempta vel neglecta, in memoriam Christianorum reducant. Et propter haec ab ipso Filio Domino nostro Jesu Christo postulati sunt a Deo patre suo.

Et primo dati sunt, ut verbo et facto sint testes et imitatores praecipui suae altissimae paupertatis per omnimodam abdicationem proprietatis et indebitae affectionis ac pauperem et humilem usum rerum omnium temporalium, quia sanctae paupertatis virtus et affectus quasi ab omnibus ubique deserta et repudiata ac contempta videbatur, adeo, quod amplius non inveniebat, ubi perfecte et integre requiesceret pes ejus.

Secundo, ut verbo et facto sint testes et imitatores suae excellentissimae et perfectissimae obedientiae, qua non solum Deo Patri suo obediens factus est pro nobis usque ad mortem crucis et etiam parentibus suis, sibi longe

inferioribus, videlicet sacratissimae Virgini matri suae et beato Joseph patri putativo subditus esse voluit, sed, quod majus est, malis etiam principibus et sacerdotibus obedire voluit et docuit obedire, cum censum caesari reddidit et reddendum jussit et cum de scribis et pharisaeis malis populum regentibus dixit: "Quaecunque dixerint vobis, facite, opera autem eorum nolite facere; " quia, quanto contemptibilior praesidet, tanto magis obedientia subditi placet, et obediens meretur, maxime, si talis obediens non sit causa promotionis nec continuationis talis mali et insufficientis praelati. Et perfectissimus ac evangelicus obediendi modus et gradus est, obedire propter Deum talibus et aliis non solum in his, quae quis promisit ex regula observare, sed etiam in omnibus, quae non sunt contraria animae et regulae suae, sine alia limitatione vel repressione facultatis aut jurisdictionis vel obedientiae regularium praelatorum suorum.

Tertio, ut sint testes et imitatores despectus et humilitatis Christi per contemptum omnium bonorum et promotionum ac vanitatum mundi et per veram abjectionem, mortificationem et contemptum sui ipsorum propter Deum.

Quarto, ut sint testes et sequaces verbo et opere suae tantae charitatis et affectionis ad salutem omnium animarum per mundum discurrendo ac verbo et exemplo praedicando atque animas, ipsius Christi pretioso sanguine redemptas, ad ipsum verum Creatorem et pastorem ac redemptorem animarum ducendo.

Quinto, ut sint testes et imitatores suae sobrietatis, poenitentiae, mititatis, condescendentiae et misericordiae atque puritatis per moderatam abstinentiam et jejunia ac labores et per piam ac charitativam condescensionem et sublevationem afflictorum et receptionem ac sanationem infirmorum peccatorum ac corporis et animae nitiditatem ac puritatem.

Sexto, ut sint testes et speciales contemplatores et imitatores ac praedicatores suae tantae passionis ac mortis et beneficiorum tantorum suae benedictae incarnationis vitae et mortis ipsius et tantae nostrae redemptionis non solum per jugem et frequentem meditationem et recordationem tantorum dolorum interiorum et exteriorum ipsius et piissimae matris ejus, sed etiam per veram et spontaneam tolerantiam omnium contrarietatum et tribulationum interiorum et exteriorum atque vilipensionum et dolorum pro nomine ejus sanctissimo.

Beati igitur fratres illi, qui, quantum in se est, in omnibus his sequuntur Dominum nostrum Jesum Christum et sanctissimam ejus matrem in hac vita, quia in morte et in judicio cum ipso capitaneo suo in acie et societate verorum Christi militum et specialium imitatorum ejus gloriosi apparebunt et Christo et apostolis assidebunt omnes tribus terrae judicantes, id est, sententiam judicis approbantes, juxta illud: "Amen dico vobis, quod vos, qui reliquistis omnia et secuti estis me, in regeneratione, cum sederit Filius hominis in sede majestatis suae, sedebitis et vos super sedes duodecim judicantes duodecim tribus Israel. "

Igitur, fratres in Christo dilectissimi et desideratissimi, propter Deum intelligite et videte vocationem vestram et, quare minores estis vocati, quia non ut majores, sed ut humiliores et abjectiores omnibus atque inferiores propter Deum esse contendatis in praesenti, ut hic in gratia et in futuro in gloria majores esse possitis. Et Domino Deo nostro, qui tam benigne sine vestris meritis ad tanta et tam sublimia vos elegit et vocavit, grati estote et contendite ambulare ea vocatione, qua vocati estis, non retro aspiciendo, sed de virtute in virtutem proficiendo, indubitanter tenendo, quod, si haec secuti fueritis et Christi passionum socii et contemplatores fueritis, eritis et consolationum et pro momentaneo labore praesentis vitae praemium certum et inaestimabile tandem cum Christo recipietis. Quod Dominus ipse pius meritis suae sanctissimae passionis, mortis et glorificationis ac intercessionibus suae sanctissimae matris et omnium sanctorum et sanctarum misericorditer concedat, amen.

Opusculum decem perfectionum veri religiosi et perfecti christiani.

"in fine codicis MS. Hiberni, " ait Waddingus, "recitabantur, ut inferius, hac perfectiones veri religiosi sub nomine d. Francisci tanquam ab illo scriptae. Eas tamen non scripsisse, sed habuisse sanctum virum, probant Firmamen. fol. 23. manual, minorum ad initium et Rodulphus libro 2. Histor. Seraph. fol. 169., licet ipsi tam in opusculo, quam in titulo inter se discrepent. "

Prima perfectio boni religiosi est, quod toto conamine et totis viribus nitatur ad dolendum pro peccatis et libenter illa confiteatur et sine mora et postea caveat pro posse, ne in eadem vel altera incidat.

Secunda, quod omnem creaturam supra se ponat et se subtus. Ratio est, quia offenderet illum magnum Dominum, qui fecit omnem creaturam et qui tantum honoravit nos, quod amore nostri assumpserat carnem humanam, qua assumpta participavit omni creaturae. Ob hoc ergo debet bonus religiosus aut perfectus Christianus obedire bono corde et bona voluntate omnibus, non tantum majori socio vel pari vel minori, sed etiam omni creaturae, secundum quod licuerit sibi.

Tertia, quod cor suum ab omni mundana et humana creatura eradicet nec quaerat aut inveniat fundamentum aut radicem, nisi in illo, qui fecit sibi cor, sed consuescat cor suum projicere in ipsum Deum et de faecibus terrenis frequenter elevare, ita, quod sine poena, quandocunque voluerit, revertatur ad Christum cogitando et afficiendo se ad cordis creatorem, et intentus sit in omni loco et tempore altissimo benefactori. In oratione aut dicat culpam de malis perpetratis aut desideret et petat bona, quae ei deficiunt, aut reddat gratias de bonis sibi collatis aut de malis et tribulationibus, quae sibi eveniunt, et credat Deum benignum propter delictorum aut corporis castigationem permittere illa sibi evenire.

Quarta, quod tantam habeat patientiam, quod illum, qui sibi malum aliquod fecerit vel dixerit, conetur plus diligere et amare ex toto corde et ex bona voluntate ei libentius servire sine omni amaritudine cordis, quia, sicut Deus ex vera liberalitate omnia bona sibi tribuebat, ita omnia mala credat eum occulte permittere ad hoc, ut peccatori sua ostendat peccata, et ipse ea cognoscat et advertat, sicque leviter in praesenti puniat, ut non flagellet durius in sempiternum. Illum igitur, qui malum sibi fecit aut de ipso malum aliquod dixit, inultum diligat, quia mediante illo tanquam nuntio Deus magnum bonum illi conferet, et tanquam membrum et retinaculum, quo mediante Deus benigne eum detinet, ne in ipsum profundum abyssi projiciatur, aut mundus impingat, aut diabolus decipiat, et tanquam tersorium, quo mediante eum Deus tergit, et tanquam instrumentum et dolabrum, quo eum Deus dolat et perficit.

Quinta, quod diligat omnes bonos et omnibus malis compatiatur ac honoret omnes et se omnibus viliorem reputet, etiam ipsis pessimis postponendo. Et hoc, quia nescit, utrum bonum, quod ipse facit, Deo placet, aut utrum in eo perseverabit, nec similiter novit finem, ad quem ille alius possit devenire. Ob hoc nullum in corde suo judicet nec

de ore suo malum aliquod de altero proferat. Et quando malum alicujus audierit ab aliquo, illum excuset vel non laetetur de murmuratione, sed tristem se ostendat et sagaciter verba dicentis in aliam materiam divertat.

Sexta, quod amet multum reprehensionem et reprehensorem et, si malum aliquod de ipso ille, qui reprehendit, dixerit, totum concedat, si vero bonum, quod in illo fuerit, laudatur, excuset se et dicat, quod nihil boni facit, in mente tenens, quod Deus omne bonum facit et dat etiam voluntatem faciendi.

Septima, quod omnibus libenter serviat et vix ab aliquo sibi serviri acquiescat, reputans se indignum omni servitio, recordeturque, quod non venerat Christus ministrari, sed ministrare. Si ergo aliquis servierit ei in aliqua necessitate, in corde suo gratias agat Deo, qui illi dederat voluntatem serviendi et posse.

Octava, quod studeat recogitare omnia beneficia sibi vel aliis quibuscunque creaturis facta et pro omnibus gratias referat Deo et post humiliet se dicendo: Quis sum ego, qui pro aliis gratias refero, cum non sufficiam referre eas pro minima parte boni, quod mihi Deus fecit, et maxime cum sim tam parva creatura? Et sic annihilet se.

Nona, quod solicitam habeat linguae custodiam, quae complementum est omnium bonorum, et sine qua perditur omne bonum et linguam suam custodiat non tantum a verbis malis sive nocivis, falsis et inhonestis, sed etiam a superfluis et vanis, quae devotionem cordis evacuant.

Decima et ultima, quod super omnia caveat, ut in omnibus verbis ejus reluceat veritas, bonitas et humilitas, quia verbum hominis debet incipere a veritate, prolicere in bonitate, terminari in humilitate et mensurari brevitate, quia verbum abbreviatum fecit Dominus super terram. Deo gratias.