1

Fragmenta in Psalmos Prologus

1 ̓Εν τῇ καινῇ διαθήκῃ λέξεων ἀπὸ τῆς βίβλου τῶν ψαλμῶν παραληφθεισῶν

μαρτυρίαι κεῖνται ὡς ὑπὸ ἁγίου πνεύματος εἰρημέναι. Παῦλος ἐν τῇ πρὸς ̔Εβραίους ἐπιστολῇ ἀπὸ τοῦ ἐνενηκοστοῦ τετάρτου ψαλμοῦ κεφάλαιον λαβὼν ὑπὸ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἀπηγγέλθαι αὐτὸ γράφει φήσας Καθὼς λέγει τὸ πνεῦμα τὸ αγιον· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, καὶ τὰ ἑξῆς. πρὸς τούτῳ καὶ ὁ τῶν ἀποστόλων πρόκριτος Πέτρος ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων σύμφωνα λέγει οπου μὲν Εδει πληρωθῆναι τὴν γραφήν, ην προεῖπεν τὸ πνεῦμα τὸ αγιον διὰ στόματος ∆αυὶδ περὶ ̓Ιούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τοῖς συλλαβοῦσιν ̓Ιησοῦν, καὶ τὰ ἑξῆς, οις ὀλίγα ἐπειπὼν ἐπήγαγεν Γέγραπται γὰρ ἐν βίβλῳ ψαλμῶν· γενηθήτω ἡ επαυλις αὐτοῦ ερημος καὶ μὴ εστω ὁ κατοικῶν ἐν αὐτῇ, καί· τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λαβέτω ετερος. Οὐδὲν δὲ ξένον εἰ οἱ ἀπόστολοι ταῦτα γράφουσιν, αὐτοῦ μάλιστα τοῦ σωτῆρος ταῦτα ἐπισφραγιζομένου. μνήμης γὰρ γενομένης ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τῆς ἀρχῆς τοῦ ἑκατοστοῦ ἐννάτου ψαλμοῦ ωδε ἐχούσης· Ειπεν ὁ κύριος τῷ κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, εως αν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου, ἐπύθετο τῶν Φαρισαίων, εἰ ∆αυὶδ ἐν πνεύματι ἁγίῳ τὸν Χριστὸν κύριον ειπεν, πῶς υἱὸς αὐτοῦ ἐστιν. Εἰ τοίνυν πνευματικὰ νοήματα περιέχουσιν οἱ ψαλμοί, οὐχ ὡς ετυχεν ἐντευκτέον τῇ γραφῇ αὐτῶν.

2 Ps 1,1 Εστιν ἁμαρτωλῶν ὁδὸν τὸν διάβολον εἰπεῖν, ἐν ῃ ὁ γενόμενος μὴ ἐμμενέτω ἑπόμενος τῇ φασκούσῃ διδασκαλίᾳ ̓Αντίστητε τῷ διαβόλῳ καὶ φεύξεται ἀφ' ὑμῶν. ̔Ο μὴ στὰς ἐν ταύτῃ τῇ ὁδῷ ἐλεύσεται πρὸς τὸν εἰπόντα κύριον ̓Εγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἐν ῃ γενόμενος κατὰ σκοπὸν δραμῶν τεύξεται τοῦ βραβείου. 3Ps 1,3 ab Πῶς γὰρ οὐκ εδει τῇ σοφίᾳ ὁμοιοῦσθαι τὸν ἐκ τῶν εἰρημένων μαρτυρούμενον ὡς ειη σοφός; ὁμοιοῦται γάρ τις τῷ ποιότητα τοιάνδε χαριζομένῳ, η οὐχ ομοιος δικαιοσύνῃ ὁ δίκαιος καὶ ὁ αγιος ἁγιότητι· εἰ δὴ τοῦτο, καὶ τῇ σοφίᾳ ὁ σοφός. προσελθὼν σπάσας ἀπ' αὐτῆς τὸ ειναι, σοφὸς ὁμοιοῦται αὐτῇ, κατὰ τὸ λεχθὲν ὑπὸ τοῦ σωτῆρος ̓Αρκετὸν τῷ μαθητῇ ινα γένηται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ καὶ ὁ δοῦλος ὡς ὁ κύριος αὐτοῦ. ̔Ο δὲ ὁμοιούμενος τῷ τῆς ζωῆς ξύλῳ γίνεται μὲν ἐν τῷ παραδείσῳ, ινα σὺν αὐτῷ φυτευθῇ· ουτως ἀκουστέον τοῦ ἐν ̔Ησαΐᾳ γεγραμμένου ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ Κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς εσονται αἱ ἡμέραι τοῦ λαοῦ μου. τούτου ἀληθοῦς οντος, ἐπεὶ ἀΐδιον τὸ τῆς ζωῆς ξύλον, συναιωνίζει καὶ συναπαθανατίζεται αὐτόν· αυτη ἡ ὁμοιότης συμφυεῖς ἡμᾶς ποιεῖ ἐν τῷ ξύλῳ, ωστε κλάδους αὐτοῦ καὶ κλήματα χρηματίσαι ἐπὶ τῷ θεῖον καρπὸν ἀγαγεῖν. αμπελος γὰρ ἀληθινὴ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς τυγχάνον φησὶ πρὸς τοὺς μιμητὰς διὰ καλοκἀγαθίας γινομένους ̓Εγώ εἰμι ἡ αμπελος ἡ ἀληθινή· ̔Υμεῖς τὰ κλήματα· ̔Ο πατήρ μου ὁ γεωργός· Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μένον, καθαίρει αὐτό, ινα καρπὸν πλείονα φέρῃ. 4 Ps 1,3 cd ̓Αλλὰ καὶ τοῦ ξύλου τοῦ πεφυτευμένου παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων (τοῦτο δέ ἐστιν ἡ τοῦ θεοῦ σοφία) καρπὸς μέν ἐστιν ἡ μυστικὴ καὶ πνευματικὴ τῶν γραφῶν διάνοια, φύλλα δὲ σκέποντα τὸν εἰρημένον καρπὸν αἱ πρόχειροι λέξεις εἰσὶν αι πρὸς τῷ ποιεῖν τὸ ιδιον εργον ἐν τῷ φυλάττειν τοὺς καρποὺς καὶ τροφὴ γίνονται τῶν ἀκεραιοτέρων ἀνθρώπων τῶν δι' ἁπλότητα κτηνῶν λεγομένων κατὰ τὸ ̓Ανθρώπους καὶ κτήνη σώσεις, κύριε. 5Ps 1,4 ̓Αμέλει γοῦν δι' ην εσχον ἐκ τοῦ ἀσεβεῖν εὐτέλειαν χνοῦς θελήσαντες ειναι καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ φέρειν, παραπλησίως εὐτελεστάτῳ χνῷ ἐκριπτοῦνται ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀνέμου αὐτοὺς ἀναρριπίσαντος πονηροῦ καὶ τῇδε κἀκεῖσε διαρριπτοῦντος. νοήσεις δὲ ανεμον